Είναι τελικά η ομοιοπαθητική αποτελεσματική στην αντιμετώπιση διάφορων ασθενειών, όπως ισχυρίζονται οι ομοιοπαθητικοί; Μάλλον όχι. Ο κορυφαίος επιστήμονας Paul Glasziou, μετά από εκτεταμένη έρευνα, χαρακτηρίζει την ομοιοπαθητική «θεραπευτικό αδιέξοδο», και πρακτική που δε φέρνει καλύτερα αποτελέσματα από ένα ψεύτικο χάπι placebo.
Ο Glasziou, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η βρετανική εφημερίδα Independent, ήταν επικεφαλής μίας ομάδας που είχε ως αντικείμενο την επεξεργασία 176 δοκιμών ομοιοπαθητικών φαρμάκων, προκειμένου να καταλήξουν για το αν η πρακτική αυτή έχει πράγματι αποτέλεσμα. Η ομάδα αυτή έκρινε εν τέλει πως δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι η ομοιοπαθητική είναι πιο αποτελεσματική από ένα χάπι placebo για κανένα από τα 68 διαφορετικά προβλήματα υγείας που εξετάστηκαν.
Η ομοιοπαθητική είναι μία εναλλακτική θεραπευτική μέθοδος που βασίζεται στην ιδέα της διάλυσης μίας ουσίας στο νερό. Σύμφωνα με το βρετανικό ΕΣΥ: «Οι ομοιοπαθητικοί πιστεύουν πως όσο περισσότερο μία ουσία διαλύεται με αυτόν τον τρόπο, τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμή της να αντιμετωπίσει συμπτώματα. Πολλά ομοιοπαθητικά σκευάσματα αποτελούνται από ουσίες που έχουν διαλυθεί πολλές φορές σε νερό, μέχρι που να μην υπάρχει σχεδόν τίποτα από την αρχική ουσία».
Σε ανάρτησή του σε ιστοσελίδα ιατρικής επιθεώρησης, ο Glasziou αναφέρει: «Ως επικεφαλής της ομάδας εργασίας που έκανε την έρευνα, απλώς ανακουφίστηκα που αυτό το κουραστικό ταξίδι λεπτομερούς εξέτασης και σύνθεσης των στοιχείων τελείωσε. Είχα ξεκινήσει το ταξίδι με μία στάση ‘δεν ξέρω’, περίεργος για το αν αυτή η ασυνήθιστη θεραπεία θα λειτουργούσε… αλλά έχασα το ενδιαφέρον μου αφού μελέτησα τις 57 συστηματικές εκθέσεις που περιελάμβαναν 176 ξεχωριστές έρευνες και ανακάλυψα πως δεν υπάρχουν διακριτά πειστικά αποτελέσματα που να ξεπερνούν αυτά ενός placebo».
Και συνεχίζει: «Μπορώ να κατανοήσω γιατί ο Samuel Hahnemann, ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής, δεν ήταν ικανοποιημένος από τις πρακτικές της φαρμακευτικής του 18ου αιώνα […] και προσπάθησε να βρει μία καλύτερη εναλλακτική. Αλλά νομίζω πως θα απογοητευόταν από τη συνολική αποτυχία της ομοιοπαθητικής να συνεχίσει τις καινοτόμες έρευνές του, αλλά αντίθετα να συνεχίσει να κυνηγά ένα θεραπευτικό αδιέξοδο».
