Σταύρος Νταϊφάς
Ήταν ένα μεσημέρι του 1979: Η σκηνή διαδραματίζεται στην αίθουσα συνεδριάσεων της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών στην Ακτή Μιαούλη 85, στον τρίτο όροφο στον Πειραιά.
Ο Σταύρος Νταϊφάς είναι αποφασισμένος να πάρει την έγκριση των εφοπλιστών προκειμένου να υλοποιήσει το σχέδιο του. Ο αντιπρόεδρος της μεγαλύτερης εφοπλιστικής ένωσης είναι και υπεύθυνος για τις επαφές με τους συνδικαλιστές ναυτικούς. Είναι αυτός που μεταφέρει τις αγωνίες, τους προβληματισμούς, τα αιτήματα και τα παράπονα των ναυτικών στο τραπέζι των ισχυρών της ναυτιλίας. Αυτός είναι που κάνει τις διαπραγματεύσεις με τους συνδικαλιστές για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας των ναυτικών στα ποντοπόρα πλοία. Ο λόγος του, ισχυρός και αποφασιστικός.
Ο Σταύρος Νταϊφάς, πήρε τον λόγο και αιφνιδίασε όλους τους συναδέλφους του: «οι κομμουνιστές είναι έτοιμοι να πάρουν τον Ολυμπιακό και έτσι θα προσπαθήσουν να ελέγξουν τον Πειραιά και τους ναυτικούς, είναι μια εξέλιξη δυσάρεστη και πρέπει να αντιδράσουμε αμέσως».
Ήταν η περίοδος που εφαρμοζόταν η νομοθεσία για τη μετατροπή των ερασιτεχνικών σωματείων σε Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες. Ο Σταύρος Νταϊφάς είχε κάνει τις διερευνητικές επαφές του με τους παράγοντες του ερασιτέχνη Ολυμπιακού και είχε έτοιμο το πλάνο, την οικονομικοτεχνική μελέτη και τους ανθρώπους που θα τον βοηθούσαν στην πρώτη φάση. Ο Ηρακλής Τσιτσαλής, ήταν τότε πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, διευθυντής του ναυτιλιακού τμήματος της Εθνικής Τράπεζας και ενδιάμεσος σύνδεσμος ο Μίμης Κουτρουμπούσης, ο οποίος για δεκαετίες είχε ένα μπλοκ επιταγών στην τσέπη του Σταύρου Νιάρχου για να διασκεδάζει κυβερνητικούς και οικονομικούς παράγοντες.
Οι απαντήσεις που έδωσε ο Σταύρος Νταϊφάς στα ερωτήματα που έθεσαν οι συνάδελφοι ήταν πειστικές και όλοι αποφάσισαν να συνδράμουν οικονομικά στο νέο εγχείρημα που θα απέτρεπε την άλωση του Πειραιά, των ναυτικών και του Ολυμπιακού. Έτσι, θα διατηρούσαν το γόητρο τους, αλλά και τη φήμη που δημιούργησε για τον εφοπλισμό, ο Νίκος Γουλανδρής.
Πρόεδρος θα αναλάμβανε ο Σταύρος Νταϊφάς. Ταμίας ο Νίκος Ευθυμίου, που ήταν και ταμίας της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών. Υπήρξαν και οι πρόθυμοι που έσπευσαν να βάλουν το χέρι στη τσέπη για αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Οι Αντώνης Χανδρής, Γιώργος Π. Λιβανός, Μένης Καραγιώργης, Λουκάς Χατζηϊωάννου, Νίκος Ευθυμίου, Στάθης Γουρδομιχάλης, Σταύρος Νταϊφάς, Νίκος Νομικός, Δημήτρης Νομικός, Μιλτιάδης Μαρινάκης,
Η αγορά του Ολυμπιακού σύμφωνα με την αφήγηση του
Θα ξεκινήσω την αφήγηση μου για τον Σταύρο Νταϊφά για να σας πω την ιστορία της αγοράς και της πώλησης του «Θρύλου», όπως ο ίδιος μου την είχε διηγηθεί. Το 1979, διαμορφώθηκε το θεσμικό πλαίσιο για την δημιουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι έπρεπε να ιδρύσουν Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρεία για το τμήμα του ποδοσφαίρου τους. Χρειάζονταν όμως χρήματα. Για το λόγο αυτό απευθύνθηκαν σε διάφορους οικονομικούς παράγοντες.
