Βασική αρχή μου είναι ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να κάνει απρόσκοπτα της δουλειά της και να εκδίδει αμερόληπτα αποφάσεις. Κι εμείς όλοι να αποδεχόμαστε αυτές τις αποφάσεις, ειδάλλως θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας.

Ή του Λιντς ώστε όποιον θεωρούμε ένοχο, να στήνουμε λαϊκά δικαστήρια και να τον αποκεφαλίζουμε μπροστά στο Σύνταγμα.

Ως εκ τούτου δεν μπορώ να κρίνω την απόφαση για την τραγωδία στο Μάτι. Ούτε για τους 10 ενόχους, ούτε για τους 11 αθώους. Οι ένοχοι δεν πρόκειται να πάνε ποτέ στη φυλακή, οι αθώοι έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουν που… ξεμπέρδεψαν.

Κι από την άλλη, εφόσον, σύμφωνα με τους δικαστές, δεν προέκυψε ενδεχόμενος δόλος για να είναι το κατηγορητήριο σε βαθμό κακουργήματος, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι περισσότερο.

Ομως, ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βρίσκεται στο Μάτι. Θα μπορούσε να είναι θύμα της φονικής πυρκαγιάς, θα μπορούσε να είναι πολυτραυματίας και πολυεγκαυματίας που βασανίζεται για χρόνια, ή θα μπορούσε να είναι συγγενής θύματος που καίγεται στην αιώνια καθημερινή κόλαση, ότι δεν μπορεί να δει το παιδί του, τη γυναίκα του, τον αδερφό ή τον πατέρα του.

Κι όλοι αυτοί, συγγενείς και θύματα ζητούν δικαίωση, όμοια με αυτή που ζητούν και αντίστοιχοι συνάνθρωποί μας για τα Τέμπη.

Γιατί όπως στα Τέμπη συνετελέσθη έγκλημα, έτσι και στο Μάτι ήταν ένα έγκλημα που είχε δεκάδες νεκρούς.

Ημουν εκεί, είδα τι έγινε, είδα τι συνέβη τις επόμενες ημέρες, έζησα τον εφιάλτη των κατοίκων, μύρισα τη μυρωδιά του καμένου ανθρώπου, την οσμή του θανάτου.

Και κατάλαβα τον ίδιο τον Χάρο να πλανιέται πάνω από το άλλοτε πράσινο προάστιο της Αττικής. Καταλαβαίνω, λοιπόν, πολύ καλά γιατί οι συγγενείς φώναζαν ντροπή, κι ότι είναι κακούργημα.

Δεν θα κρίνω γιατί αθωώθηκαν οι εκπρόσωποι της Αυτοδιοίκησης, η Δούρου, ο Μπουρνούς, ο Ψινάκης. Ετσι έκριναν οι δικαστές. Αλλά θα θέσω ένα ερώτημα: Πώς και πότε τιμωρούνται οι τοπικοί άρχοντες μετά από μια τέτοια τραγωδία;

Πώς και πότε οι «στραβές στη βάρδια» θα είναι απλά η δικαιολογία για όλα;

Πότε και πότε όλοι αυτοί οι μεγαλόσχημοι περιφερειάρχες, δήμαρχοι και κοινοτάρχες, στα καλά είναι στην πρώτη γραμμή, στα κακά όμως κρύβονται πίσω από δικαστικές αποφάσεις;

Κι άραγε: Εχουν ποτέ τύψεις για όσα έγιναν; Ή απλά μια δικαστική απόφαση είναι η Κολυμβήθρα του Σιλωάμ;

Και οι πυροσβέστες και οι αστυνομικοί που δικάστηκαν για πλημμεληματικές κατηγορίες; Πότε δηλαδή θα πρέπει να τιμωρούνται όσοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους και οδήγησαν στον όλεθρο πάνω από 100 ψυχές;

Εντάξει, δόλο δεν είχαν, δεν ήθελαν να σκοτώσουν. Αλλά η ανικανότητά τους που έφερε νεκρούς… πόσο αποτιμάται σε εξαγοράσιμες ποινές;

Είναι άδικη η ζωή, αυτό είναι γεγονός. Ακόμη και την τότε κυβέρνηση με τα καραγκιοζιλίκια της, την έχει ξεχάσει. Εχουμε ξεχάσει ότι μια ανίκανη κυβέρνηση έκανε ό,τι μπορούσε για να μη χαλάσει το προφίλ της.

Εχουμε ξεχάσει ότι ακόμη και την ώρα της τραγωδίας δεν ήξεραν τι γινόταν ενώ ώρες μετά κατηγορούσαν τους νεκρούς που… σκοτώθηκαν.

θα πείτε: Που είναι όλοι αυτοί που κυβερνούσαν τότε; Ναι, μια άλλη συγκυρία τους οδήγησε στα μαύρα κατάστιχα της πολιτικής ιστορίας. Ομως, αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

Για σκεφτείτε ανάλογες τραγωδίες πόσο «κόστισαν» σε άλλα κόμματα. Τίποτε.

Εν πάση περιπτώσει. Ο,τι και να γράψεις για το Μάτι είναι λίγο. Διότι απλά ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί να έχει δίκαιη τιμωρία για τους φταίχτες.

Το χειρότερο: Ενα τέτοιο έγκλημα δεν συντάραξε την ελληνική κοινωνία και το κράτος, ώστε να γίνουμε όλοι καλύτεροι και να μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι δεν θα έχουμε άλλο Μάτι.

Τα Τέμπη απέδειξαν ότι… μακαρία η οδός της Ελλάδας.

Υ.Γ.: Μια μικρή παρατήρηση: Χθες στο δικαστήριο ήταν ελάχιστοι. Οι συγγενείς μόνο των θυμάτων. Που είναι όλοι αυτοί οι επαγγελματίες «ακιβιστές» και «ευαίσθητοι»; Που έχουν χαθεί; Ή ο πόνος της μάνας είναι διαφορετικός και το έγκλημα άλλο;

Ντροπή και μόνο ντροπή.