Παρατηρώ, με μεγάλη θλίψη θα έλεγα, ακόμη μια έκρηξη τοξικότητας, καφρίλας, αμορφωσιάς και ακραίου κομπλεξισμού, μετά την ήττα της Εθνικής ομάδας μπάσκετ από την Τουρκία.
Μια νίκη απόλυτα δίκαιη από μια ομάδα συντριπτικά καλύτερη από τη δική μας, όχι μόνο σε αυτό το ματς, αλλά και σε όλο το τουρνουά.
Οσοι ξέρουν μπάσκετ και όσοι δεν έχουν βάλει οπαδικά ή εθνικιστικά γυαλιά μπορούν να καταλάβουν ότι αν κερδίζαμε τους Τούρκους θα κάναμε υπέρβαση, ενώ τώρα που χάσαμε θα πρέπει να πούμε ότι χάσαμε από καλύτερους.
Και η αξία του νικητή είναι μεγαλύτερη όταν ο ηττημένος είναι μια ελληνική ομάδα που ξέρει να κάνει υπερβάσεις, ξέρει να κερδίζει την αγάπη του κόσμου, ξέρει να αγωνίζεται ακόμη κι αν ποιοτικά είναι κατώτερη.
Αν δούμε τι ακριβώς έχει γίνει στο ματς και σε όλο το τουρνουά, αλλά κι αν δούμε πού βασίζεται το ελληνικό μπάσκετ και που το τουρκικό, το γερμανικό, το ισπανικό, τότε ίσως αφήσουμε τον συναισθηματισμό μας και σκεφτούμε με τη λογική.
Μια χώρα με πάνω από 80 εκατ. πληθυσμό, είναι λογικό να βγάζει παίκτες που μπορούν να κερδίσουν μετάλλια. Νομοτελειακά σε τόσο πολύ κόσμο θα υπάρχει μια δωδεκάδα η οποία, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες βεβαίως, και με τις συγκυρίες ευνοϊκές, θα μπορεί να πάρει και χρυσό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Αλλά δεν είναι μόνο ο πληθυσμός. Υπάρχουν κι άλλες αιτίες που φέρνουν επιτυχίες.
Το κάνει η Γερμανία τα τελευταία 4 χρόνια, το έκανε και η Ισπανία τα προηγούμενα, πηγαίνοντας κόντρα ακόμη και στις ΗΠΑ.
Αλλά εκεί επένδυσαν στο μπάσκετ, έφτιαξαν υποδομές, χτίζουν παίκτες, τους προσέχουν, τους δημιουργούν από το μηδέν, τους εκπαιδεύουν να γίνουν παικταράδες.
Και η Ελλάδα; Μια χώρα που πεθαίνει και που το δημογραφικό είναι το νούμερο ένα πρόβλημά της, τι κάνει; Πώς θα βγάλει μεγάλους παίκτες; Πώς θα αντικαταστήσει τον τεράστιο Γιάννη όταν αυτός αποσυρθεί (νομοτελειακά) από την Εθνική μας ομάδα;
Ποιος αντικατέστησε τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τα άλλα παιδιά που μπόρεσαν να αγγίξουν τον μύθο του Γκάλη και του Γιαννάκη;
Και πώς επενδύει η χώρα στο μπάσκετ; Επιτρέποντας 6 και 8 ξένους να παίζουν στα ματς, αφήνοντας τα ταλέντα της Ελλάδας να «καίγονται;»
Εν πάση περιπτώσει, είναι μεγάλη η κουβέντα για το τι φταίει που η Ελλάδα μόνο με «φωτοβολίδες» και «ήρωες» της στιγμής μπορεί να διακριθεί.
Εκεί που θέλω να σταθώ εγώ είναι στην τοξικότητα των social μετά από μια κακή ήττα.
Οι Παναθηναϊκοί βρίζουν τον Βασίλη Σπανούλη γιατί δεν είναι καλός προπονητής, ενώ μέχρι χθες ήταν αφού έφερε την Εθνική στους «4».
Οι Ολυμπιακοί λένε ότι οι παίκτες του ΠΑΟ που παίζουν στην Εθνική υποχώρησαν μπροστά στον προπονητή τους, Αταμάν.
Και όλοι μαζί βρίζουν τον Λιόλιο.
Κι από την άλλη; Αυτή η καφρίλα που εμφανίστηκε το τελευταίο διήμερο; Με περικεφαλαίες και ήρωες του 21 τον Γιάννη και τον Σπανούλη, με εθνικιστικές κορώνες και αντιτουρκικές κορώνες;
Λες και παίζαμε για το… Αιγαίο και τα ελληνικά νησιά.
Ανοησίες που αποπροσανατολίζουν. Ενας αγώνας μπάσκετ είναι και τίποτε άλλο.
Αθλητισμός και τίποτε άλλο. Κι εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Δηλαδή στο πώς θα χτίσουμε καλύτερες ομάδες, πώς θα βγάλουμε Ελληνόπουλα παικταράδες, πώς θα δημιουργήσουμε νέους Γιάννηδες.
Κι αν δούμε τα πράγματα με τη λογική, και το χάλκινο μετάλλιο και μια πιθανή τέταρτη θέση, είναι επιτυχίες. Και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε αυτά τα παιδιά που ξεπερνούν τους εαυτούς τους σε αυτό το τουρνουά. Το Γιάννη που άφησε το NBA, τους 35άρηδες Σλούκα και Παπ, τα πιτσιρίκια. Και βεβαίως τον Σπανούλη.
Ολους, ανεξαρτήτως ομάδας. Ο οπαδισμός, επομένως, δεν χωράει στην επίσημη αγαπημένη…
Αν θέλουμε να ξαναδούμε την Εθνική να μεγαλουργεί, ας σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους παίκτες, τους προπονητές και τους “άλλους”. Ας κοιτάξουμε πώς χτίζονται πραγματικές ομάδες, ας στηρίξουμε τη νέα γενιά χωρίς να την καταπνίγουμε με την τοξικότητα των social media και τον μικροκομματισμό του ελληνικού αθλητισμού.
Το μπάσκετ δεν είναι πόλεμος. Είναι χαρά, δουλειά, ταλέντο και παιδεία. Και πάνω απ’ όλα: είναι ένα παιχνίδι.
Αν δεν μπορούμε να χάσουμε με αξιοπρέπεια, πώς περιμένουμε να ξανακερδίσουμε με αξία;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ
