Δεν θα περίμενα ποτέ από τον Αλέξη Τσίπρα, τους όψιμους «Τσιπρικούς» και τα γεροντοφρικιά της δήθεν Αριστεράς να γνωρίζουν τον Γκουστάβ Φλωμπέρ.

Κι αν τον γνωρίζουν πιθανότατα να το κάνουν έναντι… αμοιβής, σαν καλά «πιστολάκια» που είναι.

Θα είχαν μάθει λοιπόν ότι ο Φλωμπέρ είχε πει: «Μην εμπιστεύεστε τους απογοητευμένους. Συνήθως είναι ανίκανοι».

Τι να πω. Aυτό σκέφτηκα βλέποντας τις τελευταίες εβδομάδες να ανοίγει μια συζήτηση για το τι συνέβη πριν από 10 χρόνια στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Κι αντιλαμβάνομαι ότι «το γαρ πολύ της θλίψεως, γεννά παραφροσύνη».

Προς θεού. Δεν αναφέρομαι στην τεράστια επιτυχία της δημοσιογραφικής αποκάλυψης των πρακτικών της σύσκεψης, που τα είδαμε ολοκληρωμένα στα «Νέα Σαββατοκύριακό».

Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από τη σκοπιμότητα και κυρίως την εμμονή στο να μάθουμε αν τελικά ο Αλέξης Τσίπρας ήταν έξυπνος, ικανός διαπραγματευτής, τρομερός μπλοφαδόρος και κυρίως ο μοναδικός υπερασπιστής της πατρίδας απέναντι στους «μένουμε Ευρώπη», όπως ειρωνικά λέγονται όλοι εκείνοι που έβλεπαν με τρόμο την κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς με τους ακροδεξιούς του Καμμένου, να παίζουν τη χώρα στα ζάρια.

Δεν αντιλαμβάνονται αλήθεια γιατί ένας πρώην πρωθυπουργός, μόλις 50 ετών, με όλο το πολιτικό μέλλον μπροστά του, σε ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα και με μια κυβέρνηση να παραπαίει από τα σκάνδαλα, να επιμένει στο παρελθόν.

Να παρελθοντολογεί δηλαδή, την ώρα που η βασική απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας είναι το όραμα, η ελπίδα, ένα συνεκτικό, στρατηγικό σχέδιο για τη χώρα το 2030 και ακόμη παραπέρα.

Δηλαδή για να καταλάβω. Ο Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να φτιάξει κόμμα «κουρελού», το οποίο θα μαζέψει τα περιτρίμματα της Κεντροαριστεράς. Κι ας πούμε ότι βρίσκει νέα, καθαρά στελέχη που δεν έχουν «καεί».

Ποια θα είναι η στρατηγική του;

Αυτή που ξετυλίγεται σήμερα από τον ίδιο και τα συμπαρομαρτούντα του; Τα εξαπτέρυγα της πολιτικής και της δημοσιογραφίας που ανακάλυψαν τον μεγάλο ηγέτη ο οποίος θα νικήσει τον Μητσοτάκη, αν και έχει χάσει έξι φορές από αυτόν;

Στρατηγική που βασίζεται στο παρελθόν; Στο τι έγινε τον Ιούλιο του 2015 στη σύσκεψη; Για να μάθουμε τι; Ότι ο Τσίπρας δεν έκανε κωλοτούμπα και ήταν πάντα υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ;

Με αυτά τα επιχειρήματα κάνει το rebranding και με αυτά θα χτίσει το νέο πολιτικό φορέα;

Και ποιος νοιάζεται άραγε για το τι έγινε σε εκείνη τη σύσκεψη; Διότι αν πράγματι εγώ κάνω λάθος και υπάρχει μεγάλη μερίδα του πληθυσμού που νοιάζεται, γιατί να μη νοιαστεί και για το εξάμηνο Γενάρης – Ιούλιος 2015;

Γιατί να μην ανοίξουμε μια συζήτηση για το πώς φτάσαμε στο δημοψήφισμα, στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών και στο τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο;

Θα μάθουμε ποτέ γιατί δεν ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το «email Χαρδούβελη» που ήταν ένα τίποτε μπροστά σε αυτά που ψήφισε «στα τέσσερα» (που έλεγε και ο Καμμένος;)

Θα μάθουμε για την καταστροφή της μεσαίας τάξης από τη φορολόγηση Τσακαλώτου; Ή για τις περικοπές των συντάξεων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Αν είναι να κάνουμε κουβέντα για το παρελθόν, μήπως να μάθουμε και για τον ύποπτο (τουλάχιστον) ρόλο του Προκόπη Παυλόπουλου και των «καραμανλικών» που έγιναν οι καλύτεροι σύμμαχοι του Τσίπρα;

