Χθες ήταν ημέρα …υγείας. Ο μεν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανακοίνωσε το σχέδιο του κόμματός του για τον Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο δε υπουργός υγείας τα μέτρα για την ενίσχυση του συστήματος στην Αττική.

Το θράσος πάντα χαρακτήριζε τον Αλέξη Τσίπρα. Επομένως, δεν θα έλειπε από την παρουσίαση που έκανε. Σχέδιο άριστο με επίκεντρο την παραδοσιακή ελληνική (δυστυχώς σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την αποκλειστικότητα) προσέγγιση: όταν υπάρχει ένα πρόβλημα ρίξε χρήμα.

Κι αν δεν φτιαχτεί, ρίξε κι άλλο.

Κύριο χαρακτηριστικό της πρότασης είναι ότι μπορεί να υποστηριχτεί από τον οποιονδήποτε: δεξιό, κεντρώο, αριστερό. Καταπληκτικό! Επιτέλους συναίνεση!

Με την μόνη διαφορά –εκτός του ότι αποτελεί ένα ευχολόγιο—η σχέση του με την πραγματικότητα περιορίζεται στα χρήματα.

Τρία είναι τα βασικά προβλήματα του συστήματος: η οργάνωση (χωροταξικός σχεδιασμός, διοικητική δομή, ορθολογική κατανομή του εξοπλισμού, οικονομική διαχείριση), η αντιστοιχία ειδικοτήτων με τις ανάγκες του πληθυσμού και οι αμοιβές. Για τον κ. Τσίπρα, όμως, τα 4/5 του προβλήματος είναι οι αμοιβές, οι προσλήψεις, η μονιμοποίηση. Α, ναι: και η κρατικοποίηση του Ντυνάν. Αναφορές π.χ. σε προληπτική ιατρική, σε κέντρο επιβολής προτύπων και έκδοσης εγκρίσεων, σε ψηφιοποίηση κλπ. γίνονται για το θεαθήναι.

Αντίθετα,  αλλαγές στην συνταγογράφηση που σήμερα ευνοεί την σπατάλη, στους σύγχρονους θεσμούς που απαιτεί η σύγχρονη ιατρική, στην ψηφιοποίηση μέσα και έξω από το σύστημα, στην τηλεϊατρική, στην διασύνδεση της δημόσιας με την ιδιωτική υγεία, της συνεργασίας των πανεπιστημίων με ιδιωτικά και δημόσια νοσοκομεία που οφείλει να τεθεί σε άλλη βάση, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει και πολλά να πει.

Κοστολόγηση των μέτρων δεν υπάρχει. Αναφέρεται ο Αλέξης Τσίπρας στην ανάγκη να αυξηθεί η δαπάνη για ην υγεία στον ευρωπαϊκό μέσο όρο του 7% του ΑΕΠ. Πότε; Σε ποια χρονική περίοδο; Ή θα γίνει κι αυτό «με ένα άρθρο και ένα νόμο;»

Πουθενά δεν υπάρχει κοστολόγηση των μέτρων. Όλοι οι στόχοι είναι άριστοι, πράγματι. Λεφτά υπάρχουν; Κι αν πιστεύουμε ότι για την υγεία πρέπει να γίνουν θυσίες (που προσωπικά συμφωνώ απόλυτα) ποιες είναι οι θυσίες που οφείλουμε να κάνουμε;

Γιατί εδώ σίγουρα θα υπάρξει πολιτικό πρόβλημα – εξ’ ου και η σιωπή.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε έναν εξαίρετο κατάλογο επιθυμιών, ο κ. Κικίλιας  παρουσίασε… τίποτα!

Εν μέσω θανατηφόρας πανδημίας, με γνωστή εκ των προτέρων πορεία της, ο υπουργός υγείας δήλωσε αύξηση των ΜΕΘ και συνεργασίες με τον ιδιωτικό τομέα – άλλες που ανακοίνωσε και άλλες που… συζητιούνται!

Επειδή η ολιγωρία του από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντα του είναι τεράστια – και η δικαιολογία της άγνοιας δεν υπάρχει – ας απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα: αυτά που ανακοίνωσε προϋπήρχαν ως σχέδιο ή το σχέδιο τώρα σχεδιάζεται;

Αν υπήρχαν όφειλε να τα είχε ανακοινώσει ώστε να είναι καθησυχασμένος ο πολίτης ότι η κυβέρνηση έχει πάρει τα μέτρα της. Αν δεν υπήρχαν, οφείλει να παραιτηθεί.

Είναι αδιανόητο στην σημερινή εποχή της πανδημίας και ένα χρόνο μετά την εμφάνιση του κορωνοϊού, το υπουργείο υγείας να αυτοσχεδιάζει υπό την πίεση απόλυτα προβλέψιμων γεγονότων.

Κανένας δεν αμφισβητεί τα χάλια που παρέλαβε ως υπουργός.

Ο Παύλος Πολλάκης άριστα αντικατοπτρίζει την κατάσταση του ΕΣΥ. Κι αν δεν ήταν ο Ανδρέας Ξανθός, μπορεί το ΕΣΥ και να μην υπήρχε. Αλλά, η δικαιολογία της κάκιστης κληρονομιάς εκλείπει μπροστά στην απραξία και την έλλειψη σχεδιασμού.

Αναρωτιέται κανείς πως θα ήταν τα πράγματα αν δεν υπήρχαν οι Κοντοζαμάνης, Τσιόδρας, Χαρδαλιάς, οι γενικοί γραμματείς, οι υπεύθυνοι/ες για τον εμβολιασμό, οι διευθυντές και διευθύντριες των νοσοκομείων, οι γιατροί και οι νοσηλευτές.

Όλοι αυτοί δούλεψαν και δουλεύουν με την ψυχή στο στόμα και με τεράστιες ελλείψεις σε εξοπλισμό. Πάλι καλά που εφευρέθηκε η φιλανθρωπία και οι δωρεές βοήθησαν – για να μην  πούμε ότι έσωσαν την κατάσταση.

Σε όλα αυτά, η απουσία του κ. Κικίλια είναι ηχηρή.

Αν κανείς αναρωτηθεί με τι συνδέει το όνομα του, η άμεση αναφορά είναι στις εξαιρετικά ατυχείς –ακόμη και με κομματικά κριτήρια—επιλογές του για διευθυντικές θέσεις στα νοσοκομεία και οι δημοσιές σχέσεις που ασκεί εδώ και μερικούς μήνες, μετά την έντονη κριτική που έχει ασκηθεί από τις στήλες αυτές.

Σχέδιο — έστω και αλά Τσίπρα—δεν έχουμε δει.

Σαφή πολιτική πριν την πανδημία δεν ακούσαμε. Στην διάρκεια της πανδημίας, το βάρος το σήκωσαν άλλοι.

Ούτε σχέδιο έκτακτης ανάγκης δεν ζήτησε να γίνει, εκτός κι αν δεν είχε πάρει είδηση τι γινόταν.

Ο τομέας της υγείας κρίνει εκλογές. Όχι το μπάσκετ.