Μου συνέβη πριν λίγες μέρες! Σε Πτήση για το εξωτερικό, σε ιδιαίτερα πολιτισμένο μέρος και με μεγάλο αριθμό επιβατών. Ένας κύριος με ένα γατάκι σε ειδική τσάντα, έχοντας ακολουθήσει όλους τους κανονισμούς που επιβάλλονται από τις αεροπορικές εταιρείες, δηλαδή ασφαλισμένο κουτί για να μην ενοχλούνται οι επιβάτες, ειδικό διαβατήριο του ζώου με σφραγίδα εμβολίων, ήρθε να καθίσει στο μπροστινό μου κάθισμα.
Ως άρρωστη γατόφιλη, τον είδα με συμπάθεια. Μετά την υπόδειξη της θέσης του από μια γλυκύτατη αεροσυνοδό, τον ακούσαμε να διαμαρτύρεται εντόνως και γυρίσαμε όλοι προς το μέρος του…Η διαμαρτυρία είχε ίχνη απόγνωσης και είχε όντως απόλυτο γιατί η συγκεκριμένη θέση; Ήταν το πιο στενό και στριμωγμένο κάθισμα σε όλο το αεροπλάνο.
Ο ίδιος, αν και είχε πληρώσει επιπλέον για το ζωάκι του και ακολουθήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες, έδειχνε να ντρέπεται για την φασαρία και την απαθή αντιμετώπιση του πληρώματος καμπίνας και προσπαθούσε να βολευτεί όπως όπως. Γύρω μας, υπήρχαν αρκετές κενές θέσεις αλλά κανείς δεν του πρότεινε να μετακινηθεί προς διευκόλυνσή του. Στο μεταξύ, Το ζωάκι, νοιώθοντας την ένταση του αφεντικού του, είχε αρχίσει να νιαουρίζει…
Ομολογώ ότι με όλα αυτά και την ιδέα ενός ταξιδιού 3 ωρών, ζορίστηκα και αποφάσισα να επέμβω…
Κάνοντας παρατήρηση και προτείνοντας λύση στην αεροσυνοδό τακτοποιήθηκε στιγμιαία το θέμα και όλα συνέχισαν ομαλά και ο άνθρωπος μεταφέρθηκε σε μια άλλη πιο ευρύχωρη θέση και αυτός και το ζωάκι του.
Όμως το ασήμαντο αυτό επεισόδιο…Στάθηκε αφορμή να διαπιστώσω, ποσό πολύ φοβόμαστε να διεκδικήσουμε με τον σωστό τρόπο τα δικαιώματα μας!
Ρωτώντας την αεροσυνοδό αν θεωρεί σωστό το ότι ένας επιβάτης συνοδευόμενος από ένα ζωάκι που έχει πληρώσει επιπλέον, τυγχάνει μιας τόσο μειονεκτικής θέσης, εντυπωσιάστηκα με την δικαίως απορημένη έκφραση της αεροσυνοδού που μου είπε :”ο κύριος δεν μας το ζήτησε να αλλάξει θέση”…
Όντως, Αν και ο συγκεκριμένος επιβάτης διαμαρτυρήθηκε έντονα , έκανε φασαρία και μας τράβηξε την προσοχή, δεν ζήτησε ποτέ του να αλλάξει θέση . Αντίθετα, σώπασε αποθαρρυμένος χωρίς να διεκδικήσει στιγμή το δικαίωμά του, ένα δικαίωμα που είχε επιπλέον πληρώσει.
Είναι πραγματικά σοβαρό να αναρωτηθεί κανείς πόσο φοβισμένοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι που δεν ζητάμε με τον σωστό τρόπο, αυτό που πραγματικά θέλουμε και ΑΞΙΖΟΥΜΕ. Μια απλή ένδειξη άρνησης ή απόρριψης, μας κάνει να μαζευόμαστε στο καβούκι μας. Ή να τα μαζεύουμε μέσα μας και να ξεσπάμε με τον πλέον ακατάλληλο τρόπο.
Μπορεί ο φόβος αυτός, να ξεκινάει από τους γονείς μας , που μας μαθαίνουν ότι δεν είναι σωστό να ζητάμε! Να Συνεχίζεται με τους συντρόφους μας, γιατί δεν τους είναι αρεστό να ζητάμε!
Να καταλήγει σε κάθε είδους σχέση και δοσοληψία που δεν είναι κατάλληλη η στιγμή αυτό που θέλουμε και αξιώνουμε, να το ζητάμε! Έτσι, μέχρι να φτάσουμε στο επίμαχο σημείο να εκφραστούμε και να ζητήσουμε αυτά που αξιώνουμε, περνάμε τα χίλια κύματα δυσκολίας και αμφιβολίας με τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Το αποτέλεσμα; ακόμη και αν τα καταφέρουμε να εκφράσουμε το αίτημα αυτό; Είμαστε τόσο θυμωμένοι Που ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσουμε θα μας αποδυναμώσει επιβεβαιώνοντας το ρητό ” με τον τρόπο σου έχασες το δίκιο σου”.
Πίσω από όλα αυτά βεβαία, υπάρχει ο φόβος της απόρριψης, της κατάκρισης, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον ίδιο μας τον εαυτό. Καλό είναι λοιπόν, να μάθουμε να μιλάμε με τον σωστό τρόπο και να ζητάμε τα αυτονόητα δικαιώματα μας. Τότε μπορεί και να μας υπολογίζουν πολύ περισσότερο! Τολμήστε το!