Να μάθουμε βρε αδερφέ γιατί ο Προκόπης… έπαθε Παυλόπουλο, δηλαδή έμεινε έκπληκτος, κι αιφνιδιάστηκε στο δημοψήφισμα όπως είχε αιφνιδιαστεί όταν έκαιγαν την Αθήνα το 2008 ή όταν ο Κασιδιάρης χτυπούσε την Λιάνα Κανέλλη;

Και να μάθουμε και για κάποιες «περίεργες», εξωθεσμικές, σχεδόν πραξικοπηματικές κινήσεις, με ευθύνη και του Προκόπη, για να εξαναγκαστεί π.χ. σε παραίτηση ο μοναδικός σταθερός πόλος της χώρας εκείνη την ταραγμένη εποχή, δηλαδή ο διοικητής της ΤτΕ, Γιάννης Στουρνάρας;

Να κάνουμε, λοιπόν, κ. Τσίπρα μια τέτοια συζήτηση αφού επιμένετε στο παρελθόν και δεν χτίζετε ένα σχέδιο για το μέλλον.

Και να περιλάβουμε και την εγκληματική συμμαχία με τους ακροδεξιούς, γιατί όχι; Ετσι για να έχουμε τη χαρά να ξαναδούμε τον μεγάλο μπατριώτη σύντροφο Πάνο να μας κάνει μαθήματα ιστορίας και πολιτικής.

Ξέρετε τι λέω εγώ; Ότι ο Τσίπρας θα έπρεπε να πάει να ανάψει λαμπάδα ίσαμε το μπόι του Μητσοτάκη το 2019. Γιατί; Μα γιατί ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε να κάνει μια εξεταστική επιτροπή από το 2005 και μετά για να δείξει ποιος χρεοκόπησε τη χώρα, ποιος προσέλαβε 850 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους… με υπογραφή Προκόπη, ποιος έγραφε τα μέτρα της Λαγκάρντ σε χαρτοπετσέτα, ποιος παρουσίαζε έλλειμμα 6% όταν αυτό ήταν 15,4% του ΑΕΠ.

Αλλά να μάθουμε και για τον άθλιο ρόλο του Γιάνη με ένα ν, όλων εκείνων που είχαν σχέδιο επιστροφής στη δραχμή, που ήθελαν να βγάλουν το Στρατό στους δρόμους.

Να μάθουμε και για το Μάτι και τους κρυμμένους νεκρούς, για τις ευθύνες για τη στραβή στη βάρδια και για τον τότε πρωθυπουργό που έκοβε βόλτες σε άλλες χώρες ενώ είχε ενημερωθεί ότι έχουμε θύματα.

Και να μάθουμε επίσης, γιατί κανείς δεν τολμά να βάλει στο κάδρο και τον Αλέξη Τσίπρα για την περίφημη σύμβαση 717 για τα τρένα, με την τραγική κατάληξη των Τεμπών.

Διότι δεν μπορεί να ευθύνεται ο Σπίρτζης, αλλά όχι ο πρωθυπουργός.

Αυτό ναι. Είναι rebranding. Κι αν μας απαντήσει σε όλα ο αναβαπτισμένος Αλέξης, τότε να του δώσουμε όλοι τη στήριξη που χρειάζεται για να πέσει το «καθεστώς Μητσοτάκη».

Οσο, όμως, ο Τσίπρας βαυκαλίζεται από τα γεροντοφρικιά της Αριστεράς, τους όψιμους υποστηρικτές του που άλλοτε τον χαρακτήριζαν ψεύτη και προδότη, και κάτι αγράμματους τσαρλατάνους που νομίζουν ότι έχουν πολιτική παρέμβαση, τόσο θα βάζει ταφόπλακα στα όνειρά του για επάνοδο.

Δεν είμαι εγώ αυτός που θα συμβουλεύσει τον πρώην πρωθυπουργό. Δεν θα το έκανα ποτέ άλλωστε διότι η γνώμη μου για τον άνθρωπο και πολιτικό Τσίπρα δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει ποτέ.

Εγώ κωλουτούμπας δεν θα γίνω.

Αλλά θα του έλεγα να προσέχει όσους τον συμβουλεύουν να χτίσει το μέλλον του με όρους παρελθόντος. Διότι απλά το μόνο που θα πετύχει είναι η διαιώνιση ενός άρρωστου πολιτικού συστήματος.