Ο Σταύρος Νταϊφάς, είδε πως ήταν μια καλή επένδυση, αλλά το κυριότερο το ήθελε για επικοινωνιακούς λόγους. Όμως, δεν μπορούσε να πάρει το ρίσκο και να αναλάβει όλο το βάρος της δημιουργίας της ΠΑΕ. Ήταν όμως ευρηματικός. Σε εκείνη τη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, έριξε το παραμύθι: «Έχω συγκλονιστικά νέα. Οι κομμουνιστές θέλουν να πάρουν τον Ολυμπιακό και καταλαβαίνετε λόγω του Πειραιά, θα επηρεάσουν και την ναυτιλία και τους ναυτικούς μας. Θα έχουμε προβλήματα στα καράβια, θα ξανακάνουν τις επιτροπές πλώρης, όπως και στην Κατοχή. Προτείνω να αγοράσουμε την ΠΑΕ από τον ερασιτέχνη Ολυμπιακό».
Ο Σταύρος Νταϊφάς, στην τηλεοπτική εκπομπή «Αειναύτες», αρκετά χρόνια αργότερα, διηγήθηκε: «Αν και έχω γεννηθεί στην Καλαμάτα, μεγάλωσα στον Πειραιά, όπου είχα χρηματιστηριακό γραφείο, ώστε από χρόνια με γνώριζε ο κόσμος. Αλλά και τα οικονομικά μου ήξεραν ότι ήταν ικανοποιητικά. Τότε ο Ολυμπιακός πέρναγε δύσκολες στιγμές. Ηταν ένας κύριος Τσιτσαλής πρόεδρος, υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας και φίλος μου. Κάποτε-κάποτε τον βοηθούσα στην προσπάθειά του, οπότε έπεσε κυριολεκτικώς επάνω μου να πάρω τον Ολυμπιακό. Στην αρχή αρνήθηκα, αλλά μετά από γενικότερες πιέσεις το αποφάσισα. Ηταν θυμάμαι Παρασκευή και ρωτώ πόσο πουλιέται ο Παναθηναϊκός που ήθελαν να πάρουν οι Γιαννακόπουλοι. Μου είπαν γύρω στα 80 εκατ. Τότε είπα θα δώσω εγώ για τον Ολυμπιακό 110 εκατ. δραχμές, που αντιστοιχούσαν σε 3,5 εκατ. δολάρια. Πηγαίνω το πρωί και παίρνω την ομάδα».
Για το θέμα αυτό, ο Σταύρος Νταϊφάς, είχε δηλώσει πικραμένος:
«Όταν τον αγόρασα το 1979, έβαλα 110 εκατομμύρια, δηλαδή 3,5 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν διαλυμένος, όταν λέω διαλυμένος, κυριολεκτώ. Όταν αναλάβαμε είχε να πάρει έξι χρόνια το πρωτάθλημα. Tον πήρα, τον έφτιαξα, πήραμε το πρωτάθλημα, πρώτο, δεύτερο, τρίτο, τέταρτο. Δώσαμε λεφτά, πολλά λεφτά, πήρα ποδοσφαιριστές. Μία φορά είμαστε στο Ολυμπιακό Στάδιο και παίζαμε με τον “Απόλλωνα” Αθηνών και κερδίζαμε 1-0, αλλά η ομάδα δεν έπαιζε καλά και όλος ο κόσμος από τις κερκίδες με βρίζανε. Και τότε είπα «τέρμα και τελείωσε. Θα τον δώσω» και τον έδωσα δωρεάν στον Κοσκωτά».
