Ένας επιχειρηματίας απέλυε συνεχώς υπαλλήλους του. Τι έμαθε από αυτό (νο2)

Ο εργαζόμενος έχει πάντα τον πλήρη έλεγχο σχετικά με την εξέλιξη ή την απόλυσή του

Μολονότι το να κατηγορεί ένας εργαζόμενος όλους τους υπόλοιπους για την αποτυχία της ομάδας είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, εντούτοις στην πραγματικότητα, η δουλειά που έχει επιλέξει να κάνει είναι απολύτως προσωπική ευθύνη. Απλά, οι κανόνες ορίζονται από άλλους. Και όποιος υπάλληλος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να κουμαντάρει τον εαυτό του με βάση το στόχο που έχεις εσύ βάλει, είναι προτιμότερο να ψάξει αλλού την τύχη του.
«Όταν ξεκίνησα ως εκπαιδευόμενος μάνατζερ στον τραπεζικό τομέα, ήμουν πολύ νέος. Και σκεφτόμουν ότι τα αφεντικά μου δεν άξιζαν τίποτε, ήταν τεμπέληδες και ότι μου έβαζαν να πιάνω στόχους που εκείνοι δεν θα κατάφερναν ποτέ.

Οι επιλογές μου ήταν τρεις:
> Να παραιτηθώ από υπερηφάνεια και μισαλλοδοξία (χάνοντας μια γερή αποζημίωση)
> Να τεμπελιάσω και να με απολύσουν (κερδίζοντας τη αποζημίωση) ή
> Να τους αποδείξω ότι χάρη σε μένα θα μπορούσαν να τεμπελιάζουν ανενόχλητοι. 
Προτίμησα το τρίτο, το πιο δύσκολο. Και σε δυο χρόνια βρισκόμουν εγώ στη θέση τους», λέει ο Ghadimi.

Διάβασε σχετικά: Δέκα από τις συνήθειες των πραγματικά επιτυχημένων αντρών

Δεν είναι η οικογένειά σου, συνεπώς δε δίνεις δεκάρα

Πολύ συχνά οι μάνατζερ διακατέχονται από τύψεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με τα δύσκολα οικονομικά δεδομένα που θα αντιμετωπίσει ο απολυμένος και η οικογένειά του. Δεν είναι καθόλου κατακριτέο, ειδικά αν γνωρίζεις ότι η γυναίκα του είναι άνεργη και πως έχει τρία παιδιά που σπουδάζουν. «Αλλά έχω να πω το εξής: Αν αυτός ο υπάλληλος επί ένα χρόνο δε δίνει δεκάρα για τους στόχους του, σημαίνει ότι δε δίνει δεκάρα για το μέλλον των παιδιών του. Άρα, γιατί να δώσω εγώ μια δεκάρα για αυτόν και τα παιδιά του;», λέει ο Ghadimi.

Τα άτομα που δεν θέλουν να εξελιχθούν, αργά ή γρήγορα θα απολύονταν από κάθε άλλη εταιρεία

«Ρίξε μια ματιά στη φύση. Οποιοδήποτε ζώο, από έναν ελέφαντα έως ένα κουνούπι, αν δεν είναι εργατικό και προνοητικό για το στόχο του -την τροφή του- δεν θα επιβιώσει», λέει ο Ghadimi. «Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για ηγέτες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες. Αλλά ο καθένας στο είδος του πρέπει να έχει βλέψεις για βελτίωση των συνθηκών της ζωής του. Και να είναι εργατικός. Μπορεί να είσαι λιοντάρι ή μυρμήγκι. Όμως αν δεν κατασπαράξεις το ελάφι ή αν δεν κουβαλήσεις τα ψίχουλα στη φωλιά, θα πεθάνεις από την πείνα. Η απόλυση είναι μονόδρομος για σένα, φίλε».

Ο εργαζόμενος έχει χρέος να εξελίσσει ο ίδιος τον εαυτό του

Οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται κάπου λόγω της δουλειάς που περιστασιακά ή δικαιωματικά τους προσφέρθηκε. Έτσι, πιστεύουν ότι το αφεντικό τους και μόνο είναι υπεύθυνο για την ανέλιξή τους στην επιχείρηση. Όμως αυτό είναι μεγάλο λάθος. Και όσο αδυνατούν να το κατανοήσουν, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.
«Είχα πάντα μια βασική θεώρηση: Δουλεύω για το επόμενο αφεντικό μου. Και εδώ κρύβεται όλη η σοφία της επαγγελματικής ζωής κάθε ατόμου που έχει πίστη στις δεξιότητες και το ταλέντο του. Κάθε επιχειρηματίας επιθυμεί να έχει δίπλα του ανθρώπους που να του εμπνέουν εμπιστοσύνη -στο χαρακτήρα, στους στόχους και τις επιδιώξεις. Τα βαρύγδουπα βιογραφικά δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον κανενός εργοδότη. “Δώσε μου τον καλύτερο εαυτό σου και δεν θα σου δείξω ποτέ την πόρτα της εξόδου, αλλά θα σου δώσω τις ευκαιρίες να εξελιχθείς”. Αυτό είναι το ζητούμενο», λέει ο Ghadimi.

Ο εργαζόμενος αυτο-απολύεται όταν χάνει
το ενδιαφέρον του

«Οι περισσότεροι εργαζόμενοι θεωρούν ότι η εργασία είναι ένα δικαίωμα. Συμφωνώ. Αν κάποιος δουλεύει απλά για να επιβιώνει παίρνοντας τον ελάχιστο μηνιαίο μισθό, είναι σεβαστός -ποτέ δεν έχω απολύσει κούριερ ή παρκαδόρο. Αλλά κάποιος που θέλει να πετύχει μεγαλύτερους επαγγελματικούς στόχους οφείλει να αυτοεκπαιδεύεται πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς του, να κάνει υπερωρίες χωρίς να βλαστημάει (αν οι συνθήκες το επιβάλλουν μια φορά στις τόσες), να συγκεντρώνεται στο στόχο παρά να παραπονιέται για το τόξο και τα βέλη που του έχεις δώσει και, κυρίως, να πονάει τη δουλειά όπως εσύ. Κι ας βγάζει λιγότερα από σένα. Έτσι, ίσως αύριο, να είναι αυτός στη θέση σου», λέει ο Ghadimi.

«Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σκληρά, αλλά ακόμη πιο τρομακτικά σκληρή είναι η επιβίωση εκεί έξω. Στη σχέση προϊσταμένου-υπαλλήλου οι διαφορές είναι ελάχιστες. Απλά ο ένας ρυθμίζει τους κανόνες και ο άλλος τους εκτελεί. Σαν τον συνθέτη και τον ερμηνευτή. Οι αξίες είναι ίδιες, αλλά ο στόχος κοινός: μια καλή παράσταση με ικανοποιητικές εισπράξεις -και δόξα- και για τους δυο», λέει ο Ghadimi.

Πηγή: www.askmen.gr