Γιάννης Λοβέρδος: Τι αποφάσισε πραγματικά το Eurogroup;

Επιτρέψτε μου να διατυπώσω μερικές σκέψεις μου για την χτεσινή απόφαση του Eurogroup, που εκτιμώ ότι είναι καθοριστικής σημασίας για την πορεία της χώρας από εδώ και πέρα:

1. Κατ’ αρχήν η απόφαση για τη λήψη των βραχυπρόθεσμων μέτρων, όπως αποκαλούνται, για το χρέος είναι θετική αν κι αναμενόμενη. Πρέπει να επισημανθεί όμως ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για βραχυπρόθεσμης αλλά για αρκετά μακροπρόθεσμης απόδοσης μέτρα. Για την ακρίβεια, θα αρχίσουν να αποδίδουν θετικά από το 2040 μέχρι το 2060 (οπότε θα είμαι 100 ετών, κι ελπίζω να ζω). Βραχυπρόθεσμα μπορεί να είναι κι επιβαρυντικά διότι το κυμαινόμενο επιτόκιο μετατρέπεται σε σταθερό και θα έχει μια μικρή αύξηση.

2. Τα μέτρα αυτά δεν είναι αρκετά για να καταστήσουν το χρέος βιώσιμο. Η έννοια της βιωσιμότητας ενός δημοσίου χρέους είναι αρκετά σχετική, καλύτερα να χρησιμοποιείται η έννοια της φερεγγυότητας, που έχει τρωθεί στην Ελλάδα λόγω των ατυχών χειρισμών μας επί σειράν ετών. Πάντως, πολλοί διεθνείς παράγοντες και οργανισμοί, όπως το ΔΝΤ δεν το θεωρούν “βιώσιμο” και μετά τη λήψη των βραχυπρόθεσμων μέτρων, όπως έσπευσαν ήδη να δηλώσουν.

3. Αυτό θα έχει επίπτωση και στην τοποθέτηση της ΕΚΤ, η οποία μέχρι την στιγμή αυτή δεν έχει πάρει οποιαδήποτε θέση. Να υπενθυμίσω ότι ο πρόεδρος της Μάριο Ντράγκι στο πρόσφατο παρελθόν έχει συνδέσει την δική του στάση για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους με αυτή του ΔΝΤ.

4.Με την απόφαση του Eurogroup, δεν έρχεται η β’ αξιολόγηση. Αντίθετα, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις σε όλους τους τόνους, ότι η αξιολόγηση θα έκλεινε χτες, αυτό δεν συνέβη. Και δεν πρόκειται να συμβεί ούτε μέσα στο 2016. Από τον Ιανουάριο και βλέπουμε.

5 Η καθυστέρηση όμως της β’ αξιολόγησης, σε συνδυασμό με την στάση του ΔΝΤ σε ότι αφορά την βιωσιμότητα του χρέους, απομακρύνει, τουλάχιστον χρονικά, το ενδεχόμενο να ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης της ΕΚΤ, στο περίφημο QE, από το οποίο προσδοκά μεγάλα οφέλη η ελληνική κυβέρνηση (στην πραγματικότητα ελπίζει ότι θα έχει μεγάλα οφέλη, διότι είναι λίαν αμφίβολο).

Η κυβέρνηση Τσίπρα εκτιμούσε ότι με την ολοκλήρωση της β’ αξιολόγησης, θα εντασσόταν η Ελλάδα στο QE μέχρι τον Μάρτιο. Προφανώς χρονικά αυτή η ένταξη μετατίθεται τουλάχιστον χρονικά για αργότερα. Και δεδομένου ότι στην καλύτερη περίπτωση μάλλον το πρόγραμμα αυτό θα έχει ολοκληρωθεί μέχρι τον Δεκέμβριο 2017, ισχυρά οφέλη ακόμα κι αν ενταχθεί περί τον Ιούνιο, δεν θα πρέπει να αναμένουμε.

6. Για μένα το σημαντικό είναι ότι με την απόφαση του Eurogroup, που είναι ομόφωνη, η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε για τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα από το 2018 και μετά ύψους 3,5% για μιά περίοδο, που ακόμα δεν προσδιορίστηκε αλλά θα είναι μεταξύ 3-10 ετών μετά την λήξη του Γ’ Μνημονίου.

Οσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς οικονομικά, κατανοούν ότι τόσο μεγάλα πλεονάσματα, που ουδέποτε έχει πετύχει η ελληνική οικονομία, και για τόσο μεγάλο διάστημα είναι σχεδόν αδύνατον να επιτευχθούν. Και μάλιστα χωρίς πολύ μεγάλους ρυθμούς ανάπτυξης και πάντως χωρίς την λήψη πολύ αυστηρών νέων μέτρων λιτότητας. Αυτό πιστεύει και το ΔΝΤ, που ήδη προαναγγέλλει για την συμμετοχή του στο Πρόγραμμα, νέα επώδυνα μέτρα ύψους τουλάχιστον 4,2 δισ. ευρώ (στην πραγματικότητα θα είναι περισσότερα) και που θα οδηγήσουν σε μείωση του αφορολογήτου η και στην σταδιακή κατάργηση του με συνδυασμό νέα μείωση ΚΑΙ των κυρίων συντάξεων. Ιδίως για τις ήδη καταβαλλόμενες.

Αυτή είναι η χωρίς φανφάρες και χωρίς κομματικές παρωπίδες πραγματικότητα για το τι αποφάσισε χτες το Eurogroup. Αν θέλετε αποδέχεστε την αλήθεια. Αλλιώς συνεχίζετε να πιστεύετε σε κομματικούς μύθους.

Σε κάθε περίπτωση, από την στιγμή που το Μαξίμου πανηγύρισε για την απόφαση, εκτιμώ ότι απομακρύνεται επί του παρόντος το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, που κατά την λογική μου άποψη, δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν, εκτός ισχυρού απροόπτου, προ του τέλους του 2017. Αν δεν συμβεί κάτι απρόβλεπτο, εκτιμώ ότι ο σχεδιασμός του Μαξίμου είναι οι εκλογές να πραγματοποιηθούν το νωρίτερο το φθινόπωρο του 2018 η το αργότερο μαζί με τις ευρωεκλογές την άνοιξη του 2019. Βέβαια, η πραγματικότητα, που πολύ φοβάμαι ότι θα είναι πολύ σκληρή για μας τους ΕΈλληνεςτην επόμενη διετία,( που εκτιμώ ότι θα είναι η χειρότερη από την αρχή της δοκιμασίας), μπορεί να ανατρέψει αυτούς τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς