Τον προηγούμενο Απρίλιο, ερευνητές στην Κίνα δημοσίευσαν τα αποτελέσματα ενός πειράματος στην τροποποίηση του DNA των ανθρώπινων εμβρύων. Αν και τα έμβρυα που χρησιμοποιήθηκαν είχαν υποστεί ζημιές και δεν θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ζωντανά βρέφη, είναι, σίγουρα, ανατριχιαστικό.
Ακριβώς ένα μήνα νωρίτερα, μια ομάδα κορυφαίων γενετιστών είχαν κληθεί για ένα moratorium για τα γονίδια που τροποποιούνται στα έμβρυα. Επειδή τυχόν γενετικές αλλαγές θα περνούσαν στις επόμενες γενιές, όπως υποστήριξαν, ο κίνδυνος των ακούσιων συνεπειών ήταν πολύ μεγάλος. Και το Νοέμβριο, σε σύνοδο κορυφής στην Ουάσιγκτον, επιστήμονες από όλο τον κόσμο συμφώνησαν ότι, ενώ η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί, είναι ακόμα πολύ επικίνδυνο να επιτραπεί σε οποιαδήποτε αλλαγμένα έμβρυα να αναπτυχθούν σε πλήρη ανθρώπινα όντα.
Και, όμως, όταν οι ιστορικοί της επιστήμης κοιτάξουν δεκαετίες πίσω, μπορούν να σημειώσουν το 2015 ως το έτος που η γενετική μηχανική των ανθρώπων έγινε αποδεκτή. Κι αυτό γιατί, ενώ ο κόσμος έδινε προσοχή στις συζητήσεις του αλλαγμένου γονιδίου, η πιο σημαντική απόφαση είχε γίνει μόλις ένα μήνα νωρίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκεί, ένας κυβερνητικός φορέας ήταν έτοιμος να μοιράσει άδειες για να δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο είδος γενετικά τροποποιημένου ανθρώπου, χρησιμοποιώντας μια τεχνική που οι ΗΠΑ δοκίμασαν και στη συνέχεια την απαγόρευσαν πριν από 13 χρόνια .
Η τεχνική αυτή δεν θα δημιουργήσει τα διάσημα «σχεδιαστικά μωρά» ακόμα. Όμως, οι αλλαγές που έγιναν στο έμβρυο θα είναι κληρονομικές, και έτσι αλλάζει τη γενετική σύσταση των απογόνων που θα ακολουθήσουν. Η ιστορία για το πώς φτάσαμε εδώ, και το τι θα επακολουθήσει, εξηγεί γιατί το 2015 θα μείνει στην ιστορία ως ένα σημείο καμπής .
Απλώς γινόμαστε καλύτεροι
Η ικανότητά μας να δημιουργούμε κάποια μορφή γενετικής μηχανικής, ξεκινάει πριν 40.000 χρόνια. Η επιλεκτική αναπαραγωγή δημιούργησε μια εξημερωμένη και πιο συμπαθητική έκδοση του λύκου, ο κοινός πρόγονος όλων των σημερινών σκυλιών.
Η επιθυμία μας να σχεδιάσουμε καλύτερα τον άνθρωπο είναι επίσης παλιά. Στην Δημοκρατία του Πλάτωνα, ο Σωκράτης ζητά ένα κρατικό πρόγραμμα για να βάλει τους καλύτερους πολίτες να ζευγαρώσουν, έτσι ώστε ο πληθυσμός να βελτιωθεί.
Μέχρι το 19ο αιώνα, η ιδεολογία της ευγονικής, μια λέξη που δεν εφευρέθηκε από τον Πλάτωνα, αλλά επινοήθηκε πολύ αργότερα από την ελληνική λέξη για καλή αναπαραγωγή, είχε λάβει τέτοια υποστήριξη, που οι χώρες ψήφιζαν νόμους για τέτοια προγράμματα. Πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, 30 πολιτείες των ΗΠΑ είχαν περάσει κάποια μορφή ευγονικών νόμων, που απαιτούσαν τη σεξουαλική στείρωση όσων κρίνονταν ακατάλληλοι (συνήθως οι ψυχικά ασθενείς).
Μόνο μετά τη φρίκη της γενοκτονίας του Χίτλερ ο κόσμος έκανε πίσω με την ευγονική. Οι περισσότεροι γενετιστές δεν επέστρεψαν ποτέ στην ιδέα ότι η βιολογική παρέμβαση θα κατασκεύαζε μια καλύτερη κοινωνία από την κοινωνική παρέμβαση. Όπως ο Nathaniel Comfort, ένας καθηγητής της ιστορίας της ιατρικής, γράφει στο «Aeon», η ευγονική επιβίωσε μόνο με τη μορφή της «προληπτικής ιατρικής για γενετικές ασθένειες» – όπως όταν εξετάζουν άτομα για αυτούς και, περιστασιακά, όταν τους κουράρουν με τη γονιδιακή θεραπεία.
Δεν σταμάτησαν όλοι να προσπαθούν. Παίρνοντας έμπνευση από το «Brave New World» του Aldous Huxley, ο ευγονιστής Robert Graham δημιούργησε την Αποθήκη της Βλαστικής Επιλογής, μια τράπεζα σπέρματος για τους υπερ-ευφυείς. Η τράπεζα υπήρχε από το 1980 έως το 1999 και είχε 19 δότες υψηλού IQ, συμπεριλαμβανομένου τουλάχιστον ενός βραβευμένου με Νόμπελ (τον William Shockley).
