Ο Αλέξης Τσίπρας και το μαρξιστικό εργαλείο

Σιγά- σιγά, σε πείσμα της πανδημίας και της αντιπολίτευσης, λαμβάνονται αποφάσεις, γίνονται πράγματα.

Η κατεύθυνση είναι μία: το κτίσιμο μίας σύγχρονης χώρας. Γιατί η δεκαετία 2010-2019 ανέδειξε όλα τα προβλήματα που κρυφοκουβαλούσε η χώρα και που έθαβε κάτω από το χαλί των δανεικών και των επιδοτήσεων.

Μετά από 20 χρόνια υλοποιείται ο ΒΟΑΚ, κλείνει το θέμα της Εγνατίας, ολοκληρώνεται ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο. Τα σημάδια ότι επιτέλους μπορεί να αποκτήσουμε σιδηροδρομικό δίκτυο είναι ενθαρρυντικά.  Ξεκινά η νέα γραμμή του μετρό. Προχώρησε επιτέλους το Ελληνικό –με καθυστέρηση 15 ετών. Αναμορφώνεται όλη η παραλία από την Βουλιαγμένη μέχρι τον Πειραιά.

Η ψηφιακή επανάσταση είναι εδώ και τούτη την φορά την προλάβαμε. Ανεβήκαμε στο τραίνο και η ποιότητα της ζωής του πολίτη ήδη βελτιώθηκε. Η δουλειά που έγινε για την χρήση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης είναι εντυπωσιακή και θα συμβάλει τα μέγιστα στην αλλαγή που συντελείται. Το ασφαλιστικό μπήκε σε νέες βάσεις.

Η Αστυνομία εκσυγχρονίζεται, το Λιμενικό το ίδιο, οι Ένοπλες Δυνάμεις επίσης—όχι μόνο με υλικό αλλά και στην οργάνωση τους και την ικανότητα τους να αντιμετωπίζουν σύγχρονες μορφές απειλής.

Η ΔΕΗ άρχισε να στέκεται στα πόδια της—σε σημείο που προχωρεί η ανεξαρτησία του ΔΕΔΔΗΕ. Η πληγή των ναυπηγείων δείχνει να έχει πάρει τον δρόμο προς την γιατρειά, αυτή των τραπεζών πιο σιγά μεν αλλά θετικά δε.

Το Χρηματιστήριο μπορεί να απογοητεύει, αλλά μεγάλος αριθμός επιχειρήσεων ευδοκιμεί – τα θετικά αποτελέσματα των επιχειρηματικών κινήσεων θα φέρουν αύξηση του  εθνικού πλούτου –παρά τις μεταβιβάσεις που θα πρέπει να γίνουν στο εξωτερικό.

Δεν θα κάνω απαρίθμηση των επιτευγμάτων της κυβέρνησης. Πολλά που γίνονται όφειλαν να είχαν γίνει από καιρό. Η καθυστέρηση οφείλεται πρωταρχικά στον πολιτικό κόσμο και ο σημερινός που στηρίζει τις αλλαγές δεν προέρχεται από παρθενογένεση.

Κάλιο αργά παρά ποτέ, πάντως, έστω κι αν φτάσαμε στην ύστατη στιγμή.

Τώρα, πετραδάκι-πετραδάκι, η Ελλάδα αλλάζει.

Μέσα στο τόσα θετικά, η αντιπολίτευση δεν βλέπει παρά μόνο αρνητικά.

Βρίσκεται εγκλωβισμένη στην δική της αντίληψη των πραγμάτων, δέσμια των χειρότερων φαινομένων που χαρακτηρίζουν την μεταπολίτευση και σε σχεδόν πλήρη δυσαρμονία με την κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτό η δημοσκοπική καθήλωση της δεν προξενεί καμία έκπληξη. Έκπληξη προξενεί η έλλειψη αυτογνωσίας που την διακατέχει.

Παράδειγμα, προς αποφυγή: βιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας σήκωσαν το θέμα Χαρδαλιά. Χωρίς σκέψη η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου ερμήνευσε την απόφαση να ψηφιστεί το ασφαλιστικό τον Σεπτέμβριο.

Σπεύδει ο Σπίρτζης να καταθέσει μηνύσεις—να είναι μόνο ο Χαρδαλιάς που το κάνει.

Προσπαθούν στην λογική «μην αφήνεις καρφίτσα να πέσει». Είναι ένδειξη της ένδειας επιχειρημάτων, απόδειξη ότι η κοινωνία δεν τους ακούει. Μιλήσανε για τα μεγάλα, το σχέδιο Ελλάδα 2.0, την υγεία, το εργατικό, το ασφαλιστικό. Όλα πέρασαν στα ψιλά. Η κοινωνία βροντοφωνάζει «μας τα είπατε, δεν θα πάρουμε» αλλά αυτοί τον χαβά τους.

Είναι εκπληκτικό πως σύσσωμη η αντιπολίτευση εμμένει στην επιχειρηματολογία, στο λεξιλόγιο και στην καταστροφολογία του 2011-2015. Λες και δεν πέρασαν χρόνια, λες και δεν άλλαξε τίποτα.

Η έλλειψη αντιπάλου είναι επικίνδυνη για την κυβέρνηση. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός οφείλει να γρηγορεί.

Ο πανικός είναι κάκιστος σύμβουλος για την αντιπολίτευση. Γι’  αυτό και οφείλει να θυμηθεί την αυτοκριτική.

Μαρξιστικό εργαλείο είναι εξάλλου. Ας το χρησιμοποιήσει πριν βρεθεί στο περιθώριο.