Η αλήθεια είναι ότι όταν ο κόσμος γκρίνιαζε στις κερκίδες και άρχιζαν τα αρνητικά σχόλια, οι εφοπλιστές ενοχλήθηκαν και αποφάσισαν να απαλλαγούν, επειδή έβλεπαν ότι επικοινωνιακά δεν είχε οφέλη, αλλά αντίθετα είχαν φθορά.
Σε μια δεξίωση, το 1985, πάνω στη συζήτηση, μου είπε: «Βαρέθηκα, ψάχνω κάποιον να χαρίσω τις μετοχές, αν δεν βρω θα τις δώσω στον Δήμο Πειραιά». Άρπαξα την ευκαιρία και την άλλη ημέρα, πήγα στον τότε δήμαρχο Γιάννη Παπασπύρου, τον οποίο γνώριζα από το ρεπορτάζ: «Ο Νταϊφάς, μου είπε ότι θέλει να χαρίσει τις μετοχές της ΠΑΕ Ολυμπιακός στον Δήμο Πειραιά».
Ο Γ. Παπασπύρου ενθουσιάστηκε και αποδέχθηκε την πρόκληση. Μάλιστα, μου έδωσε και σχετική συνέντευξη που δημοσίευσα. Τότε εργαζόμουν στην εφημερίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη “ΤΟ ΒΗΜΑ”. Είχα ενημερώσει σχετικά τον διευθυντή μου Σταύρο Ψυχάρη, γνωστός για τα αισθήματα του για τον Παναθηναϊκό. Έτσι, αφιερώσαμε τρεις συνεχόμενες Κυριακές με εκτενή ρεπορτάζ και δηλώσεις στην εφημερίδα. Αυτονόητο ήταν ότι η προβολή τους στην πρώτη σελίδα έδινε μεγάλη ώθηση για ανάγνωση τους.
Τελικά, ο Δήμος Πειραιά, δεν πήρε την ΠΑΕ γιατί δεν μπορούσε να καλύψει τα λειτουργικά έξοδα. Έτσι, η αναζήτηση επενδυτή συνεχίστηκε.
Αρκετούς μήνες αργότερα, το 1986, στα εγκαίνια της διεθνούς εκθέσεως «ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑ» και την ώρα που ο τότε υπουργός Στάθης Αλεξανδρής έβγαζε τον καθιερωμένο λόγο, πάνω από την εξέδρα μου έκανε νεύμα για να τον πλησιάσω. Πήγα αμέσως στην άκρη της εξέδρας, με μεγάλη περιέργεια. Μου είπε: «Ένα σου λέω, βρήκα πρόεδρο για τον Ολυμπιακό με πολλά λεφτά. Δεν σου λέω τίποτα άλλο».
Ο νέος επενδυτής ήταν ο «τραπεζίτης Γιώργος Κοσκωτάς». Μέσα σε λίγες ημέρες, εννέα από τους έντεκα εφοπλιστές δέχθηκαν να πωλήσουν τις μετοχές τους στον Κοσκωτά. Μόνο δύο αρνήθηκαν να ακολουθήσουν. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, πατέρας του σημερινού προέδρου Βαγγέλη Μαρινάκη και ο Νίκος Ευθυμίου, που διετέλεσε και πρόεδρος του Ολυμπιακού.
Ο Στ. Νταϊφάς, επανειλημμένα έλεγε: «Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα, δεν πωλείται». Πίστευε στον Ολυμπιακό, αλλά πουλήθηκε στον Γιώργο Κοσκωτά για το ποσό των 120 εκατ. δραχμών ή κατά μία άλλη εκδοχή για 200 εκατ. δραχμές.
Ο Σταύρος Νταϊφάς υπήρξε πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός από το 1979 ως το 1987 και από το 1992 ως το 1993, οδηγώντας την ομάδα στην κατάκτηση πέντε Πρωταθλημάτων και δύο Κυπέλων, ενώ πρωταγωνίστησε ώστε να απομακρυνθεί ο Αργύρης Σαλιαρέλης και να αναλάβει ο Σωκράτης Κόκκαλης.
Τα δύσκολα χρόνια
Ο Σταύρος Νταϊφάς για τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια αποκάλυψε: «Έζησα και ταλαιπωρήθηκα στη θάλασσα όταν ήμουν νέος. Ταξίδευα με καΐκια και με συνθήκες πρωτόγνωρες. Ερχόμασταν στον Πειραιά από την Καλαμάτα με πανιά και όχι με μηχανή. Μιλάμε για δραματικές συνθήκες δουλειάς. Εγώ λογικά έπρεπε να είχα πνιγεί εκατό φορές στον Κάβο Μαλλιά. Μου έλεγε ο πατέρας μου, καπετάνιος που πέθανε νέος στα 43 του, να προλάβω να εκμεταλλευτώ τη θάλασσα. Η ναυτιλία για τους νέους της Ελλάδας είναι το επάγγελμα του μέλλοντος».
Ο Σταύρος A. Νταϊφάς μνημονεύεται ως ένας αυτοδημιούργητος εφοπλιστής και ως επί το πλείστον ως μία σημαντική προσωπικότητα της ναυτιλιακής κοινότητας του Πειραιά μετά την μεταπολίτευση στην Ελλάδα το 1974.
Ο Σταύρος Νταϊφάς, ο οποίος γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1927 και πέθανε στις 24 Μαρτίου 2014, δεν ήταν από εκείνους τους εφοπλιστές που διέθετε μεγάλο εμπορικό στόλο, ωστόσο έγινε ιδιαίτερα γνωστός με την ενασχόληση του με τον Ολυμπιακό το 1979.
Με καταγωγή από την Μάνη, ο νεαρός Σταύρος A. Νταϊφάς σκόπευε να παρακολουθήσει ναυτική ακαδημία και να ξεκινήσει ναυτιλιακή σταδιοδρομία για να γίνει ο ίδιος καπετάνιος, αλλά μεσολάβησε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο ίδιος αφηγείται: «Ήμουν στη Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα να σπουδάσω. Αναγκάστηκα να κάνω κάτι για να επιζήσω. Αρχικώς δούλευα σε εταιρεία ασφαλιστική. Εν τω μεταξύ το κράτος είχε 150 μεγάλα καΐκια, των 120 τόνων, και τα έβγαλε στον πλειστηριασμό. ‘Οποιος είχε χάσει στον πόλεμο πλοίο είχε δικαίωμα να πάρει με δόσεις. Και πήγα και πήρα ένα καραβάκι από αυτά, το οποίο ήταν μισοβουλιαγμένο, ιστορίες για αγρίους. Το πήρα, το έφτιαξα, το αξιοποίησα, είχα και τις ασφάλειες και με δανεικά 100 λίρες χρυσές από μία θεία μου, αδελφή του Εξαρχάκη, του γενικού διευθυντή του Γενικού Λογιστηρίου, τα οποία βέβαια επέστρεψα. Όλα αυτά σε ηλικία 18 ετών. Έτσι, άφησα τη Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Δεν συνέχισα».
Το πρώτο φορτηγό με το όνομα «Κόνιτσα» το αγόρασε στις 19 Οκτωβρίου του 1949 αντί 14.000 λιρών. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Σταύρος Νταϊφάς επέκτεινε τον στόλο του και άρχισε να ασχολείται με μεγαλύτερης χωρητικότητας πλοία. Το 1958 συνεργάστηκε με τους αδελφούς Παναγιώτη και Νίκο Κωνσταντινίδη, οι οποίοι δραστηριοποιούνταν επαγγελματικά με το εμπόριο. Το 1960 δημιούργησε έναν σημαντικό στόλο με μεσογειακά φορτηγά πλοία και από τη δεκαετία του ’70 επεκτάθηκε στα ποντοπόρα. Ήταν η εποχή που έδωσε την πρώτη παραγγελία για ναυπήγηση πλοίου στα ιαπωνικά ναυπηγεία ΙΗΙ. Το 1975 ο στόλος της εταιρείας Daifas Stavros Marine Enterprise S.A. αριθμούσε12 πλοία, συνολικής μεταφορικής δυνατότητας 117.000 τόνων.
