Μα… να μην μπορεί ένας άνθρωπος να κοιμηθεί στο δάσος, να μην μπορεί να ξυπνήσει το πρωί δίπλα στα δροσερά νερά του ποταμού. Να πούμε όμως τη μαύρη αλήθεια. Υπάρχει κάτι που καταργούσε το ρομαντισμό του τροχόσπιτου, πριν έρθει ο νέος νόμος. Το ρομαντισμό τον καταργούσαν τα υπόλοιπα τροχόσπιτα. Αντί για γάργαρα νερά, ο ταξιδιώτης αντιμετώπιζε το ραδιόφωνο του διπλανού, την εξάτμιση, τα σκεύη μαγειρικής απλωμένα.

Ο νέος νόμος για τα τροχόσπιτα και τα αυτοκινούμενα οχήματα ήρθε να περιορίσει το δικαίωμα της ελεύθερης στάθμευσης σε δασικές εκτάσεις, παραλίες και περιοχές φυσικού κάλλους. Επειδή και ο έρμος ο περιπατητής, ο πεζοπόρος, αυτός που θέλει να απολαύσει την ανέγγιχτη στη φύση, θα πρέπει να βρίσκει φύση, να μην βρίσκει οχήματα. Το Υπουργείο Τουρισμού ρυθμίζει την παρουσία των οχημάτων περιήγησης σε δημόσιους χώρους εκεί όπου δημιουργούσε πρόβλημα στο ευρύ κοινό.

Γράφονται σχόλια για όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να μείνουν σε ξενοδοχεία. Όμως η εικόνα του χίπι περιηγητή με το παλιό πορτοκαλί βαν δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Τα αυτοκινούμενα που κυκλοφορούν στους ελληνικούς δρόμους είναι πολυτελή, εξοπλισμένα σαν σπίτια, με τιμές που ξεκινούν από μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ και φτάνουν στα εξαφήφια νούμερα. Ίσως να προκαλεί θλίψη η ελευθερία που περιορίζεται, η δυνατότητα να σταματήσεις όπου τραβάει η ψυχή σου, να κοιμηθείς μπροστά στο κύμα, να μην ξέρεις που θα σε βγάλει ο δρόμος.

Από την άλλη, δεν είναι αβάσιμη η ενόχληση όσων βλέπουν τροχόσπιτα να παρατάσσονται στις πιο όμορφες παραλίες, χωρίς να πληρώνουν για τη χρήση του χώρου, χωρίς καμία μέριμνα για τα απορρίμματα, χωρίς συμμετοχή στην τοπική οικονομία. Ο επισκέπτης που περνά εβδομάδες ή μήνες στην παραλία με το αυτοκινούμενό του, μαγειρεύοντας, κουβαλώντας νερό από τη βρύση του χωριού και ρίχνοντας τα λύματα σε κάποιο κανάλι, δεν αφήνει τίποτα πίσω του πέρα από σκουπίδια. Μετατρέπεται σε ρομαντικό καταπατητή.

Να δούμε όμως ποια είναι η έκταση του φαινομένου. Στην Ελλάδα κυκλοφορούν περίπου 2.500 αυτοκινούμενα ενώ κατά χιλιάδες έρχονται από Γερμανία, Ιταλία, Τσεχία, Γαλλία, Βέλγιο. Κάποιοι επέλεγαν να ξεχειμωνιάσουν στον ήπιο ελληνικό χειμώνα. Το ερώτημα είναι λοιπόν αν υπάρχει ενδιάμεση λύση. Αν δηλαδή μπορεί να προστατευτεί το περιβάλλον χωρίς να διωχθούν όσοι ταξιδεύουν με τον δικό τους ρυθμό. Αν μπορεί να υπάρχει χώρος για τροχόσπιτα χωρίς να γίνεται κατάληψη του δημόσιου χώρου. Σε άλλες χώρες υπάρχουν διαμορφωμένες υποδομές, σημεία στάθμευσης με ρεύμα, νερό και αποχέτευση. Στην Ελλάδα τέτοιες υποδομές είναι ελάχιστες. Όταν δεν προσφέρεται εναλλακτική, ο περιορισμός ισοδυναμεί με άρνηση.

Η παρέμβαση του Υπουργείου Τουρισμού είναι εντούτοις κατανοητή. Θα μπορούσε ταυτόχρονα να σχεδιάσει εναλλακτικές, να διακρίνεις τις διαφορές: δεν είναι όλοι οι χρήστες τροχόσπιτων καταπατητές, ούτε όλα τα αυτοκινούμενα συνώνυμα με την ανεξέλεγκτη χρήση του χώρου.

Διαβάστε επίσης

Δεν κρίνεται μόνο ο Κ. Αχ. Καραμανλής