Ο Γιάννης Πρετεντέρης προβλέπει (με ακρίβεια) πότε θα γίνουν εκλογές

Για όσους δεν κατάλαβαν, η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση είχε ένα και μοναδικό πρακτικό αποτέλεσμα: πετσόκοψε δραματικά τον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης. Και κήρυξε άτυπα την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Δύο ενδεχόμενα ισχύουν:
-Αν δεν κλείσει εγκαίρως η αξιολόγηση (δηλαδή αν δεν κλείσει ως τον Μάιο), η χώρα περιέρχεται σταδιακά σε κατάσταση χρεοκοπίας. Η κυβέρνηση θα οδηγηθεί – εκούσα άκουσα – σε εκλογές τον Ιούνιο. Είναι το λιγότερο πιθανό σενάριο.

-Αν κλείσει εγκαίρως η αξιολόγηση (δηλαδή μέσα στον Απρίλιο), η κυβέρνηση θα μπορεί να επιλέξει εκλογές τον Οκτώβριο ή στις αρχές 2018. Για παραπέρα, η διαπραγμάτευση άναψε κόκκινο.

Για ποιον λόγο; Είναι απλό θέμα χρονοδιαγράμματος.

Κατ’ αρχήν (και στην καλύτερη για αυτήν περίπτωση) η κυβέρνηση θα κλείσει την αξιολόγηση με νέες περικοπές συντάξεων από 1ης Ιανουαρίου 2019.
Συμπέρασμα; Πάει το 2019 ως εκλογικό έτος. Δεν κόβεις συντάξεις και μετά κατεβαίνεις σε εκλογές.

Μένει το 2018. Θυμίζω ότι το τρίτο Μνημόνιο λήγει στις 31 Ιουλίου 2018 και θα πρέπει να συμφωνηθεί η επόμενη μέρα. Ούτως ή άλλως, κανένας σοβαρός άνθρωπος στον πλανήτη δεν πιστεύει ότι η Ελλάδα θα βγει στις αγορές.

Τι μένει; Ανοιχτή χρεοκοπία με έξοδο από το ευρώ ή ένα τέταρτο Μνημόνιο (αν μας το προσφέρουν οι Ευρωπαίοι) ή έστω ένα ενδιάμεσο καθεστώς που θα αποτελεί στην ουσία τέταρτο Μνημόνιο με κάποια λεφτά…

Άλλη προοπτική δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να κατασκευαστεί.
Πιστεύει κανείς ότι η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευθεί αυτό το πακέτο και μετά να πάει σε εκλογές κομίζοντας είτε χρεοκοπία είτε τέταρτο Μνημόνιο; Ούτε κατά διάνοια! Συνεπώς πάει και το β’ εξάμηνο του 2018 ως εκλογικός χρόνος.

Τι μένει στην κυβέρνηση; Δύο επιλογές:

Είτε να στήσει κάλπες μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου και τη σχετική ευεξία από μια καλή τουριστική περίοδο. Δηλαδή, Οκτώβριο 2017.

Είτε να προσπαθήσει να τραβήξει ως τις αρχές του 2018 με κίνδυνο να ζητηθούν από τους δανειστές πρόσθετα μέτρα για να κλείσει το 2017 που δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο. Ολα τα δημοσιονομικά δεδομένα έχουν βασιστεί σε μιαν ανάπτυξη 2,7% – τώρα μιλάμε για 1% με το ζόρι.

Περιθώρια διαφυγής υπάρχουν;

Αυτό διερεύνησε ο Κ. Μητσοτάκης στις συναντήσεις που έκανε με τους πολιτικούς αρχηγούς και κατέληξε ότι (πλην ενδεχομένως του Β. Λεβέντη) κανένας άλλος δεν έχει πρόθεση να ξαναπαίξει ένα ριμέικ του 2015. Ούτως ή άλλως, στη ΝΔ αμφισβητούν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα το επιχειρήσει ξανά.

Συνεπώς οι εκλογές είναι μονόδρομος. Απλώς η κυβέρνηση θα κληθεί να επιλέξει ανάμεσα στον Οκτώβριο και στον Φεβρουάριο ή τον Μάρτιο. Ουσιαστικά δηλαδή ανάμεσα σε μια συντομότερη ή μακρύτερη προεκλογική περίοδο.

Απομένει ένα ουσιαστικό ερώτημα: Για ποιον λόγο οι δανειστές πετσόκοψαν τόσο δραστικά τον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης;

Για δύο λόγους:

Πρώτον, επειδή οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάμεις εκτιμούν ότι μετά τον τρέχοντα εκλογικό κύκλο η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να μπει σε φάση ανασύνταξης και σταθεροποίησης. Και στην προσπάθεια αυτή δεν υπολογίζονται παρδαλές περιπτώσεις όπως οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Δεύτερον, επειδή προτιμούν να κάνουν την ουσιαστική διαπραγμάτευση του 2018 για την επόμενη μέρα όχι με μια παραπαίουσα κυβέρνηση αλλά με μια νέα που θα διαθέτει ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο να στηρίξει τις όποιες συμφωνίες.

Έχουν πειστεί ότι ενδεχόμενες εκλογές δεν θα οδηγήσουν σε αβεβαιότητα, αφού θα προκύψει εύκολα σταθερή κυβερνητική λύση.

Κι ως γνωστόν, όποια «δωράκια» έχει η Ευρώπη στην τσέπη της συνηθίζει να τα κρατάει για εκείνους που έρχονται, δεν τα δίνει σε εκείνους που φεύγουν.

Ρωτήστε και τον Σαμαρά.

Κείμενο Γιάννης  Πρετεντέρης (από το Βήμα της Κυριακής)