Το χέρι μου πήγε αυθόρμητα στο stand του βιβλιοπωλείου και τράβηξε το λευκό ημερολόγιο τοίχου της νέας χρονιάς με το Αλικάκι στο εξώφυλλο. Οι εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ τόλμησαν και 20 χρόνια μετά το θάνατο της (20 χρόνια σα να ναι χθές) κυκλοφόρησαν μαζί με τον Γιάννη Παπαμιχαήλ και τη Νανά Παναγούλια ένα υπέροχο ημερολόγιο. Κι όταν λέω τόλμησαν, το εννοώ, γιατί για κάποιους στην εποχή της έξαρσης των social media  μπορεί να ναι passé να κρεμάσουν στον τοίχο τους τη Λίζα Παπασταύρου από «το Ξύλο βγήκε απ τον Παράδεισο», όμως όσο το ξεφυλλίζω νομίζω πως πιό αισιόδοξος και δυναμικός τρόπος να υποδεχτούμε το 2016 δεν υπάρχει.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη μπορεί όντως να σηματοδοτήσει τον ένα χρόνο στην αιωνιότητα, αν κι αυτή έχει μείνει για πάντα….

aliki-bougiouklaki_2

Το φαινόμενο Αλίκη Βουγιουκλάκη με ξεπερνάει. Την πρωτοείδα στα ‘80s κάποιο καλοκαιρινό βράδι στην πλατεία Κολωνακίου, να βγαίνει από ένα ταξί να στέκεται ευθυτενής κοιτάζοντας αδιάφορα τον πανικό που προκάλεσε, να μπαίνει στο ζαχαροπλαστείο του «Ελληνικού», να ξαναμπαίνει στο ταξί και να περιμένει να της φέρουν την παραγγελία της.

Τα βλέμματα όλων είχαν μαγνητιστεί. Κάποιοι σηκωνόταν να τη χαιρετήσουν, αυτή κουνούσε με νόημα το κεφάλι και ύστερα έκλεισε ο οδηγός την πόρτα κι αυτό ήταν… χάθηκε! Μέσα σ’ ένα χρυσό σύννεφο! Ήταν και είναι η μόνη πραγματική star της Ελλάδας.

Τουλάχιστον 4 γενιές μεγάλωσαν με τις ταινίες της, δεν υπάρχει κανείς που να μη έχει σιγοψυθιρίσει τραγούδι της κι επιμένω και σκίζω τα ιμμάτια μου πως κάθε γυναίκα στο βάθος της ψυχής της κρύβει ένα «Αλικάκι».

Η Αλίκη ήταν όλα όσα θέλει μια γυναίκα να είναι. Επαγγελματίας, τελειομανής, εξαιρετική μάνα, πιο λαμπερή πεθαίνεις, ανθρώπινη, ροκ (βλέπε Βλάσσης), ενάντια στα καθιερωμένα (βλέπε Σπυρόπουλος), αξιοπρεπής.

Καμία σχέση με το δήθεν. Καμία σχέση με τη μιζέρια.  Σε παρέπεμπε στην ανεμελιά, στην αιώνια εφηβεία, στο happy end. Ο τρόπος που διαχειριζόταν την εικόνα της, ο τρόπος που μιλούσε για το γιό της, για τον Δημήτρη, για τους έρωτες της, για το Βλάσση, ο τρόπος που έστηνε το παραμύθι για το παραμύθι…όλα αυθεντικά!

Αυτή την Αλίκη κουβαλάμε όλες μέσα μας όσο κι αν δε το παραδεχόμαστε φανερά. Γιατί, ποιά από μας, έστω και για μια φορά δε στάθηκε κρυφά μπροστά στον καθρέφτη προβάροντας το γατίσιο χαμόγελο της, που άφηνε γυναίκες και άντρες ενεούς. Ποιά από μας δεν ταυτίστηκε με το θάρρος, το πείσμα, την εργατηκότητα, μα πιο πολύ με εκείνη την απόλυτη τσαχπινιά που από πίσω της έκρυβε τη γυναίκα θυληκό – αντράκι.

Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η δικιά μας Αλίκη δε μασούσε. Την «έτρωγαν» γιατί διατηρείται τόσο νέα, λεγόταν τα τέρατα, έψαχναν σημάδια στο πρόσωπο της κι έβγαζαν άπειρες αστειότητες « για αλλαγή αίμματος» κλπ όταν σήμερα 20 χρόνια μετά το θάνατο της όλες οι 60αρες μοιάζουν με 40αρες και το παινεύονται. Αχ Αλικάκι ! Πάντα ξεχνούσαν το DNA σου, τη φυσική σου λάμψη. Εσύ γεννήθηκες star.

aliki-bougiouklaki_3

Την Αλίκη τη συνάντησα ξανά στα τέλη της δεκαετίας του 80. Ήταν φίλη του τότε αγαπημένου μου και βγαίναμε συχνά-πυκνά μαζί, συνήθως στη Ράτκα. Εγώ τα χα παίξει στην αρχή. Αυτή ήταν τόσο γλυκιά “ έλα – έλα “ μου έλεγε. “πες μου με λεπτομέριες πως γνωριστήκατε….” Και με έβαζε να της διηγούμαι και να τα γέλια και να οι πλάκες. Τα βράδια όταν έπαιζαν μπιρίμπα κι εγώ δεν ήξερα , η Αλίκη τους άφηνε κι ερχόταν και καθόταν μαζί μου. Τότε μου είπε πολλά για τον Βλάσση (μετά τον γνώρισα και γίναμε στενοί φίλοι), για τον Κωστάκη (που της έκανε “τσαλίμια” εκείνη την εποχή) κι έτσι ξεκίνησε μια φιλία που κράτησε μέχρι τέλους.

Στο νοσοκομείο δε με άφησε να πάω να τη δω. “ Να με θυμάσαι όπως ήμουν” μου μήνυσε με μια φίλη “ με τα τελευταία γέλια μας”.

Το ημερολόγιο του 2016 με την Αλίκη θα το κρεμάσω τον άλλο μήνα στον τοίχο του δωματίου μου. Η Αλίκη είναι ένας άγγελος από ατόφιο χρυσάφι. Θέλω κάθε πρωί να βλέπω το χαμόγελο της.

ΥΓ. Απ όλους τους διάσημους που μιλάνε γι αυτήν στο ημερολόγιο, ακούμπησαν στην ψυχή μου τα λόγια της Έλενας Ακρίτα, του Γιάννη Μπέζου, της Νονικας Γαληνέα, της Μάρθας Βούρτση, της Μάρθας Καραγιάννη, της Κατερίνας Χέλμη, της Δέσποινας Στυλιανοπούλου και του Άγγελου Αντωνόπουλου.