Η πικρή αλήθεια: ποιος θα πληρώσει δασκάλους, φάρμακα και περίθαλψη για τους πρόσφυγες;

** Ήρθε χθες να με δει η Λιλή, η φίλη μου η αρσακειάδα, αυτή που την αποκαλώ με αγάπη «το ταγάρι». Δεν κρατά πια ταγάρι αλλά σακίδιο, ένα ταλαιπωρημένο, δερμάτινο σακίδιο Tod’s, επίτηδες παλιό επειδή όπως λέει «δεν θέλω να φαίνομαι» δηλαδή δεν θέλει να φαίνεται ότι η ζωή της είναι εύκολη. Η Λιλή φεύγει τα πρωινά από το Ψυχικό και πηγαίνει σε δομές, όπως τις λέει. Πάσχει από το σύνδρομο της Φρειδερίκης και πηγαίνει συνέχεια στους φτωχούς. Κάποτε τάιζε όλα τα αδέσποτα γατιά.  Έχει αρχίσει και με κουράζει λιγάκι η παρέα της καθώς μιλάει μόνο για πρόσφυγες και καθόλου για εμάς και τις ηρωικές μέρες που την αγαπούσα και την άκουγε όλη η γειτονιά.

*Προσπάθησα με έμμεσο τρόπο να εξηγήσω στη Λιλή ότι δεν είναι δυνατόν να μετακομίσει η μισή Ασία στην Ευρώπη. Μου είπε ότι μετά τα επεισόδια στη Λέσβο, κατέφτασαν άλλοι 200 άνθρωποι. Δεν ξέρουμε αν είναι πρόσφυγες ή μετανάστες καθώς η διαδικασία καταγραφής κρατάει μήνες. Είναι που είναι στριμωγμένα τα πράγματα στα νησιά απέναντι από την Τουρκία, ο πληθυσμός των ξένων αυξάνεται κάθε εβδομάδα. Τι θα κάνουν όλοι αυτοί; Πού θα δουλέψουν; Πώς θα ζήσουν αξιοπρεπώς; Η Λιλή απαντά με κάτι αφηρημένες καλοσύνες, τόσο αφελείς που νομίζω ότι με κοροϊδεύει. Εκτός αυτού μου ρίχνει και τη λίμπιντο. «Θα αφομοιωθούν αν μάθουν τη γλώσσα και βρουν δουλειά, τα παιδιά τους θα διαπρέψουν αν μάθουν ελληνικά». Πού θα βρουν δουλειά, δεν μου λέει. Ποιος δάσκαλος θα διδάξει τη γλώσσα δεν μου λέει. Ποιος θα πληρώσει για τα ιατροφαρμακευτικά τους δεν μου λέει.

*Αντί να της πω ότι η ανεργία κοντεύει το 30% και ότι τα σχολεία έχουν κενά στους δασκάλους, άλλαξα θέμα. Στου Μωραΐτη που πηγαίνει ο γιος της δεν έχουν κενά οπότε δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει «δεν υπάρχει δάσκαλος». Της αφηγήθηκα λοιπόν πώς κατάφερα να γίνω αντιπαθής στο Μιλάνο, τον πρώτο χρόνο που παρίστανα τον φοιτητή. Καθώς δεν μπορούσαμε να βγάλουμε συνάλλαγμα στο εξωτερικό, πήρα στις αποσκευές μου ένα μικρό έργο του Μονέ, από το σπίτι του παππού μου στην Καρνεάδου. Το πούλησα και πήρα χρήματα με τα οποία μπορούσαν να ζήσουν πλουσιοπάροχα 10 οικογένειες για ένα χρόνο. Έκανα λοιπόν ένα μεγάλο πάρτι, καλώντας περισσότερους από 100 συμφοιτητές μου. Είχα μάγειρα, είχα σερβιτόρους, όλα τα ποτά και μουσική. Οι πρώτοι καλεσμένοι ήρθαν φέρνοντας μαζί φίλους τους. Σε μια ώρα το σπίτι είχε γεμίσει αλλά οι καλεσμένοι συνέχιζαν να έρχονται φέρνοντας φίλους φίλων. Η πληροφορία για το πάρτι διαδόθηκε σε όλη την πόλη και άρχισαν να μπαίνουν στο σπίτι διάφοροι απρόσκλητοι οι οποίοι ζητούσαν ποτά επιτακτικά, σαν να τους τα χρωστούσα.

*Για να μην τα πολυλογώ, γύρω στα μεσάνυχτα γινόταν το αδιαχώρητο, οι άγνωστοι είχαν στραγγίσει όλα τα μπουκάλια και οι καλεσμένοι μου δεν είχαν που να σταθούν και τι να πιούν. Δηλαδή όλοι κακοπερνούσαμε και δεν υπήρχε τρόπος να φύγουν μόνο οι άγνωστοι και να μείνουν οι φίλοι και οι φίλοι φίλων. Άνοιξα τα φώτα, έκλεισα τη μουσική και τους πέταξα όλους έξω. Η Λιλή δεν κατάλαβε την αλληγορία. Δεν ξέρει τι είναι το μέτρο και ούτε θα το μάθει ποτέ. Με εκνεύρισε τόσο πολύ που δεν έκανα καμία προσπάθεια για κάτι πιο προσωπικό. Τώρα που το σκέφτομαι, πάει καιρός που δεν έχω κάνει τίποτα με τη Λιλή ή με κάποια άλλη.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/big-business-tis-evdap-pos-o-g-mpenisis-apelise-ke-epanaproselave-ton-sinetero-tou-flampourari-giorgo-karagianni/76094

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

http://www.mononews.gr/big-business-stin-evdap-o-g-mpenisis-diatmisi-o-flampouraris-ke-g-karagiannis/76104