Μα γιατί δεν έβαλαν όλοι την τουρκική σημαία στο facebook; Μαθήματα ευρωπαϊκής υποκρισίας!

Ήταν 7 Ιανουαρίου 2015 όταν μία ολιγομελής ομάδα ενόπλων επιτέθηκε στα γραφεία του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι της Γαλλίας. Η Ευρώπη είχε συγκλονιστεί από το συμβάν και όλοι οι αρχηγοί των μελών-κρατών  της Ευρώπης συμμετείχαν σε πορεία συμπαράστασης στο Παρίσι. Τότε δημιουργήθηκε και το hashtag #jesuisCharlie με το οποίο οι χρήστες κοινωνικού μέσου δικτύωσης δήλωσαν την πλήρη συμπαράστασή τους προς τον γαλλικό λαό.

Ήταν 13 Νοεμβρίου 2015, όταν οι τρομοκράτες του ISIS επιτέθηκαν στο Παρίσι και συγκεκριμένα στο 10ο και 11ο διαμέρισμα. Εκεί συνέβησαν πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις σε 3 σημεία ταυτόχρονα. Η επίθεση αυτή στιγμάτισε κυριολεκτικά το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. «Η Ευρώπη δεν θα είναι ποτέ πια ίδια» διάβαζες σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και άκουγες από όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Στο μεταξύ, οι Ευρωπαίοι πολίτες και μη έδειξαν τη συμπόνια τους και δήλωσαν την υποστήριξή τους προς το γαλλικό κράτος. Ενώ ταυτόχρονα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργήθηκε αφενός το hashtag #jesuisParis και αφετέρου το application που δίνει τη δυνατότητα να μπει η σημαία της Γαλλίας στην εικόνα profile ενός χρήστη προκειμένου οι χρήστες να δείξουν τη συμπαράστασή τους.

Ήταν 22 Μαρτίου 2016, όταν στο αεροδρόμιο Zaventem στην καρδιά της Ευρώπης σημειώνεται τρομοκρατική επίθεση. Μία επίθεση που συγκλόνισε επίσης ολόκληρη την Ευρώπη, καταφέροντας ταυτόχρονα να σπείρει το φόβο κυρίως στους Βέλγους και τις γειτονικές χώρες.  Και σε αυτή την περίπτωση ολόκληρη η Ευρώπη έδειξε το ανθρώπινο πρόσωπό της προς το Βέλγιο δηλώνοντας ταυτόχρονα και την στήριξή τους. Παράλληλα, ακολουθήθηκε η ίδια τακτική με το Παρίσι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: δημιουργήθηκε το hashtag #jesuisbruxelles.

Ήταν 12 Ιανουαρίου 2016, 19 Μαρτίου 2016, 7 Ιουνίου 2016, 28 Ιουνίου 2016 όταν και τις τέσσερις φορές η Τουρκία έπεσε θύμα τρομοκρατικής επίθεσης. Και όχι κανείς δε συγκλονίστηκε! Κανείς δε συμπαραστάθηκε! Και σε κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης δεν δημιουργήθηκε κανένα hashtag! Αντιθέτως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε διότι η Τουρκία είναι η Τουρκία.

Και για να μιλήσουμε και για του οίκου μας, το σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη περιγράφει με τον πιο εύστοχο τρόπο τη στάση των Ελλήνων -χρηστών των social media και μη- απέναντι στην πρόσφατη επίθεση στο Ατατούρκ της Κωνσταντινούπολης. Πώς θα γίνει δηλαδή πιο εύπεπτο για τους «πατριώτες» Ελληνες να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους γείτονες.

Στο σκίτσο βλέπουμε μία «διαμάχη» εν σχέση με το πώς θα αυτοαπόκαλουνται οι συμπαραστάτες προς τον τουρκικό λαό, που έχει πέσει για τέταρτη φορά θύμα τρομοκρατικής επίθεσης.

Προκειμένου να μη δώσουν στον εαυτό τους τον τίτλο «Είμαστε όλοι Τούρκοι» -παρόλο που είχε προηγηθεί το «Είμαστε όλοι Παρίσι» ή «Είμαστε όλοι Βρυξέλλες» – βρίσκουν μία εύκολη λύση για την μην τραυματίσουν την εθνική τους υπερηφάνεια υπό τον ευφάνταστο τίτλο: «Είμαστε όλοι Κωνσταντινούπολίτες».

Αυτή είναι η επιβεβαίωση του ότι καμία συμπόνια δεν μπορεί να υπάρχει «για τους αλλόθρησκους»  αλλά μόνο μία υποκριτικού χαρακτήρα  έκφραση συμπάθειας.

Μαθήματα υποκρισίας

Συναισθηματική υποκρισία… ή καλύτερα απλά «υποκρισία». Δεν είναι ψέμα! Εμείς οι Ευρωπαίοι που παραδίδουμε εν συνεχεία σε όλους τους υπόλοιπους λαούς (ακόμα και σε εμάς τους ίδιους) μαθήματα ευρωπαϊκού πολιτισμού έχουμε οριοθετήσει τη σχέση μας με τους υπόλοιπους λαούς (και προς θεού ότι την οικονομική, καθότι αυτή πάντα κρύβει στοιχεία εκμετάλλευσης).

Και σε αυτό σίγουρα έχει παίξει ρόλο η πολιτική ηγεσία της εκάστοτε ευρωπαϊκής χώρας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το γεγονός ότι οι ηγέτες έχουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τις σχέσεις μεταξύ των λαών. Διότι ενώ ο ένας λαός δεν έχει να χωρίσει τίποτα από τον άλλο αυτό που παρατηρούμε είναι το γεγονός ότι εξαιτίας της διαμάχης που προκύπτει από τα – ίδια κάθε φορά – οικονομικά συμφέροντα δημιουργείται μία άνευ λόγου διαμάχη.

Έτσι, λοιπόν, εξηγείται και η άρνηση των διαδηλωτών – υποστηριχτών (- υποκριτών) να δεχτούν το «όλοι είμαστε Τούρκοι». Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ας σταματήσουν την υποκρισία λοιπόν εκείνοι που ενώ, δήθεν τάχα μου, υποστηρίζουν τους υπόλοιπους λαούς, ξαφνικά αδρανοποιούνται όταν μία χώρα σαν την Τουρκία ή το Πακιστάν ή οποιαδήποτε άλλη – Γ’ κατηγορίας όπως οι ίδιοι την θεωρούν- υπέστη κάποιο πλήγμα.

Και προσοχή, δεν είναι ότι δεν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ των χωρών όμως για αυτά αποφασίζουν οι ηγέτες (τους οποίους προφανώς λανθασμένα επιλέγουμε). Όλοι είμαστε θύματα της ίδιας εκμετάλλευσης. Των ίδιων αποφάσεων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/giati-30-promitheftes-theloun-na-ptochefsoun-ton-marinopoulo-legontas-oti-echi-terastia-akiniti-periousia/57438

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:

http://www.mononews.gr/pii-theloun-ti-lisi-atlantik-ke-ston-marinopoulo/57420