Μία μέρα στο σπίτι με έναν μεγαλοτραπεζίτη και φιλόσοφο που έγραψε ιστορία με τα deals του

Είναι Δευτέρα πρωί στο East Hampton και ο Peter J. Solomon έχει μόλις περάσει μιάμιση ώρα «στήνοντας» και πάλι ένα deal που είχε καταρρεύσει το προηγούμενο βράδυ. Παλαιότερα, δεν θα τολμούσε καν να σκεφτεί να κάνει ένα conference call από τα Hamptons μέρα Δευτέρα. «Ο κόσμος δεν θα σε έπαιρνε στα σοβαρά», λέει ο Solomon. «Τώρα, το θεωρούν σχεδόν δεδομένο», προσθέτει.

Αυτό που δεν θα περίμενε κανείς επίσης είναι ότι ο Solomon, ο οποίος έκλεισε τα 80 τον περασμένο μήνα, θα συνέχιζε να κάνει υπερωρίες στην PJ Solomon, την επενδυτική τράπεζα που ίδρυσε το 1989.

«Αν είσαι στην ηλικία μου και είσαι στο γραφείο, σου λένε κατά κάποιον τρόπο: Γιατί είσαι στο γραφείο; Και εγώ απαντώ: Γιατί να μην είμαι; Είναι μια πολύ αστεία στιχομυθία».

Μετά από περισσότερα από 60 χρόνια στη Wall Street, πλέον ως πρόεδρος της τράπεζάς του, ο Solomon καλείται να επιτύχει μια δύσκολη ισορροπία: Διαθέτει πολλή ενέργεια και ζήλο για deals, αλλά έχει κάνει εσκεμμένα πίσω από την τράπεζά του. Το 2016, αυτός και οι συνεταίροι του πούλησαν το 51% στη Natixis και CEO ανέλαβε ο Marc Cooper. Γι’ αυτό και κοιτάζει να ασχολείται όσο το δυνατόν περισσότερο με τα πράγματα που τον παθιάζουν.

Ένα από αυτά είναι το σπίτι του, ένα σπίτι με θρυλική καταγωγή. Είναι το σπίτι στο οποίο έμεναν κάποτε ο Gerald και η Sara Murphy, πηγή έμπνευσης για το F. Scott Fitzgerald και φίλοι του Picasso.

Ο Murphy, ζωγράφος ο οποίος αργότερα ανέλαβε τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης, της εταιρείας πολυτελών δερμάτινων ειδών Mark Cross, αποκαλούσε το σπίτι «Swan Cove» (λιμάνι των κύκνων). Μάλιστα, στο περιστύλιο δίπλα από την πισίνα υπάρχει κρεμασμένος ένας ξυλόγλυπτος κύκνος και το μέλι από τις κυψέλες του Solomon μοιράζεται στους φίλους του σε γυάλες με την ετικέτα «Swan Cove». Διότι μπορεί για το εσωτερικό του σπιτιού να έχει την ευθύνη η γυναίκα του Solomon, η Susan, αλλά ο εξωτερικός χώρος είναι το βασίλειό του. Εκεί όπου ασχολείται ακόμη και με δουλειές όπως το καθάρισμα από τα αγριόχορτα.

Τα φυτά είναι ένα από τα πάθη του. Όμως, ο Solomon έχει πάθος και με τα βιβλία.

«Είμαι συλλέκτης βιβλίων. Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων του Lewis Carroll είναι το σημαντικότερο κομμάτι της συλλογής μου», λέει.

Είναι, όμως, και συγγραφέας. Αυτήν την εποχή, γράφει ένα βιβλίο στο οποίο ξεδιπλώνει όλα τα ταλέντα και τις ιδιότητές του: του τραπεζίτη, του φιλοσόφου, του ευθυμογράφου και του ανθρωπιστή. Ο ίδιος τού έχει δώσει τον τίτλο «Χάνοντας χρόνο εποικοδομητικά: Ένας οδηγός για μια ισορροπημένη ζωή».

«Είναι όλο ιστορίες», λέει.

