Είναι αναγκαίο να κατανοήσει σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος ότι η κοινωνία εκπέμπει σήμα κινδύνου. Όχι για την ίδια. Για τους πολιτικούς. Οι δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν κάθε μήνα. Το ερώτημα είναι γιατί δεν ακούνε;

Όπως είχε προβλεφθεί η κατάρρευση της Πλεύσης Ελευθερίας ξεκίνησε. Ότι είχαν να πουν οι πολίτες το είπαν στην πρώτη σιωπηλή μεγαλειώδη συγκέντρωση. Από εκεί και πέρα περίμεναν πράξεις. Και το υπογράμμισαν προσωρινά προβιβάζοντας την εθνική εισαγγελέα στην δημοσκοπική θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ήταν, κίνηση με την μορφή της προειδοποιητικής βολής. Η Ν.Δ. κάτι κατάλαβε και κινήθηκε αρκετά αποφασιστικά στον σχεδιασμό—έδειξε πως αναλαμβάνει τις ευθύνες της.  Απομένουν οι αποφάσεις και οι πράξεις—μήπως και έτσι εξιλεωθεί ο Κυρανάκης από τον ΚΟΚ και τα ταξί.  Αν δεν υπάρξει ορατή ανταπόκριση στο αίτημα της κοινωνίας το 2027 δεν θα της είναι ευχάριστο για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η αντιπολίτευση δεν κατάλαβε τίποτα απολύτως. Συνέχισε την εργαλειοποίηση των Τεμπών—σε σημείο έσχατης γελοιότητας. Ανέδειξε την Καρυστιανού σε ηγέτη μέρους της αντιπολίτευσης, υιοθέτησε την πολιτικά κενή πρόταση της και όχι μόνο εξευτέλισε την διαδικασία για την προανακριτική αλλά άκουσε και εξ’ αμάξης από την Κα Εσχάτη Προδοσία, διότι οι εξελίξεις δεν την ικανοποίησαν.

Για τα κόμματα της αντιπολίτευσης η εικόνα είναι τραγική—τουλάχιστον για τα δύο που μπορούν να θεωρηθούν συστημικά. Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, λόγω παράδοσης συστημικό,  απλά δεν «τραβάει». Τα αίτια είναι πολύμορφα και πολυδιάστατα αλλά προέχει ένα: η πολιτικά διχασμένη προσωπικότητα του σε συνδυασμό με την εμμονή να επιτίθεται κατά της κυβέρνησης όχι απλά σε υψηλούς αλλά με ακραίους τόνους. Η κοινωνία βαρέθηκε τις συγκρούσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Σωκράτη Φάμελλου, συστημικό ως πρώην κυβερνών κόμμα,  χλωμό και ισχνό απομεινάρι του άλλοτε κραταιού εαυτού του, συνεχίζει να σπαράσσεται εσωκομματικά, ενώ από ασφαλή θέση ακροβολιστού,ο Αλέξης Τσίπρας ρίχνει τα, προς το παρόν, άσφαιρα για την κοινωνία διατρητικά και επώδυνα όμως για το κόμμα, πυρά του.

Τώρα ξεφύτρωσε (δεν υπάρχει έκπληξη) το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Η αλήθεια πάει πίσω στο 1981—όταν οι επιδοτήσεις στους αγρότες της κυβέρνησης Ράλλη δεν στάθηκαν ικανές να σταματήσουν τον πολιτικό και κοινωνικό οδοστρωτήρα του Ανδρέα Παπανδρέου. Από τότε η χώρα μας, όπως και πολλές άλλες γνωστές και μη εξαιρετέες, εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών λίγη σχέση έχει με τις σκληρές πρακτικές της αγοράς και απολαμβάνουν τους καρπούς των λαθών της.

Η ευθύνη βαρύνει όλα τα κόμματα και όλες τις κυβερνήσεις από το 1981 και μετά. Σήμερα, η Ν.Δ. θα κληθεί να απολογηθεί επειδή επί της δικής της διακυβέρνησης η χώρα «πιάστηκε στα πράσα». Μία πιο σοβαρή προσέγγιση θα υποστήριζε ότι, ως κυβέρνηση μεταρρυθμίσεων η Ν.Δ. όφειλε να μην έχει ανεχτεί το σκάνδαλο.

Είναι βέβαιο ότι η αντιπολίτευση δεν θα μπορέσει να αντισταθεί: θα προσπαθήσει να φορτώσει όλες τις ευθύνες στην κυβέρνηση της Ν.Δ.  Ήδη, τα πρώτα σημάδια ότι πέφτει στην ίδια παγίδα, επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος, δεν μαθαίνει από τα δικά της λάθη, είναι ορατά.

Η κοινωνία, όμως, και δεν ξεχνά και έχει ωριμάσει. Γιο-γιο έκανε την Πλεύση Ελευθερίας αποδεικνύοντας στην κυβέρνηση ότι οι πολίτες έχουν την ισχύ. Δύσκολο για την Ζωή Κωνσταντοπούλου να το συνειδητοποιήσει, όταν δεν αποκόμισε κανένα μάθημα από το 2015.

Καμία ελπίδα δεν προσφέρει στο ΠΑΣΟΚ, είναι αδύνατο για τον αρχηγό του να κατανοήσει ότι οι συνεχείς προσωπικές επιθέσεις με απαράδεκτη φρασεολογία, παραπέμπουν στον Αλέξη Τσίπρα και την εμπειρία της δικής του διακυβέρνησης.

Στα κρύα του λουτρού κρατά τη Ν.Δ. παίζοντας γύρω από το δημοσκοπικό 30%. Όπως έχει υποστηρίξει η στήλη συχνά στο παρελθόν, της δηλώνει ότι αναγνωρίζει πως οι άλλοι δεν μπορούν να κυβερνήσουν αλλά κι εσύ Κα Ν.Δ. κυβερνάς ίσα-ίσα με την ανοχή μας και είσαι στο όριο να κηρυχθείς…μετεξεταστέα.

Οι πολίτες «ψηφίζουν» και προειδοποιούν: διότι αν και η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτύχει να εκπληρώσει τις προσδοκίες τους, τότε με ποιους και πως θα κυβερνηθεί η χώρα; Ας αναλογιστεί σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος ότι η απελπισία γεννά τέρατα.

Διαβάστε επίσης

Ο επιθανάτιος ρόγχος μίας τάξης που φεύγει