Η γελοιότητα της τωρινής διαπραγμάτευσης

Του Αντώνη Κεφαλά

Το πιστόλι στον κρόταφο με τον οποίο ο Πρωθυπουργός υπέγραψε το 3^ο μνημόνιο ποτέ δεν έφυγε από τη θέση του. Απλά, η ταχύτητα με την οποία γυρνά ο μύλος με τις σφαίρες προσωρινά μειώνεται. Σ’ αυτήν την καθυστέρηση και μόνο βασίζεται η κυβέρνηση και θεωρεί πως μπορεί να την εκμεταλλευτεί.

Οικτρή πλάνη

Κατ’ αρχάς το κόστος είναι μεγάλο. Στο εσωτερικό διότι τα ανοιχτά μέτωπα προσφέρονται για εσωκομματικές και κομματικές αντιδράσεις, για παιγνίδια από τα ΜΜΕ και για τη δημιουργία σύγχυσης στο κοινωνικό σύνολο. Στο εξωτερικό διότι θέτουν σε αμφισβήτηση, για μία ακόμη φορά, την αξιοπιστία της κυβέρνησης. Τίποτα από αυτά δεν συνεισφέρει στην επιθυμητή πολιτική και οικονομική σταθερότητα.

Κατά δεύτερο λόγο, παρά τα τεράστια λάθη που έχουν κάνει μέχρι σήμερα, οι δανειστές-εταίροι μας δεν έχουν διαφοροποιηθεί παρά στο ελάχιστο από τις κατευθυντήριες γραμμές τους του 2010. Η εμμονή σ’ αυτές είναι θέμα ιδεοληψίας για την Γερμανία του Σόϊπλε, ατολμίας για τις χώρες του Νότου και εχθρότητας προς την Ελλάδα από τους υπόλοιπους. Ότι και να πούμε ή να κάνουμε εμείς σήμερα, τίποτα το ουσιαστικό δεν θα αλλάξει.

Τρίτον, απαιτείται χρόνος – μήνες αν όχι χρόνια – για να φανούν οι ευνοϊκές επιπτώσεις στον πληθωρισμό, την απασχόληση και την ανάπτυξη των μεταρρυθμίσεων που έτσι κι αλλιώς οφείλαμε να είχαμε κάνει εδώ και δεκαετίες. Η πρόσθετη καθυστέρηση μόνο πρόσθετα προβλήματα επιφέρει.

Όλοι γνωρίζουμε ότι είμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν διανύσει όλο το φάσμα—από το αντιμνημονιακό, στο μνημονιακό και τανάπαλι. Ας γίνει αυτό μάθημα στο Σύριζα, ας εγκαταλείψει τα όνειρα της ισχυρής διαπραγματευτικής θέσης κι ας κλείσει τα ανοιχτά θέματα όσο πιο γρήγορα μπορεί. Ο ψυχρός ρεαλισμός είναι απείρως πιο αποτελεσματικός και πολιτικά εντιμότερος, από την κλάψα του «δεν το πιστεύουμε αλλά υπογράψαμε».

Για έξι χρόνια τώρα κοιτάζουμε διαρκώς πίσω. Ότι έγινε, έγινε. Καιρός είναι να ασχοληθούμε με το αύριο.