Η εταιρία του, Stavros Daifas Marine Enterprises S.A., υπέγραψε την πρώτη παραγγελία νεότευκτου για ένα πλοίο πολλαπλών χρήσεων τύπου Freedom στα Ιαπωνικά ναυπηγεία Ishikawajima-Harima Heavy Industries (IHI) στις αρχές της 10ετίας του 1970.
Ακολούθησαν περισσότερες παραγγελίες, περιλαμβανομένων δύο νεότευκτων SD14 τα οποία παρεδόθησαν το 1973 από τα Σκωτσέζικα ναυπηγεία Austin & Pickersgill. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η εταιρία διαχειριζόταν περί τα 12 πλοία, κυρίως σύγχρονα πολυχρηστικά πλοία. Από την 10ετία του 1980 και μετά η εταιρία επένδυσε σε handysize και αργότερα σε panamax και kamsarmax φορτηγά χύδην φορτίου πλοία.
Στην διάρκεια της ιστορίας της, η εταιρία του ήταν γνωστή για την υψηλής ποιότητας κατασκευή και συντήρηση των πλοίων της. Ο Σταύρος Νταϊφάς, «στενός φίλος και πιστός συνεργάτης του αείμνηστου Αντώνη Χανδρή στην διάρκεια της προεδρίας του στην Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, συνεισέφερε κατά πολύ στην προσπάθεια να προστατευθεί η υπόσταση της Ελληνικής ναυτιλιακής κοινότητας σε μία κρίσιμη συγκυρία της ιστορίας της.
Έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης το 1974 και υπηρέτησε αδιαλείπτως ως το 1991, έχοντας την θέση του αντιπροέδρου από το 1982 και μετά. Υπηρέτησε επίσης στα διοικητικά συμβούλια της Ένωσης Εφοπλιστών Ναυτιλίας Μικρών Αποστάσεων, της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης και του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου.
Ο Νταϊφάς εργάστηκε για να ισχυροποιηθούν οι σχέσεις μεταξύ των εφοπλιστών και των ναυτικών, και για να ενδυναμωθεί η θέση του Πειραιά ως Διεθνές ναυτιλιακό κέντρο. Στις τιμητικές διακρίσεις του περιλαμβάνονται: Επίτιμο δια βίου Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, διάκριση από το Ναυτικό Επιμελητήριο της Ελλάδος το 2010 και το Βραβείο Lloyd’s List/Propeller Club Lifetime Achievement Award το 2012. Πέραν της ναυτιλίας, το μεγάλο πάθος του ήταν η ποδοσφαιρική ομάδα ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Η πρώτη περίοδος διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ
Ως αντιπρόεδρος, όμως, της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ, το 1981, υπήρξε συνδετικός κρίκος μεταξύ του εφοπλισμού και των κυβερνητικών παραγόντων της δεκαετίας που ακολούθησε. Ήταν αυτός που μαζί με τον Ανδρέα Ποταμιάνο ζήτησαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου να φύγει ο Στάθης Γιώτας από υπουργός Ναυτιλίας και στη θέση του να έρθει ο Γιώργος Κατσιφάρας. Ωστόσο, όταν άρχισε η κυκλική κρίση της ναυλαγοράς συγκρούστηκε και με τον Γ. Κατσιφάρα, όταν καθιέρωσε την υποχρεωτική ανακύκλωση της εργασίας των πληρωμάτων για να μειώσει την ανεργία των ναυτικών.
Αργότερα, σε ομιλία του Στάθη Αλεξανδρή στην Ναυτιλιακή Λέσχη Πειραιά, ο Σταύρος Νταϊφάς ζήτησε να «καταργηθεί η ανακύκλωση της εργασίας των ναυτικών» ανέφερε το περίφημο εκείνο επιχείρημα ότι οι «εφοπλιστές από την κρίση τρώνε μισό μπιφτέκι»!
