«Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού. Το υγιές πνεύμα βρομάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι!». Στον Μίλαν Κούντερα, ανήκει η φράση του υπότιτλου διότι, αυτό ήταν ένα αστείο! Ένα αστείο με το όποιο στην Πράγα του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο Λούντβιχ, πειράζει την φίλη του, που και «κομματόσκυλο» θα της ταίριαζε να την πούμε.
Αυτό το αστείο θα πληρωθεί ακριβά! Θα του καταρρακώσει τη ζωή! Θα διαγραφεί από το κόμμα! Θα αποβληθεί από το πανεπιστήμιο! Θα υποχρεωθεί να πάει στρατό σε τάγμα «τιμωρημένων», σε μια θητεία να σκάβει σε ορυχεία! Θα αναγκαστεί να δηλώσει «εθελοντής» για περισσότερα χρόνια, στρατιώτης αγέλαστος!
Και πάντα τα αστεία πληρώνονται ακριβά! Όλα τα αστεία! Πετυχημένα ή όχι, έξυπνα ή χαζά, ξεκαρδιστικά ή που να αξίζουν ένα μικρό χαμογελάκι! «Αυτοί που κάνουν χιούμορ, θυμίζουν μικρά παιδιά που, καθώς διασχίζουν σκοτεινά δωμάτια, τραγουδούν για να πάρουν θάρρος» έγραφε ο Πιντιγκρίλι, κάποτε στην Ιταλία, ορίζοντας ποιητικά, την ανάγκη μας για αυτό. Γιατί το γέλιο αποδομεί, κοροϊδεύει, αποκαλύπτει, βγάζει γλώσσα στον φόβο, παρηγορεί, ενώνει, ξορκίζει το κακό, υπογραμμίζει, καταδεικνύει, μεγεθύνει τη λεπτομέρεια για να εμφανίσει τις αποχρώσεις του συνόλου.
Για αυτό είναι, τόσο, μα τόσο επικίνδυνο! Το γέλιο, η σάτιρα, το χιούμορ, είναι σε όλες τις δυσκολίες των ανθρώπων, εκείνο το σημάδι αντίστασης σε έναν αγέλαστο, εξουσιαστικό, σοβαροφανή, φανατικό κόσμο! Και ήταν η σειρά της τηλεοπτικής «Ελληνοφρένειας» να κάνει «θητεία» απομακρυνόμενη από το τηλεοπτικό της φυσικό χώρο, πληρώνοντας όχι ένα, αλλά πολλά, πολλά αστεία!
«Δεν μπορέσαμε καν να χαιρετίσουμε το κοινό»
«Σύντροφοι τηλεθεατές, μας έκοψαν αιφνιδίως απ’ τον @ALPHA_TV! Μας ανακοινώθηκε χθες βράδυ αφού είχε γυριστεί και μονταριστεί η εκπομπή, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε καν να χαιρετίσουμε το κοινό. Ευχαριστούμε, λοιπόν, όσους μας παρακολούθησαν αυτά τα 4μισι χρόνια. Ραντεβού στα Γουναράδικα». Έτσι μαθεύτηκε πως ξαφνικά, απότομα, σοκαριστικά κόπηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό Alpha η σατιρική «Ελληνοφρένεια».
Οι συντελεστές της εκπομπής, γνωστοποίησαν την καθόλου κομψή απομάκρυνση τους, το απόγευμα της περασμένης Τετάρτης, στους λογαριασμούς τους, στο Twitter και το Facebook.
Ο επαναστατικός χαιρετισμός στο τέλος, είναι δάνειο από το χιούμορ του Αρη Βελουχιώτη, που αποχαιρετούσε καθημερινά τους συντρόφους του αντάρτες, παραλληλίζοντας τη ζωή τους, με εκείνη των μικρών, αγρίων ζώων, αλεπούδων, κουναβιών και λοιπών γουνοφόρων πλασμάτων του δάσους, που αν τα τσακώνανε τη χάνανε τη γούνα τους, το τομάρι τους και κρέμονταν στα τσιγκέλια στα γουναράδικα μαγαζιά!
Οι βίαιοι αυτοί αποκλεισμοί συνηθίζονται στην τηλεόραση, αλλά κυρίως σε μεμονωμένα πρόσωπα, αγρίμια των ΜΜΕ άνευ γούνας, αλλά με την ανυπακοή στο αίμα τους! Πόσοι δημοσιογράφοι δεν μάθανε μέσα στο μακιγιάζ πως δεν χρειάζεται να ετοιμαστούν γιατί δε θα βγουν; Πόσοι αρχισυντάκτες σταματηθηκαν στην είσοδο των καναλιών ζητώντας τους να παραδοθεί η κάρτα εισόδου τους; Είναι η συνήθης πρακτική! Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι μεγάλο το κενό, για να μη γίνει ντόρος!
Ο Άλφα που βρίσκονταν επικεφαλής στη πολιτική σάτιρα με τον Λαζόπουλο και την Ελληνοφρένεια, η οποία άλλωστε ήταν επιλογή του πρώτου για το πρόγραμμα, όταν βρίσκονταν στους επιτελικούς του σταθμού, τώρα περιορίζεται σε ένα ψυχαγωγικό πρόγραμμα χωρίς κόστος πρόκλησης αλλά και χωρίς βαρύτητα. Τσιμτσιλή, Μενεγάκη, Τσολάκη, Τατουάζ, όπου ένας αγαπάει μία και η μία έναν άλλο, είναι η σφραγίδα του. Και ραντεβού στα ντεκαπαζάδικα…
Η Ελληνοφρένεια
«Ένας δημόσιος υπάλληλος δεν αστειεύεται ποτέ» αφόριζε ο Ιονέσκο, πράγμα που δεν φυσικά και δεν ταιριάζει στην Ελληνοφρένεια, οι συντελεστές της οποίας, δεν είδαν ποτέ υπαλληλιστικα τη σχέση τους με τα αφεντικά των ΜΜΕ, αλλά, με επίγνωση του εφήμερου της ανοχής που τους έδειχναν χτύπαγαν, όσο πιο πολύ και πιο γρήγορα μπορούσαν κάθε κοινοτυπία, σοβαροφάνεια, αδικία, με έναν σαρκαστικό, συχνά, πικρό κυνισμό αποτέλεσμα της προκλητικής, μελαγχολικής στο βάθος της, οξυδερκούς παρατηρητικότητας τους.
Η τηλεοπτική «Ελληνοφρένεια», ήρθε μετα την επιτυχία της ραδιοφωνικής, που προηγήθηκε από το 1999 και προβλήθηκε για πρώτη φορά στις 7 Μαρτίου του 2007, πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ. Τον Μάιο του 2011, οι εργαζόμενοι του σταθμού ζουν τα γνωστά ζόρια των καιρών μας, με μαζικές απολύσεις και αποχωρήσεις.
Ο Θύμιος Καλαμούκης και ο Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης, τα πρόσωπα της Ελληνοφρένεια, αποχώρισαν και βρέθηκαν, ραδιοφωνικά, στον Real FM. Τον Οκτώβρη του 2013, ξεκίνησαν ξανά και τις τηλεοπτικές του παρεμβάσεις στον Alpha, ως πρόταση, όπως έχουμε, ήδη, πει του Λάκη Λαζόπουλου. Όχι politicaly correct, με χιούμορ σαν λεπίδα στιλέτου, ατρόμητοι, χωρίς να τηρούν τα προσχήματα, αντίθετα, δείχνοντας τρελή χαρά στο να τα αποδομούν και να τα κοροϊδεύουν, έκαναν το χιούμορ μυδραλιοβόλο και ευθύβολα πετυχαίναν πάντα το κέντρο του στόχου τους.
Πόσο να αντέξει όλα αυτά τα αδυσώπητα, μια επιχείρηση που θέλει κέρδη από αποτριχωτικά, καλσόν και βαφές μαλλιών; Πόσο να ανεχτεί συνεντεύξεις πολιτικών που απαντούν στο «αν έχουν καπνίσει μπάφο» και στους πολιτικούς – εγγόνια προγενέστερων πολιτικών, το «τι γνώμη έχουν για την οικογενειοκρατία»; Ανάμεσα σε σωρεία τηλεπαιχνιδιών και εκπομπών με ισχυρούς προβληματισμούς και θεματολογία για το αν μετακόμισε η Σκορδα και πόσο ευτυχισμένη είναι πριν γίνει μανούλα η Δούκισσα Νομικού, πως να ανεχθούν τον ανόσιο Τσολιά και τον οδυνηρά αληθινό ματατζή Μπαλούρδο;
Το αστείο και το παράδοξο του στην σάτιρα, δείχνει περισσότερη απελπισία από το τραγικό στις ειδήσεις. Πόση οδυνηρή αλήθεια και απελπιστική πραγματικότητα να σηκώσει ένα κανάλι που θέλει να πουλήσει κυρίως προϊόντα για την ευτυχία και τον ηδονισμό των γιορτών, της κατανάλωσης, της εικόνας που δεν αφήνει περιθώρια δεύτερης σκέψης με τον καταιγισμό διαρκών πλάνων! Άρα, το θέμα μας δεν είναι γιατί κόπηκε η Ελληνοφρένεια, αλλά πως και τόσο καιρό μπόρεσε και υπήρξε…
