Γιατί συμμάχησαν Merkel – Lagarde. Ποιος ο ρόλος Τσίπρα

Το δημοσίευμα της Die Welt για τη “συμφωνία κυριών” μεταξύ της Angela Merkel και της Christine Lagarde δεν ήρθε ακριβώς ως κεραυνός εν αιθρία: είναι γνωστό ότι οι δύο γυναίκες, που τα έχουν καταφέρει τόσο καλά στους ανδροκρατούμενους κόσμους της γερμανικής πολιτικής σκηνής και του ΔΝΤ, τρέφουν μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση η μία για την άλλη, και παρά τις όποιες προστριβές αναφορικά με το ελληνικό πρόγραμμα, αυτό δεν άλλαξε ποτέ.

Δυστυχώς, φαίνεται πως εν μέρει η ελληνική κυβέρνηση πόνταρε σε αυτές τις προστριβές για να αποκομίσει κάποια οφέλη στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Ο Αλέξης Τσίπρας έτρεφε ελπίδες πως η “σκληρή” επικεφαλής του ΔΝΤ θα έπειθε τη Γερμανίδα καγκελάριο να δεχθεί μία ουσιαστική ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, με μοχλό πίεσης την ίδια τη συμμετοχή του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, και έτσι ακόμα κι αν αναγκαζόταν από τους θεσμούς να εφαρμόσει νέα σκληρά μέτρα, θα είχε πάντα το “καρότο” του χρέους. Θα ήταν αυτός που κατάφερε να εξασφαλίσει μείωση του ελληνικού χρέους.

Ωραία η φαντασίωση, όμως κάπου εδώ τελειώνει: όπως μεταδίδει η Welt, επικαλούμενη κυβερνητικές πηγές του Βερολίνου, σε τηλεφωνική επικοινωνία τους οι δύο ισχυρές κυρίες συμφώνησαν ότι το ΔΝΤ θα συμμετάσχει στη δανειακή σύμβαση που αφορά στο ελληνικό πρόγραμμα, ενώ σε ό,τι αφορά το ζήτημα του χρέους φέρονται να συμφώνησαν να μην επανέλθει στην ατζέντα πριν το 2018, ένα χρόνο, δηλαδή, μετά τις γερμανικές εκλογές.

Αυτό πρακτικά σημαίνει πως το ελληνικό χρέος θα παραμείνει σε μη βιώσιμα επίπεδα για τουλάχιστον έναν χρόνο ακόμα, και στο μεταξύ η κυβέρνηση θα πρέπει να αποδεχθεί ( αν θέλει να κλείσει την αξιολόγηση) μέτρα εξαιρετικά δυσάρεστα, όπως η μείωση του αφορολογήτου και η περαιτέρω περικοπή συντάξεων, προκειμένου να επιτευχθούν οι υψηλοί στόχοι για τα πρωτογενή πλεονάσματα των επόμενων ετών.

Είναι όμως διατεθειμένος ο Αλέξης Τσίπρας να επωμιστεί αυτό το βάρος, τώρα που ξέρει πως ακόμα και το “καρότο” του χρέους έχει πια φαγωθεί; Είναι διατεθειμένος να έρθει σε σύγκρουση με την κοινωνία, με τους απλούς πολίτες, αλλά ακόμα και με τους ίδιους του τους βουλευτές που πιθανότατα θα “εξεγερθούν” αν κληθούν να ψηφίσουν τέτοια μέτρα; Είναι διατεθειμένος να ρισκάρει προσπαθώντας να πλασάρει ως επιτυχία μία σκληρή τεχνική συμφωνία που δεν περιλαμβάνει ούτε μία από τις δεσμεύσεις του για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ομαδικές απολύσεις και τον αναγκάζει να νομοθετήσει προκαταβολικά μέτρα;

Αν ναι, τότε πολύ σύντομα λογικά η αξιολόγηση θα κλείσει, ως συνήθως σε βάρος της κυβέρνησης. Αν όχι, τότε η μόνη λύση είναι οι εκλογές – όμως γνωρίζοντας το πολιτικό ένστικτο επιβίωσης του Αλέξη Τσίπρα, και γνωρίζοντας ότι σε ενδεχόμενο εκλογών ο καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι παραπάνω από σίγουρος, τότε μάλλον καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ναι, ο πρωθυπουργός είναι διατεθειμένος να κάνει περισσότερα απ’όσα ενδεχομένως νομίζουμε για να παραμείνει στη θέση του…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Γιατί το «Grexit» έγινε και πάλι αγαπημένη λέξη στα χείλη των διεθνών αναλυτών

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Προσωρινή λύση για το “ακέφαλο” ΤΧΣ