Απόστολος Δαλακίδης, Επεμβατικός Ακτινολόγος στο Ερρίκος Ντυνάν Hospital Center
Ο σακχαρώδης διαβήτης ή αλλιώς, πιο κοινά, το σάκχαρο αποτελεί μια σύγχρονη μάστιγα.
Στην Ελλάδα, υπολογίζεται ότι το 6% του πληθυσμού πάσχει από σάκχαρο. Πρόκειται για μια χρόνια ασθένεια με ύπουλη εξέλιξη, καθώς παραμένει ασυμπτωματική για χρόνια. Όταν εμφανιστούν τα συμπτώματα, τότε συνήθως οι βλάβες είναι προχωρημένες. Η ασθένεια αυτή προσβάλλει και καταστρέφει τα μικρά αγγεία όλων των οργάνων. Τα συμπτώματα αφορούν κυρίως την καρδιά, τον νεφρό, το μάτι και το άκρο πόδι.
Το διαβητικό πόδι αποτελεί μια σημαντική επιπλοκή του διαβήτη. Από την μια μεριά το σάκχαρο προκαλεί απώλεια της αισθητικότητας (διαβητική νευροπάθεια) και από την άλλη φράσσει τις αρτηρίες του ποδιού (διαβητική μικροαγγειοπάθεια). Έτσι, ο ασθενής δεν αισθάνεται πιθανούς μικροτραυματισμούς στο πέλμα ή στα δάκτυλα.
Οι τραυματισμοί αυτοί αποτελούν πηγή εισόδου μικροβίων που, αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα και αποτελεσματικά, μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφικές συνέπειες και ο ασθενής να χάσει το πόδι του. Υπολογίζεται ότι κάθε τριάντα δευτερόλεπτα χάνεται ένα διαβητικό πόδι ανά τον κόσμο. Στην Ελλάδα διενεργούνται κάθε χρόνο περίπου 3.000 ακρωτηριασμοί. Γι’ αυτό τον λόγο, γίνεται μεγάλη προσπάθεια για την ίδρυση και λειτουργία ιατρείων διαβητικών ποδιών.
Η πρόληψη και ο συχνός έλεγχος αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους της θεραπείας. Πολύ κρίσιμος είναι, επίσης, ο ρόλος της επεμβατικής ακτινολογίας.
Πώς συμβάλει η επεμβατική ακτινολογία στη θεραπεία του διαβητικού ποδιού;
Η τεχνολογική εξέλιξη των εργαλείων που χρησιμοποιούμε, καθώς και οι σύγχρονες τεχνικές επανασηρραγοποιήσης και αγγειοπλαστικής μας επιτρέπουν να ξεβουλώνουμε, σε πολύ μεγάλο ποσοστό, τα μικρά αγγεία του ποδιού και να επαναφέρουμε μια επαρκή αιματική ροή στο πόδι.
Τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε είναι της τάξης του ενός ή δύο χιλιοστών και αποτελούνται από μικροσκοπικά σύρματα, μπαλόνια και καθετήρες. Οι επεμβάσεις γίνονται διαμέσου ενός τσιμπήματος στον μηρό χωρίς τομές, χωρίς ράμματα, χωρίς νυστέρι. Τις περισσότερες φορές κάνουμε απλώς τοπική αναισθησία. Άλλες φορές κάνουμε μια ελαφρά μέθη. Ο ασθενής παραμένει ένα μόνο βράδυ στο νοσοκομείο και την επομένη επιστρέφει στις καθημερινές του δραστηριότητες.
