Είναι λίγο αργά για δάκρυα για την Αίγινα

** Αίγινα: Με εντυπωσιάζει η εμμονή στα λάθη και η επιμονή σε λανθασμένες μεθόδους. Ο επικεφαλής της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εξόδων Γιώργος Πιτσιλής είπε ότι το φθινόπωρο ξεκινά ελέγχους στους ελεύθερους επαγγελματίες και ότι το καλοκαίρι έγιναν έλεγχοι σε χώρους εστίασης και ξενοδοχεία.

Δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει αλλά στα περισσότερα μαγαζιά στα νησιά αντί απόδειξης δίνουν δελτίο παραγγελίας ή τίποτα. Μου έλεγε η φίλη μου η Δέσποινα που μένει όλο το καλοκαίρι σε κυκλαδονήσι με τα παιδιά της, ότι τρώνε κάθε μεσημέρι σε ένα συγκεκριμένο μαγαζί όπου γίνεται «λαϊκό προσκύνημα», έτσι μου το είπε. Κάποια μέρα, ξαφνικά, έγιναν όλα ήταν νομότυπα. Ο μαγαζάτορας είχε ενημερωθεί για την άφιξη κλιμακίου της εφορίας και ήταν πολύ κύριος. Ο ένας μαγαζάτορας ειδοποιεί τον άλλο αν και η πληροφορία φεύγει μέσα από την υπηρεσία.

Το φθινόπωρο λοιπόν θα ξεκινήσει μια προσπάθεια να εντοπιστούν οι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν. Βλέπω με μικρή συμπάθεια το Γραμματέα Εσόδων. Όλη η προσπάθεια έχει κάτι τόσο αφελές που γίνεται συγκινητικό. Τα ίδια έχουν εξαγγείλει τόσοι και τόσοι πριν από αυτόν ώστε ο άνθρωπος να μοιάζει να αναδύεται από τον κόσμο της Μπάρμπι. Ζούσε στον κόσμο του. Μην με ρωτήσετε πως θα πειστούν οι πολίτες να δηλώνουν εισοδήματα. Δεν ξέρω. Αν ήξερα, θα πολιτευόμουν κι εγώ, νομίζω με αξιώσεις. Θα με ψήφιζαν οι γυναίκες…

**Βλέπω με λύπη να αναλύεται το έγκλημα της Αίγινας με όρους ταξικούς. «Ο λεφτάς που σκότωσε», «ο πλούσιος που δεν τιμωρείται» και γενικά μια προσέγγιση πολύ πρωτόγονη. Το ζητούμενο για εμένα είναι η νομοθεσία. Γιατί επιτρέπουν σε έναν ηλικιωμένο να έχει άδεια χειρισμού ταχύπλοου; Γιατί ενοικιάζονται σκάφη σε άτομα που δεν έχουν άδεια χειρισμού; Γιατί η επίκληση της «αμέλειας» αφήνει ατιμώρητο τον φονιά; Περισσότερο από την αναισθησία και την έπαρση με ενοχλεί που δεν υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο να τα περιορίζει.

**Υπάρχει ένας κοινός τόπος σε αυτά που γράφω σήμερα, στους φορολογικούς ελέγχους και την ατιμωρησία στα δυστυχήματα. Ο κοινός τόπος αφορά τους ελέγχους. Λένε όλοι ότι το Λιμενικό δεν ελέγχει τους καπετάνιους ή τους ελέγχει πλημμελώς, όπως οι εφοριακοί αδυνατούν να ελέγξουν τους φοροδιαφεύγοντες. Σαν να λέμε ότι χρειαζόμαστε τον Μπαμπούλα. Ο υπουργός Ναυτιλίας λέει τώρα ότι θα αλλάξουν οι κανόνες ασφαλείας για τη θάλασσα και σπεύδει να εξηγήσει ότι θα τους άλλαζε ούτως ή άλλως. Από τηλεοράσεως ο Θοδωρής Δρίτσας είπε ότι επανεξετάζεται όλο το πλαίσιο αδειοδότησης της ικανότητας κυβέρνησης σκάφους, υπογραμμίζοντας πως δεν δικαιολογείται να μην υπάρχει άδεια για τη μικρή ιπποδύναμη. Είπε ακόμα ότι από μια ηλικία και μετά η ικανότητα του οδηγού πρέπει να ελέγχεται ανά έτος, όχι ανά τριετία. Λίγο αργά για δάκρυα.

**Μια υποσημείωση. Μετά την τραγωδία της Αίγινας ο υπουργός Ναυτιλίας είπε δυο λόγια εκτίμησης για τον φονιά. «Είχε δικό του σκάφος πολλά χρόνια. Ήταν γνωστό για την ενασχόλησή του με τη θαλάσσια αναψυχή με το σκάφος αυτό. Ταυτόχρονα ταυτόχρονα είχε γνώση του χώρου αν και δεν ήταν Αιγινίτης». Δεν θέλω να πιστέψω ότι ο Δρίτσας έλαβε υπόψιν του τις κοινωνικές επαφές του κατηγορούμενου με δυο υπουργούς, τους Σταθάκη και Φλαμπουράρη. Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα, κι εγώ κοινωνικά έχω συναναστραφεί γαλαζοαίματους, τούτο όμως δεν με καθιστά δούκα. Αυτό από μόνο του μπορεί να λέει και πολλά…