Η ημερομηνία «φωτιά» που οδηγεί σε Grexit ή 4ο μνημόνιο – Η προειδοποίηση Λιαργκόβα

Grexit ή 4^ο μνημόνιο; Η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής έδειξε την «αλήθεια» για το τι θα συμβεί στο μέλλον. Ο επικεφαλής των οικονομικών εμπειρογνωμόνων Παναγιώτης Λιαργκόβας προχώρησε ένα βήμα πιο κάτω λέγοντας σήμερα πως η 20η Φεβρουαρίου είναι η τελική ημερομηνία για να βγει η Ελλάδα από την οικονομική περιδίνηση. Διαφορετικά;

Μετά από την συγκεκριμένη ημερομηνία, η Ελλάδα θα χάσει τη δυνατότητα να μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Και το αποτέλεσμα; «Αν δεν υπάρξει 4ο μνημόνιο τότε μιλάμε για το απευκταίο σενάριο της εξόδου από τη ζώνη του ευρώ», τόνισε ο Παναγιώτης Λιαργκόβας, μιλώντας στον ΣΚΑΪ.

Θυμίζουμε πως χθες, οι συντάκτες της έκθεσης του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής προκαταβάλλουν ότι η Ελλάδα μετά το 2018 θα χρειαστεί δάνεια για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της μετέπειτα περιόδου «διαφορετικά οδηγείται σε διακοπή της εξυπηρέτησης των υποχρεώσεών της».  Εξηγούν ότι η δανειοδότηση μπορεί να γίνει είτε από τις αγορές – οι οποίες όμως είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα την δανείσουν – είτε από τον ΕΜΣ.  «Και αυτό το γεγονός αποτελεί πεδίο που δυσκολεύει και το κλείσιμο της αξιολόγησης λόγω των διαφορετικών προσεγγίσεων μεταξύ ΔΝΤ, Ε.Ε και ελληνικής κυβέρνησης» συνεχίζουν οι συντάκτες της έκθεσης για να προσθέσουν «Προφανώς, ένα νέο αίτημα το 2018 για δάνειο από τον EΜΣ θα συνοδευθεί σύμφωνα με τους κανόνες του από ένα νέο, το τέταρτο Μνημόνιο (=πρόγραμμα προσαρμογής). Αλλά οι δυσκολίες έγκρισης ενός νέου προγράμματος από τους εταίρους που θα βρίσκονται υπό σημαντικές πολιτικές πιέσεις καθιστά επίφοβους τους όρους που θα το συνοδεύουν.  Αν δεν υπάρξει συμφωνία με τον ΕΜΣ (που σημειωτέον είναι διακυβερνητικό όργανο και όχι όργανο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) ή χρηματοδότηση μέσω εξόδου στις αγορές, τότε η πτώχευση θα είναι αναπόφευκτη με πιθανότατη συνέπεια την έξοδο από το Ευρώ. Τα πιθανά προβλήματα που θέτει μια πτώχευση είναι προβλέψιμα – νέα καταβύθιση της παραγωγής, τραπεζική κρίση, διακοπή των εισροών από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της ΕΕ, αβεβαιότητα και στην περίπτωση εξόδου από το κοινό νόμισμα, υποτιμήσεις του εθνικού νομίσματος, έντονες τάσεις για σπιράλ πληθωρισμού και υποτιμήσεων που θα απαιτούν μία εξαιρετικά περιοριστική νομισματική πολιτική, κλπ και με το εξωτερικό, δημόσιο και ιδιωτικό χρέος να επικρέμαται απειλητικό ως «δαμόκλειος σπάθη». Αλλά, η καθαρά οικονομική ανάλυση υποκρύπτει το σπουδαιότερο ίσως, ότι μετά από πτώχευση και έξοδο από τη ζώνη του Ευρώ θα εκλείψει ο «αυτοπεριορισμός» της ελληνικής πολιτικής εντός και μέσω του ευρωπαϊκού συστήματος με τους κανόνες του (και τις ευκαιρίες). Η όποια κυβέρνηση τότε θα «παραδέρνει» στη θάλασσα του διεκδικητισμού κατακερματισμένων συμφερόντων και της αμοιβαίας επίρριψης ευθυνών σε ένα σχεδόν σίγουρα κατακερματισμένο πολιτικό και κοινωνικό τοπίο το οποίο θα αναζητά τη συγκρότηση μίας νέας ταυτότητας στο διεθνές περιβάλλον από χειρότερες θέσεις, τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας…