Polyecο: Η εταιρεία που «παντρεύει» το επιχειρείν με την τέχνη – Γιατί θεωρεί πρότυπο την Βιοχάλκο, τον Τιτάνα και τον Σκλαβενίτη

Τι κοινό μπορεί να έχουν τα φημισμένα ιδρύματα Ωνάση και Νιάρχου με την Polyeco, την εταιρεία διαχείρισης αποβλήτων; Μπορεί να φαίνεται ασυνήθιστο, αλλά ο συνδετικός κρίκος δεν είναι άλλος από την σύγχρονη τέχνη.

Στην περίπτωση της Polyeco προέκυψε κυρίως ως «απάντηση» στο φαινόμενο του NIMBY* (ακρωνύμιο της φράσης «not in my back yard», στα ελληνικά «όχι στην αυλή μου») που ταλανίζει διεθνώς τον κλάδο που δραστηριοποιείται.

Η όλη προσπάθεια υλοποιείται μέσα από το Polyeco Contemporary Art Initiative (PCAI), έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό που ιδρύθηκε το 2014 από τον εκτελεστικό πρόεδρο και γιο του ιδρυτή της Polyeco, Αθανάσιο Πολυχρονόπουλο με βασικό στόχο την ενίσχυση της περιβαλλοντικής συνείδησης.

Ο κ. Πολυχρονόπουλος είναι πεπεισμένος πως η τέχνη είναι το καλύτερο εργαλείο για την τόνωση του διαλόγου για κρίσιμα περιβαλλοντικά θέματα.

«Αποφασίσαμε να εστιάσουμε στον πολιτισμό και στην εκπαίδευση για να προωθήσουμε την περιβαλλοντική συνείδηση. Συνδέσαμε τη σύγχρονη τέχνη με το
περιβάλλον και τη βιώσιμη ανάπτυξη δείχνοντας ένα νέο δρόμο για την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση πέρα από τα τετριμμένα», ανέφερε πρόσφατα από το βήμα συνεδρίου για τις οικογενειακές επιχειρήσεις.

Η συλλογή του PCAI περιλαμβάνει έργα τέχνης που βασίζονται κατά κύριο λόγο στην κινούμενη εικόνα. Το PCAI παρέχει στους καλλιτέχνες που συνεργάζεται τους απαραίτητους πόρους, ώστε να δημιουργήσουν έργα εμπνευσμένα από φλέγοντα περιβαλλοντικά ζητήματα υπό το πρίσμα των σύγχρονων κοινωνικών και οικονομικών αντιλήψεων.

Οι καλλιτέχνες μπορούν να αντλήσουν έμπνευση από τους τόπους και τις εγκαταστάσεις διαχείρισης αποβλήτων, τις χώρες, το εργατικό δυναμικό και τα άτομα που συμμετέχουν στη διαδικασία διαχείρισης των αποβλήτων με ελεύθερο και καινοτόμο τρόπο.

Σύμφωνα με τον κ. Πολυχρονόπουλος, το PCAI κατάφερε μέσα σε μόλις πέντε χρόνια να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους πολιτιστικούς οργανισμούς της χώρας που προάγουν τη σύγχρονη τέχνη, όπως είναι οι οργανισμοί των οικογενειών Νιάρχου, Ωνάση, Ιωάννου και Δασκαλόπουλου.

«Δεν περιοριζόμαστε μόνο στην επιχειρηματική δραστηριότητα, δεν επαναπαυόμαστε στις επιτυχίες της προηγούμενης γενιάς αλλά ενισχύουμε στην πράξη το όραμα για το μέλλον του πλανήτη», είπε χαρακτηριστικά.

Η πρωτοβουλία της Polyeco για την σύγχρονη τέχνη, υπογράμμισε ο ίδιος, είναι μαζί αυτήν της Alpha Bank οι μοναδικές μέχρι στιγμής στην Ελλάδα που συμμετέχουν στη Διεθνή Ένωση Εταιρικών Συλλογών Σύγχρονης Τέχνης (IACCCA), μέλη της οποίας είναι κορυφαίες εταιρείες όπως η Nestle, η Deutsche Bank, η HSBC, η Gazprom και το Fidelity Group.

Παράλληλα με τα παραπάνω, η Polyeco έχει δημιουργήσει προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης της νέας γενιά, συμμετέχει σε διεθνή φόρουμ, μαζί με κυβερνήσεις, φορείς και οργανώσεις, φιλοδοξώντας να συνδιαμορφώσει τους όρους της βιώσιμης ανάπτυξης στη πράξη.

Η Polyeco ανήκει στην οικογένεια Πολυχρονόπουλου και δραστηριοποιείται στον χώρο των βιομηχανικών αποβλήτων. Θεωρείται από τις κορυφαίες στον κλάδο της, αναλαμβάνοντας έργα υψηλών απαιτήσεων σε όλο τον κόσμο.

Είναι έντονα εξωστρεφείς και σήμερα διατηρεί 8 θυγατρικές στο εξωτερικό (Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Κόσοβο, Σερβία, Κύπρο, Μαυρίκιο, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, και Αμάν).

Παρά την κρίση μπόρεσε να αναπτυχθεί σημαντικά, διατηρώντας παράλληλα τον οικογενειακό χαρακτήρα της επιχείρησης και τις αξίες της.

Αυτός, άλλωστε σε συνδυασμό με την υιοθέτηση των βέλτιστων πρακτικών που υπάρχουν διεθνώς, σύμφωνα με τον κ. Πολυχρονόπουλο είναι και ένα από τα βασικά κλειδιά της επιτυχίας.

Όπως μάλιστα είπε ο ίδιος στο συνέδριο για τις οικογενειακές επιχειρήσεις, «δεν υπάρχει πιο βιώσιμη επιχείρηση από την οικογενειακή επιχείρηση, η διοίκηση της οποίας περνάει επιτυχημένα στις επόμενες γενιές», φέρνοντας ως παραδείγματα την Βιοχάλκο, τον Τιτάνα και την Σκλαβενίτης, οικογενειακές εταιρείες που όπως τόνισε αξίζουν δισεκατομμύρια και αποτελούν πρότυπο για όλους.

* Το φαινόμενο ΝΙΜΒΥ, το οποίο πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 στις ΗΠΑ αποτελεί μόνιμο πρόβλημα στις περισσότερες χώρες με βιομηχανική ανάπτυξη. Αφορά στην εναντίωση των κατοίκων σε διάφορα έργα που πρόκειται να υλοποιηθούν στην περιοχή τους, τα οποία θεωρούν πως θα έχουν κάποιους είδους περιβαλλοντική ή κοινωνική επίπτωση, όπως εργοστάσια, λατομεία, κεραίες κινητής τηλεφωνίας, κέντρα υποδοχής προσφύγων κ.ά.