Τι είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης για τον Σταύρο Νταϊφά
Ο Πρόεδρος κ. Βαγγέλης Μαρινάκης, εκπροσωπώντας όλη την οικογένεια του Θρύλου, ευχαρίστησε τον Σταύρο Νταϊφά για την προσφορά του, εκφωνώντας έναν συγκλονιστικό επικήδειο, την ημέρα της κηδείας του:
«Αισθάνομαι τυχερός που από τα παιδικά μου χρόνια, δίπλα στον πατέρα μου Μιλτιάδη είχα τη χαρά να περάσω πάρα πολύ χρόνο και να είμαι φίλος πραγματικός με τον Σταύρο Νταϊφά.
Έναν σπουδαίο άνθρωπο. Έναν άρχοντα της ζωής και της θάλασσας. Έναν σπουδαίο εφοπλιστή, ένα δεινό διαπραγματευτή, έναν άνθρωπο ακέραιο που ήξερε τι σημαίνει τιμή, τι σημαίνει να κρατάει το λόγο του.
Και ο λόγος του Σταύρου Νταϊφά ήταν πιο σημαντικός και πιο στέρεος από κάθε συμβόλαιο. Αρκούσε μια κουβέντα του για να γίνει μια συμφωνία εκατομμυρίων, για την αγορά ενός βαποριού ή μια συμφωνία για έναν απλό μισθό. Ό,τι έλεγε, η δέσμευσή του, ήταν συμβόλαιο, ισχυρότερο από κάθε νομικό χαρτί. Η φράση «συμφώνησα με τον Σταύρο» ήταν αρκετή και σεβαστή σε όλη τη ναυτιλιακή κοινότητα, σε όλη την πιάτσα, χωρίς πολλές κουβέντες.
Η ικανότητά του να δημιουργεί και να διαπραγματεύεται ήταν ζηλευτή. Έμεινε στην ιστορία ως αντιπρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών για τις διαπραγματεύσεις στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας με την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ). Μια ακόμη απόδειξη ότι είχε τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη όλων. Από το ναύτη έως τον καπετάνιο, από τους συνδικαλιστές, από τους μεγάλους τραπεζίτες, τους ναυλωτές, μέχρι και τον ίδιο τον πρωθυπουργό.
Στο ποδόσφαιρο, ο Σταύρο Νταϊφάς μπήκε έχοντας όραμα και αποφασισμένος να επενδύσει χρήμα και χρόνο στον Ολυμπιακό, όπως και οι φίλοι του εφοπλιστές που ήταν μαζί του. Και το έκανε. Θυσίασε τον χρόνο του, ήταν πάντα καλοπληρωτής, έφερε σπουδαίους ποδοσφαιριστές στον Ολυμπιακό, έδωσε στην ομάδα τίτλους, έγραψε χρυσές σελίδες στην Ιστορία του Συλλόγου.
Όπως συνήθιζε να λέει «αυτό που μετράει είναι το ταμείο, όχι πόσα βαπόρια ή πόσα εργοστάσια έχεις».
Ήξερε ότι για να φροντίζεις αυτό που αγαπάς, εν προκειμένω τον Ολυμπιακό μας δεν έπρεπε να τον φορτώνεις με χρέη και να βάζεις σε κίνδυνο το μέλλον του. Και στο λεξιλόγιό του δεν υπήρχε η λέξη «τζάμπα». Σαν γνήσιος άρχοντας, ήξερε ότι για να έχεις λόγο και να μπορείς να κάνεις αυτά που θέλεις χτίζοντας και όχι γκρεμίζοντας, πρέπει να πληρώσεις και να επενδύσεις.
Δεν του χαρίστηκε τίποτα από κανέναν, ούτε από την Πολιτεία. Και δεν ήθελε να του χαριστεί. Η επιμονή του και η στρατηγική του, η πίστη του στο όραμα και η αγάπη του για τον Ολυμπιακό, αρκούσαν για να κερδίσει τίμια και όμορφα.
Και έχτιζε καθημερινά έναν δυνατό Ολυμπιακό, έναν Ολυμπιακό ΝΙΚΗΤΗ. Και όταν έβλεπε να κάνουν το άσπρο μαύρο όταν διαπίστωνε ότι κάποιοι κάνουν κακό στον Ολυμπιακό, εντός ή εκτός αγωνιστικού χώρου, τότε ήταν έτοιμος να τα βάλει με όλους και με όλα.