Οι ιστορίες από τη Wall Street αρχίζουν το καλοκαίρι του 1958, υπολογίζοντας λόγους τιμής προς κέρδη στη στατιστική υπηρεσία της Merrill Lynch, για να γίνει οκτώ χρόνια μετά partner στη Lehman Brothers.

Το 1978, αφήνει για λίγο τη Wall Street για να δουλέψει για την κυβέρνηση. Επιστρέφει στη Lehman το 1980 μετά την ήττα του Jimmy Carter στις εκλογές.

Έζησε την εξαγορά της Lehman από τη Shearson, την άγρια δεκαετία του 1980 με τα ομόλογα «σκουπίδια» της και τις συγχωνεύσεις και κατάφερε να ανέλθει μέχρι τη θέση του αντιπροέδρου, αναλαμβάνοντας επικεφαλής επενδυτικής τραπεζικής και του τμήματος συγχωνεύσεων και εξαγορών.

Πριν φύγει από την τράπεζα για να ιδρύσει τη δική του εταιρεία συμβούλων, είχε βάλει την υπογραφή του σε άπειρα deals.

«Οι συμφωνίες κλείνονται με το σώμα», λέει. «Η εξυπνάδα σου έχει το ενδιαφέρον της, αλλά ο αποφασιστικός παράγοντας είναι η ενέργειά σου. Οι αριθμοί είναι το πιο εύκολο κομμάτι. Το σημαντικό είναι η ικανότητά σου να μιλάς σε κάποιον, να σχετίζεσαι μαζί του, είτε πρόκειται για τον ίδιο τον πελάτη είτε για τον αντίπαλο».

Για να κλείσει ένα deal χρειάζεται προσωπικότητα και δράση.

«Ένας πελάτης μού είπε σήμερα ότι θα έστελνε email σε κάποιον», διηγείται. «Του έβαλα χέρι. Αν τους στείλεις email, θα το προωθήσουν σε κάποιον άλλο. Σηκώνεις το ακουστικό και τους τηλεφωνείς. Κι αν δεν θέλουν να σου μιλήσουν, ας τους να σου πουν «λυπάμαι». Αλλά τους τηλεφωνείς, τους λες “θέλω να σου μιλήσω”», λέει.

Ασχολείται επίσης με τη φιλανθρωπία. Με πράγματα που του άρεσαν και ήθελε να κάνει. Όπως να δημιουργήσει ένα μουσείο εντόμων που θα φέρει το όνομά του στο Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. «Γιατί έχει πλάκα», λέει.

Επίσης, θέλει να χρηματοδοτήσει την ανακαίνιση της Βιβλιοθήκης Houghton στο Harvard, όπου θα δοθούν και τα παιδικά βιβλία της συλλογής του.

Ασχολείται επίσης με πάθος με τη μελισσοκομία, εδώ και 40 χρόνια. Ένα χόμπι που συνεχίζει πλέον παρέα με τα 12 εγγόνια του. Του αρέσει να κάθεται και να χαζεύει τις μέλισσες. Γι’ αυτό και δίπλα σε κάθε κυψέλη, υπάρχει μία καρέκλα.

«Δεν θέλω να σε τρομάξω», λέει, «αλλά εκεί μέσα υπάρχουν πιθανότατα 40.000 μέλισσες και άλλες 30.000 δίπλα τους. Όταν ήμουν υποψήφιος για επόπτης στο Harvard, έγραψα ένα πράγμα που έλεγε: Δεν υπάρχει τίποτα πιο ενδιαφέρον για να εστιάσεις την προσοχή σου από 40.000 θυμωμένες μέλισσες».

Με τι άλλο ασχολείται; Με το καγιάκ του, ένα καγιάκ των 1.400 δολαρίων, δώρο της συζύγου του για τα γενέθλιά του, για να πηγαίνει για ψάρεμα, ενώ του αρέσει να μαζεύει αδέσποτα… μπαλάκια του γκολφ που καταλήγουν από το γειτονικό γήπεδο στην αυλή του.

«Το γκολφ το βαρέθηκα, αλλά μου αρέσει να πετάω μπαλάκια», λέει. Και συμπληρώνει: «Δεν έχω σπάσει ποτέ παράθυρο, αλλά ο 8χρονος εγγονός μου, ο Jake, παραλίγο να το κάνει».