77 ώρες σύγχυσης, 14 λεπτά χαράς: Ένας νευροεπιστήμονας εκφράζει ποσοτικά την καθημερινή ομορφιά της ζωής μας

«Η ζωή», τραγουδάει ο John Lennon τραγουδάει στο “Beautiful Boy”, «είναι αυτό που σου συμβαίνει, ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια». Αλλά δεν είναι μόνο τα σχέδια: πρόκειται για τα θελήματα, τις εργασίες ρουτίνας, τη βαρετή δουλειά, και τον ύπνο που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Στην έκθεσή του, το 2009: «Σαράντα Ιστορίες από τη μετά θάνατον ζωή», ο νευροεπιστήμονας David Eagleman φαντάζεται τη μετά θάνατον ζωή ως μια στιγμή κατά την οποία θα «ξαναζήσετε όλες τις εμπειρίες σας […] ανασχηματισμένες σε μια νέα σειρά: όλες οι στιγμές που μοιράζονται ένα χαρακτηριστικό, ομαδοποιούνται».

Όλες οι μετακινήσεις μας είναι σε ένα κομμάτι, και το ίδιο είναι και ο χρόνος που περνάμε μέσα στον πόνο, ή στην αγάπη. «Θα περάσουν έξι ημέρες για να κόψετε τα νύχια σας. Δεκαπέντε μήνες, ψάχνοντας για χαμένα αντικείμενα. Δεκαοκτώ μήνες, περιμένοντας στην σειρά», γράφει ο Eagleman σε μία από τις ιστορίες του. Αν και είναι φανταστική, αυτή η εμπειρία της μετά θάνατον ζωής, είναι επίσης βαθιά πραγματική: είναι μια πραγματική ανάλυση για το πώς περνάμε τις μέρες μας, σε τι αποφασίζουμε – συνειδητά ή όχι – να δώσουμε προτεραιότητα, και τι απαιτεί χρόνο από εμάς.

Ο Temujin Doran, ένας καλλιτέχνης και σκηνοθέτης ο οποίος διευθύνει τη δημιουργική προβολή της «Studiocanoe», έχει πάει τον Eagleman ένα βήμα πιο πέρα, οπτικοποιώντας μια ζωή στην καταπληκτική ταινία μικρού μήκους, «Sum» (Άθροισμα):

Η ταινία μικρού μήκους είναι ταυτόχρονα όμορφη και τραγική: από τη μία πλευρά, ο ενθουσιασμός για όλα τα πράγματα που έχουμε να κάνουμε (και να ξανακάνουμε) στη ζωή μας, και η καθαρή έκπληξη της ανθρώπινης εμπειρίας. Από την άλλη, ο αναπόφευκτος σπαραγμός των περασμένων.