Είκοσι ημέρες στέρηση μισθού στην Παρασκευή Τυχεροπούλου.

Αυτή ήταν η απάντηση της διοίκησης του αμαρτωλού οργανισμού στη μοναδική υπάλληλο που είχε το θάρρος (ή την αφροσύνη) να καταγγείλει ό,τι όλοι έβλεπαν και κανείς δεν άγγιζε: ένα σύστημα διοικητικής σήψης που μοίραζε εκατομμύρια ευρωπαϊκών ενισχύσεων σε συγγενείς, φίλους και ανύπαρκτους  κτηνοτρόφους.

Οι προϊστάμενοι της Τυχεροπούλου, ακόμα και μετά τις αποκαλύψεις, δεν την ευχαρίστησαν, δεν την θωράκισαν. Τουναντίον την τιμώρησαν. Και κανένας από την κυβέρνηση δεν έδειξε ενδιαφέρον να την προστατεύσει από αυτό που μοιάζει με μικροπρεπή εκδίκηση.

Η απόφαση για στέρηση μισθού δεν είναι απλώς κατάχρηση εξουσίας, είναι ένα μήνυμα. Ένα επίσημο, καθαρογραμμένο, ενυπόγραφο σημείωμα που λέει: «Εδώ δεν μιλάς. Εδώ δεν αποκαλύπτεις. Εδώ κάθεσαι φρόνιμα ή φεύγεις.» Η Τυχεροπούλου δεν έκατσε φρόνιμα. Τεκμηρίωσε, μίλησε, προσέφυγε σε θεσμούς που ακόμα διατηρούν ίχνη ανεξαρτησίας. Και τώρα το πληρώνει. Όχι γιατί έσφαλε αλλά επειδή έσπασε την ομερτά των συναδέλφων της. Όχι γιατί παρανόμησε αλλά επειδή τίμησε τον ρόλο της.

Να πει κανείς ότι βγήκε στα κανάλια, να καταλάβουμε την τιμωρία για «παραπτώματα της παράβασης της υποχρέωσης εχεμύθειας και της ανάξιας συμπεριφοράς». Απευθύνθηκε όμως σε αυτούς που έπρεπε. Λειτούργησε θεσμικά.

Ας μη γελιόμαστε: το πειθαρχικό πρόστιμο δεν αφορά κάποιο διοικητικό «παράπτωμα». Αφορά την αδυναμία της υπόλογης διοίκησης να ανεχτεί ότι μια υπάλληλος, χωρίς «πλάτες», χωρίς κομματική προστασία, τόλμησε να φανεί χρήσιμη στο σύνολο των συμπολιτών της. Το χειρότερο; Δεν υπέδειξε εχθρούς της κυβέρνησης, υπέδειξε φίλους. Κι αυτό πόνεσε. Δεν αρκέστηκε σε μια δουλίτσα στο Πρωτόκολλο, όπου την ξαπέστειλαν, προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία. Όλο αυτό τρομάζει.

Η Τυχεροπούλου με τις πράξεις της ξεμπρόστιασε έναν μηχανισμό που είχε μάθει να επιβραβεύει την αδράνεια και τη συμμετοχή στο έγκλημα. Το ελληνικό Δημόσιο φάνηκε να μην ξέρει τι να κάνει με τους έντιμους. Τους ανέχεται όσο μένουν στη θέση τους, τους εξοντώνει μόλις κάνουν ένα βήμα παραπάνω. Τους αντιμετωπίζει σαν παρεκκλίσεις από τον φυσιολογικό ρυθμό της ατιμωρησίας. Η Τυχεροπούλου είναι ένα επικίνδυνο πρότυπο για κάθε εξουσία που οικοδομείται πάνω στη συνενοχή.

Τι θα γίνει μέσα στον ΟΠΕΚΕΠΕ αν τώρα, εκ των υστέρων, ακολουθήσουν κι άλλοι το παράδειγμα; Αν αρχίσουν να μιλάνε, να αποκαλύπτουν το modus operandi της απάτης; Τι θα γίνει αν η συγκάλυψη σταματήσει; Οι υψηλά ιστάμενοι δεν μπορούν να το διακινδυνέψουν. Ελπίζουν ότι η έρευνα θα πάρει τόσο πολύ χρόνο ώστε να γίνουν παραγραφές. Ακριβώς γι’ αυτό η Τυχεροπούλου έπρεπε να τιμωρηθεί. Συμβολικά, έστω. Πειθαρχικά, τάχα. Να υπάρχει τεκμήριο που θα λειτουργήσει προληπτικά. Για τους επόμενους.

Είναι απίστευτο ότι ακόμα και όταν αποκαλύπτεται η απάτη, το ελληνικό κράτος δεν στρέφεται εναντίον των απατεώνων αλλά εναντίον εκείνης που τη φανέρωσε. Είναι η απόλυτη αντιστροφή αξιών. Και είναι πια τόσο συστηματική, που δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε παρέκκλιση ούτε εξαίρεση. Είναι πολιτική επιλογή.

Διαβάστε επίσης

Ο Θάνος Πλεύρης και τα Χανιά