Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στο ραντάρ των «σοβαρών» χρημάτων όχι επειδή άλλαξε κάτι δραματικά στο αγωνιστικό τοπίο, αλλά επειδή άλλαξε η γεωμετρία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Η ιταλική «Tuttosport» καταγράφει τη φημολογία περί εμπλοκής της Μαρίας Αγγελικούση, μια ιστορία που η ΠΑΕ έσπευσε να διαψεύσει κατηγορηματικά, όμως το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στη διάψευση αυτή καθαυτή. Βρίσκεται στο γιατί τέτοιες ιστορίες ακούγονται πλέον εύλογες. Με το Champions League να μετατρέπεται σε μια πιο «βιομηχανική» διοργάνωση σταθερής πρόσβασης και επαναλαμβανόμενων εσόδων, αγορές όπως η ελληνική παύουν να αντιμετωπίζονται ως περιφερειακές. Αντίθετα, αρχίζουν να διαβάζονται ως δομικά υποτιμημένες πλατφόρμες, όπου η Ευρώπη δεν είναι μπόνους, αλλά βασικό επιχειρηματικό οξυγόνο.

1

Σε αυτό το νέο περιβάλλον, ο Παναθηναϊκός δεν εμφανίζεται τυχαία στο προσκήνιο. Εμφανίζεται επειδή, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, οι αριθμοί και η συγκυρία λένε μια ιστορία που ακούγεται επενδυτικά λογική.

«Πωλείται ο Παναθηναϊκός» ή όχι; Οι Ιταλοί λένε «ναι» και αναφέρουν ρητώς το όνομα της Αγγελικούση!

Η φιλοσοφία, όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά, δεν συνοψίζεται στο «ξοδεύω περισσότερα», αλλά στο «ξοδεύω πιο έξυπνα», με τη χώρα να εξελίσσεται σήμερα σε ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα «εργαστήρια» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Αναλυτικά όσα αναφέρει το ιταλικό δημοσίευμα:

«Ο Παναθηναϊκός έχει επιστρέψει στο ραντάρ των «σοβαρών» χρημάτων εδώ και λίγες μέρες με μια κλασική φήμη: μια πλούσια οικογένεια εφοπλιστών έτοιμη να αγοράσει για την επανεκκίνηση του συλλόγου. Το όνομα στο τραπέζι είναι η Μαρία Αγγελικούση, αλλά η ΠΑΕ προσπάθησε αμέσως να κλείσει την πόρτα με μια δήλωση: καμία «προσέγγιση, επαφή ή ενδιαφέρον, άμεσο ή έμμεσο» για την απόκτηση του πακέτου μετοχών. Το θέμα δεν είναι το χρονικό της άρνησης. Το θέμα είναι γιατί αυτό το είδος ιστορίας ακούγεται εύλογο σήμερα. Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γίνεται πιο κάθετο: για πολλούς συλλόγους, τα εθνικά πρωταθλήματα χρησιμεύουν κυρίως ως πλατφόρμες πρόσβασης στις διοργανώσεις κυπέλλου, και το Champions League είναι το προϊόν που συγκεντρώνει την προσοχή και τα έσοδα. Η νέα φόρμουλα έχει κάνει την είσοδο πιο «βιομηχανική»: 36 ομάδες σε μία μόνο «φάση πρωταθλήματος», οκτώ αγώνες εγγυημένοι εναντίον οκτώ διαφορετικών αντιπάλων. Οι οκτώ πρώτες ομάδες προκρίνονται απευθείας στη φάση των 16, ενώ οι ομάδες που κατατάσσονται από την 9η έως την 24η θέση περνούν από πλέι οφ για να συμπληρώσουν το bracket, και οι ομάδες που κατατάσσονται από την 25η έως την 36η θέση επιστρέφουν σπίτι τους.

«Αξίζει να επενδύσετε στην Ελλάδα»

Αυτή είναι η λογική πίσω από τον Federico Mari, σύμβουλο ποδοσφαιρικών συλλόγων και ιδρυτή του Contemporary Football, ο οποίος έγραψε μια ανάρτηση στο LinkedIn με τίτλο «Γιατί το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια από τις τελευταίες δομικά λανθασμένες αγορές στην Ευρώπη». Ο Mari υποστηρίζει ότι η επένδυση σε έναν ελληνικό σύλλογο σήμερα δεν είναι μια συναισθηματική επιλογή, αλλά μάλλον μια «δομική και αριθμητική»: η ένταξη στην UEFA είναι μια επαναλαμβανόμενη επιλογή χάρη στον συντελεστή, ένα ρόστερ μεσαίου εύρους παικτών, ένα πρωτάθλημα που είναι ήδη διεθνοποιημένο και μια αξία που «ξεφεύγει» επειδή οι μισθοί απορροφούν σχεδόν τα πάντα και υπάρχει έλλειψη δομής.

Η ανάρτησή του αναφέρει επίσης σημάδια ωρίμανσης: σημαντικές μεταγραφές που έχουν ήδη τεθεί σε εφαρμογή και μια προσπάθεια βάσης που έχει βελτιωθεί, με περισσότερες δεξιότητες και περισσότερη προπονητική. Υπό αυτή την έννοια, η Ελλάδα μοιάζει περισσότερο με την Πορτογαλία ή το Βέλγιο παρά με ένα «εγχώριο» πρωτάθλημα: μια πλατφόρμα όπου αγοράζετε, αναπτύσσετε και μεταπωλείτε, και όπου η Ευρώπη λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής. Με την προσοχή να μετατοπίζεται σε μερικές παγκόσμιες διοργανώσεις, ο στόχος δεν είναι η νίκη στο εσωτερικό, αλλά η διατήρηση της σύνδεσης με το κυρίως γήπεδο. Τα δημόσια δεδομένα βοηθούν στην εκτίμηση του βάθους του αποθέματος.

Το Transfermarkt εκτιμά τη Super League 1 σε συνολική αξία 525,33 εκατομμυρίων ευρώ: 14 ομάδες, 448 παίκτες και μέση αξία 1,17 εκατομμυρίων ευρώ ανά παίκτη. Οι ξένοι παίκτες αντιπροσωπεύουν 248 παίκτες, ή 55,4%, ποσοστό αρκετό για να ορίσει το πρωτάθλημα ως πλατφόρμα κυκλοφορίας, όχι ως τελικό προορισμό. Στην κατάταξη της UEFA, η Ελλάδα είναι δωδέκατη με 43.612 βαθμούς: δεν είναι ελίτ, αλλά είναι μια βαθμίδα όπου η Ευρώπη παραμένει μια επαναλήψιμη και επομένως οικονομική επιλογή.

«Ο Παναθηναϊκός είναι μια τέλεια περίπτωση»

Η λέξη-κλειδί, λοιπόν, είναι “λανθασμένα τιμολογημένη”: υποτιμημένη, όχι επειδή είναι μικρή, αλλά επειδή είναι αναποτελεσματική. Εάν ένα σύστημα πληρώνει σχεδόν τα πάντα στο κόστος της ομάδας και δεν δημιουργεί σταθερά έσοδα εκτός γηπέδου, η ευρωπαϊκή πρόκριση δεν είναι έπαθλο, είναι οξυγόνο. Και ο κανονισμός το προωθεί ακριβώς αυτό: η UEFA περιορίζει τους μισθούς, τις μεταγραφές και τους ατζέντηδες σε ένα μερίδιο των εσόδων, με ένα διαρθρωτικό όριο 70% σε ισχύ αυτή τη σεζόν. Για τους επενδυτές, αυτό αλλάζει τον μοχλό: όχι «ξοδεύω περισσότερα», αλλά «ξοδεύω καλύτερα», μετατρέποντας την αστάθεια σε μια διαδικασία, με πειθαρχία στους μισθούς, υποδομές και αναπαραγώγιμες ανταλλαγές παικτών. Ο Παναθηναϊκός είναι μια τέλεια περίπτωση επειδή έχει ένα τεράστιο εμπορικό σήμα και ένα θέμα γηπέδου που μπορεί να αλλάξει τα θεμελιώδη στοιχεία περισσότερο από μια καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο. Γι’ αυτό το όνομά του εμφανίζεται κυκλικά όταν η αγορά αισθάνεται μη τιμολογημένη αξία. Είτε η φήμη για τον Αγγελικούση είναι αληθινή είτε όχι, το χρήσιμο ερώτημα παραμένει στη Μαρία: πόσα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα εξακολουθούν να προσφέρουν, στο ίδιο πακέτο, πραγματική πρόσβαση στην UEFA και εκμεταλλεύσιμη δομική υποτίμηση;».