Οι συχνοί θαμώνες πολύ γνωστών αλυσίδων εστίασης ανά τον κόσμο, όπως τα Red Lobster και Olive Garden, αλλά και αυτοί που ψωνίζουν σε αλυσίδες σούπερ μάρκετ όπως τα Wal-Mart και Dollar General, μπορεί να απολαμβάνουν πιάτα με γαρίδες που παραγγέλνουν στα εστιατόρια αυτά ή μαγειρεύουν με υλικά που αγοράζουν στα σούπερ μάρκετ – μόνο που δεν ξέρουν τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις γαρίδες αυτές.
Τη Δευτέρα το πρακτορείο Associated Press έδωσε στη δημοσιότητα ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ, που αποκαλύπτει το σκοτεινό παρασκήνιο πίσω από το ταϊλανδέζικο εργοστάσιο Gig Peeling Factory, το οποίο προμήθευε με γαρίδες κάποιες από τις μεγαλύτερες αλυσίδες στον κόσμο, γαρίδες όμως που παρασκευάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες από εργάτες-σκλάβους, μεταξύ των οποίων και παιδιά.
Το ρεπορτάζ του Associated Press ξεκινά ως εξής:
«Κάθε πρωί στις 2 τα ξημερώματα άκουγαν μία κλωτσιά στην πόρτα και μία απειλή: Σηκωθείτε αλλιώς θα φάτε ξύλο. Για τις επόμενες 16 ώρες, ο Νο 31 και η σύζυγός του στέκονταν στο εργοστάσιο στο οποίο ανήκαν με τα πονεμένα χέρια τους σε παγωμένο νερό. Έβγαζαν τα εντόσθια, τα κεφάλια, τις ουρές και το κέλυφος από γαρίδες που προορίζονταν για αγορές του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένων παντοπωλείων και εστιατορίων ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αφού πωλήθηκαν στο Gig Peeling Factory, ήταν στο έλεος των Ταϊλανδών ιδιοκτητών τους, παγιδευμένοι με σχεδόν 100 άλλους Βιρμανούς μετανάστες. Παιδιά εργάζονταν στο πλευρό τους, μεταξύ αυτών και ένα κοριτσάκι τόσο μικρό που έπρεπε να στέκεται σε ένα σκαμπό για να φτάσει το τραπέζι. Κάποιοι ήταν εκεί για μήνες, ακόμα και χρόνια, παίρνοντας χαμηλό ή καθόλου μισθό. Πάντα, κάποιος τους παρακολουθούσε. Δε χρησιμοποιούνταν ποτέ ονόματα, μόνο αριθμοί που έδινε το αφεντικό – ο Tin Nyo Win ήταν το No. 31».
Σε άλλο σημείο του ρεπορτάζ αναφέρεται:
«Οι μισθοί των εργατών εξαρτώνταν από το πόσο γρήγορα μπορούσαν να κινηθούν τα δάχτυλά τους. Ο Tin Nyo Win και η σύζυγός του καθάριζαν σχεδόν 80 κιλά γαρίδες για μόλις 4 δολάρια την ώρα, λιγότερο από το μισό αυτού που τους είχαν υποσχεθεί. Μία Ταϊλανδή προϊστάμενη, που χαστούκιζε και έβριζε εργάτες, συχνά τους έκοβε τους μισθούς χωρίς εξήγηση. Αφού αγόραζαν γάντια και λαστιχένιες μπότες και πλήρωναν μηνιαίες «χρεώσεις καθαρισμού» για τη γεμάτη σκουπίδια καλύβα τους, δεν τους έμενε σχεδόν τίποτα. Εργάτες είπαν ότι αναγκάζονταν να δουλέψουν ακόμα και όταν ήταν άρρωστοι. Δεκαεπτά παιδιά καθάριζαν στο πλάι των ενηλίκων, κάποιες φορές κλαίγοντας, σε μέρη όπου η μπογιά ξεκόλλαγε από τον τοίχο και τα πατώματα κατατρώγονταν από το αλμυρό νερό. Τα διαλείμματα για φαγητό κρατούσαν μόνο 15 λεπτά και οι μετανάστες τα άκουγαν αν μιλούσαν πολύ. Αρκετοί εργάτες είπαν ότι μία γυναίκα πέθανε πρόσφατα επειδή δεν της παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια για το άσθμα της. Τα παιδιά δεν πήγαιναν ποτέ στο σχολείο και ξεκινούσαν να καθαρίζουν γαρίδες μία ώρα μετά από τους ενήλικες. «Έπρεπε να σηκωθούμε στις 3 το πρωί και μετά να αρχίσουμε να δουλεύουμε συνεχώς», είπε η 16χρονη Eae Hpaw, που τα χέρια της ήταν γεμάτα σημάδια από μολύνσεις και αλλεργίες που προκάλεσαν οι γαρίδες. «Σταματούσαμε να δουλεύουμε περίπου στις 7 το απόγευμα. Κάναμε ένα ντους και κοιμόμασταν. Μετά αρχίζαμε ξανά».
Το ρεπορτάζ του Associated Press φέρνει ξανά στο προσκήνιο το θέμα του σύγχρονου δουλεμπορίου, το οποίο ζει και βασιλεύει σε χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας – μάλιστα, πριν από λίγα χρόνια μία άλλη δημοσιογραφική έρευνα είχε αποκαλύψει την εκμετάλλευση Ινδονήσιων, Φιλιππινέζων και Κινέζων σκλάβων από εταιρείες διακίνησης ψαριών της Νέας Ζηλανδίας.