Ακόμη και αν στεκόταν μόνος απέναντι σε όλους. Και μερικές φορές, τις περισσότερες θα έλεγα, έχει μεγαλύτερη αξία και ομορφιά να παλεύεις μόνος. Έτσι εκτιμάς και αντιλαμβάνεσαι καλύτερα όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου και βλέπεις τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς τη δυναμική του αντίδραση σε όσα συνέβαιναν στην εποχή του εις βάρος του Ολυμπιακού. Δεν θα ξεχάσει ποτέ κανείς του τη συγκλονιστική φράση που είπε στους εχθρούς της ομάδας: «Είστε ΝΑΝΟΙ μπροστά στον Ολυμπιακό και τον κόσμου του», είχε βροντοφωνάξει.
Και για αυτή την ομάδα, για αυτό τον κόσμο, ο Σταύρος Νταϊφάς τα έδινε όλα. Και έβαζε τον Ολυμπιακό πάνω από τις επιχειρήσεις του, πάνω ακόμη και από το χρόνο που θα έπρεπε να έχει με την οικογένειά του. Κράταγε στα χέρια του τη μοίρα του Ολυμπιακού και τιμούσε αυτό τον ρόλο με κάθε θυσία.
Η σοφία του και ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα και τους κάθε λογής «εξυγιαντές», «νταβατζήδες» και τζαμπατζήδες του ποδοσφαίρου, με έμαθαν πολλά.
Ο τρόπος που ο Σταύρος Νταϊφάς διοικούσε, η αξιοπρέπεια, οι αρχές και η μαχητικότητα του ίδιου και των συνεργατών του, ήταν για εμένα οδηγός όταν ανέλαβα τον Ολυμπιακό. Με έκαναν φανατικό Ολυμπιακό και γίνομαι ακόμη πιο φανατικός τις στιγμές που βλέπω να θίγουν ύπουλα κάποιοι το καλό της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας και της μεγαλύτερης ελληνικής οικογένειας. Της οικογένειας του Θρύλου. Ως Πρόεδρος της ομάδας, της Μεγάλης Ιδέας, δεν θα προδώσω ποτέ αυτές τις αρχές που έχουν ριζωθεί βαθιά μέσα μου.
Θέλω ως άνθρωπος, να ευχαριστήσω τον Σταύρο Νταϊφά για το μοναδικό προνόμιο που είχα να ταξιδέψω μαζί του. Στο Καραϊσκάκη, στη Ναυτική Λέσχη, στο Ναυλομεσιτικό Γραφείο δίπλα στα γραφεία του, στο σπίτι μου στον Πειραιά, στο Λονδίνο, όπου και αν βρεθήκαμε, το ταξίδι ήταν συναρπαστικό.
Θέλω ως Πρόεδρος του Ολυμπιακού να του εκφράσω την ευγνωμοσύνη των Ολυμπιακών από όλες τις γωνιές του κόσμου για την τεράστια προσφορά του στον Σύλλογο και ως ελάχιστο φόρο τιμής να του αφιερώσω συμβολικά το 41ο Πρωτάθλημα της ομάδας μας και μέρος της εφετινής φιέστας.
Θέλω επίσης να υποσχεθώ σε αυτό το μεγάλο Άνθρωπο, τον Ηγέτη, τον Φίλο, τον ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΝΙΚΗΤΗ, τον μεγάλο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ότι θα κάνω τα πάντα ώστε στα χρόνια που έρχονται ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μας να μεγαλώνει και είναι συνεπής στην πορεία της δόξας που εκείνος χάραξε.
Και όλη η παρέα, που βρίσκεται στις αιώνιες θάλασσες των ουρανών, θα βλέπει και θα χαμογελά υπερήφανα την ερυθρόλευκη να κυματίζει, και στο λατρεμένο τους Καραϊσκάκη, αλλά και σε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας και της Ευρώπης, στον πιο ψηλό ιστό…
Καλές Θάλασσες Πρόεδρε».
