Όταν οι Γκλέιζερ ανακοίνωσαν τον Νοέμβριο του 2022 ότι εξετάζουν «στρατηγικές εναλλακτικές», στην πραγματικότητα έλεγαν κάτι πιο απλό: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπαίνει στο ράφι, αλλά δεν θα τη δώσουν για… ψίχουλα. Από το 2005, όταν την απέκτησαν με 790 εκατ. λίρες, μέχρι σήμερα, η αξία της εκτοξεύτηκε σε επίπεδα που λίγοι μπορούν να προσεγγίσουν. Ακούγονταν τότε ποσά από 4 μέχρι 4,5 δισ. λίρες, δηλαδή 4,7 έως 5,3 δισ. ευρώ. Όχι κέρματα. Βουνά.

Η οργή των οπαδών για τους Γκλέιζερ διαρκεί χρόνια. Το άκουσμα πιθανής πώλησης ήταν σαν να ανοίγει ένα παράθυρο μετά από δύο δεκαετίες σε δωμάτιο χωρίς αέρα. Το πρόβλημα; Δεν αγοράζεις απλώς μια ομάδα. Αγοράζεις υποδομές που χρειάζονται επενδύσεις, χρέος, ένα γηπεδικό project που πρέπει να ανανεωθεί και μια κληρονομιά που ζυγίζει τόνους. Ποιος αντέχει;

1

Ένας δισεκατομμυριούχος σερ που «πονάει» τη Γιουνάιτεντ

Το όνομα που ανέβηκε πρώτο ήταν αυτό του σερ Τζιμ Ράτκλιφ. Ένας από τους πλουσιότερους Βρετανούς, ο άνθρωπος πίσω από την Ineos, αυτοδημιούργητος, με περιουσία από 6 έως 11 δισ. λίρες. Και – σημαντικότερο – οπαδός της Γιουνάιτεντ. Στην Αγγλία αυτό μετράει όσο μετράει η ρευστότητα.

Και είχε δείξει ενδιαφέρον. Μίλησε με τους Γκλέιζερ νωρίτερα το 2022. Αλλά, όπως σημείωσαν ειδικοί τότε, ο Ράτκλιφ δεν είναι τύπος που πληρώνει… «Glazer tax». Δεν δίνει παραπάνω μόνο και μόνο για να λέει ότι είναι ιδιοκτήτης της Γιουνάιτεντ. Αυτό έριχνε τις πιθανότητες. Σοβαρός υποψήφιος, αλλά όχι άνθρωπος που θα βάλει φωτιά στο πορτοφόλι του.

Ο λόρδος Τζιμ Ο’Νιλ και οι Red Knights

Ο Ο’Νιλ είχε προσπαθήσει ήδη μια φορά. Το 2010, με τους αποκαλούμενους «Red Knights», είχε φλερτάρει με εξαγορά. Τραπεζίτης, πρώην Chief Economist της Goldman Sachs, λάτρης της Γιουνάιτεντ. Ξέρει τι σημαίνει ο οργανισμός, ξέρει και τα οικονομικά του. Το 2022 δεν έκλεισε την πόρτα. Δεν είπε «όχι». Απλώς είπε: «ας δούμε πόσο θα ζητήσουν». Εκεί έμπαινε το πρόβλημα. Ο Ο’Νιλ είναι τεχνοκράτης. Δεν παίζει με ταβάνια στις αποτιμήσεις.

Ναι, μπορούσε να φτιάξει ομάδα επενδυτών. Όχι, δεν θα το έκανε αν ένιωθε ότι πληρώνει 1-2 δισ. πάνω από την πραγματική αξία.

Οι Αμερικάνοι έχουν λεφτά, δεν έχουν… αποδοχή

Από το 2017 και μετά, η μισή Premier League γεμίζει με αμερικανικές επενδύσεις. Private equity funds που βλέπουν το ποδόσφαιρο όχι ως παιχνίδι, αλλά ως παγκόσμιο προϊόν με τηλεοπτική διανομή σε 200+ χώρες.

Στις ΗΠΑ θεωρούν ότι το ποδοσφαιρικό μοντέλο επιτρέπει ανάπτυξη που το NFL ή το MLB δεν μπορούν πια να δώσουν. Και τα funds αυτά δεν είχαν κανένα πρόβλημα να γράψουν επιταγές με πολλά μηδενικά. Το πρόβλημα; Οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ δεν ήθελαν άλλους Αμερικανούς. Είχαν ήδη ζήσει την εποχή Γκλέιζερ. Η πιθανότητα εμπλοκής αμερικανικού fund θεωρήθηκε σχεδόν «απαράδεκτη», όπως είχε πει ο Γκάρι Νέβιλ τότε. Οικονομικά πιθανό, κοινωνικά δύσκολο.

Τα πετροδόλαρα

Ο κόσμος είχε ήδη δει Μάντσεστερ Σίτι (Άμπου Ντάμπι), Νιούκαστλ (Σαουδική Αραβία), Παρί Σεν Ζερμέν (Κατάρ) να καταλήγουν στα… πετροδόλαρα. Ο κόμβος του Κόλπου ήταν ο πιο πιθανός παίκτης που θα μπορούσε να σηκώσει μια πρόταση τύπου «ό,τι ζητάτε, το δίνουμε». Αλλά τέτοιες κινήσεις κουβαλούν βαρύ πολιτικό και ηθικό φορτίο. Η Γιουνάιτεντ, με την ιστορία της, δεν είναι απλή επένδυση. Είναι σύμβολο, και οι οπαδοί ξέρουν ότι μια κρατική επένδυση θα προκαλούσε συζητήσεις επί συζητήσεων.

Το μόνο χειροπιαστό στοιχείο ήταν πως οι Γκλέιζερ είχαν αναθέσει σε μεγάλη επενδυτική τράπεζα να εξετάσει τις επιλογές. Όταν φτάνεις σε αυτό το στάδιο, σημαίνει ότι κάτι θες. Ή δοκιμάζεις την αγορά. Ή προετοιμάζεσαι για πώληση. Ή απλώς μετράς το ενδιαφέρον για να ανεβάσεις την αξία της ομάδας.

Η αλήθεια είναι πως τότε όλα ήταν ανοιχτά.