H Ελλάδα που με πληγώνει!

Παραδοσιακά Αύγουστο τριγυρίζω: Αξιολογώ αυτοκίνητα σε ταξίδια, αφουγκράζομαι τον παλμό των αδειούχων, συμμετέχω στο μάζεμα των ξύλων, του τσαγιού και μου αρέσει να επισκέπτομαι δύσβατα ορεινά μέρη που απαιτούν αρκετό περπάτημα.

 

Φέτος ακόμη περισσότερο λόγω πανδημίας, οι μετακινήσεις μας είναι αποκλειστικά με αυτοκίνητο σε όλη την Πελοπόννησο αλλά και τη Στερεά Ελλάδα. Οι εικόνες που βλέπω με πληγώνουν, με προβληματίζουν με απογοητεύουν. Δεν αναφέρομαι τόσο στα υγειονομικά πρωτόκολλα ούτε είναι είδηση ότι κανείς δε φοράει σωστά και με συνέπεια τη μάσκα. Όπως δεν είναι είδηση ότι η Αθήνα δεν άδειασε και δεν έχει πολύ κόσμο πουθενά. Πουθενά δεν είδα το πανικό άλλων ετών σε παραλίες και πλατείες. Δεν είναι είδηση ότι 3 στους 100 οδηγούν μεθυσμένοι όπως δείχνουν οι πρόσφατοι έλεγχοι της τροχαίας. Η πραγματικότητα που εγώ βιώνω είναι πως ένας στους δυο πίνει χωρίς μέτρο, με τους φίλους τους παλιούς, στη ταβέρνα του χωριού και μετά επιστρέφει οδηγώντας.

 

Αγχωμένοι αστοί μεταφέρουν την πόλη στις διακοπές. Χαλαροί παραθεριστές επιμένουν γραφικά σε συνήθειες δεκαετιών…περίμενες ότι θα τις είχαν ξεπεράσει: Φραπέ στην πλατεία του χωριού! Νευρωτικές μαμάδες ακροβατούν ανάμεσα σε νέο και παλιό ρόλο: Κουβαδάκι, βλέμμα γεμάτο υποσχέσεις, παρτό μαγιό και “Γιαννάκη το γιογιό”…συνδυάζονται;

Στο δρόμο, νεοσαλίγκαροι ταλαιπωρούν εαυτόν και αλλήλους κινούμενοι με ακατάλληλη ταχύτητα. Στραγγαλίζουν την κυκλοφορία, εκνευρίζουν όλους τους άλλους γύρω τους και προκαλούν τοπικά σημεία έντασης με συμβιβασμούς στην οδική ασφάλεια. Εγκυμονεί κινδύνους η προσπάθεια να προσπεράσεις το νεοσαλίγκαρο, ειδικά αν έχει συναντήσει κανέναν όμοιό του. Είτε πας με 70km/h είτε με 170km/h στον αυτοκινητόδρομο είτε πας με 30km/h είτε με 130km/h σε επαρχιακό δρόμο, είσαι επικίνδυνος.

Με πληγώνει όταν βλέπω τον ασφαλέστατο αυτοκινητόδρομο από την Τρίπολη για Σπάρτη, άδειο και την τοπική κοινωνία να κινείται από τον παλιό επαρχιακό δρόμο: Είναι 22km μεγαλύτερη απόσταση και τα διόδια κοστίζουν 4.85. «Δε βιάζομαι ρε φίλε και τα ευρώ δε μου περισσεύουν ένα δεκάρικο πήγαινε έλα». Προφανώς αγνοεί ή εθελοτυφλεί μηδενίζοντας το επιπλέον κόστος κατανάλωσης και φθοράς σ’ έναν δρόμο με συνεχείς αυξομειώσεις υψομέτρου και ταχύτητας.

Με πληγώνει όταν βλέπω τα οχηματαγωγά πλοία (ferry boat) να πηγαινοέρχονται γεμάτα Ρίο – Αντίρριο. Η Γέφυρα κλείνει αυτές τις μέρες 16 χρόνια λειτουργίας. Ποιος θα το έλεγε στην Ελλάδα της Ολυμπιάδας, το 2004 στα εγκαίνια, πως τα ferry boat θα παραμείνουν σε λειτουργία, θα αυξηθούν, θα ανανεωθούν και θα είναι εξαιρετικά κερδοφόρα, χωρίς να τον πάρουν με τις πέτρες: «Ρε φίλε με 7+7=14 ευρώ που γλυτώνω στο πέρα δώθε, ταΐζω την οικογένεια τρεις μέρες» αντιτάσσει μόνιμος κάτοικος της περιοχής που δουλεύει στο Ρίο και ζει στην Ναύπακτο. Αρκετοί περπατάνε τη Γέφυρα και έχουν όχημα στις δυο πλευρές της ή χρησιμοποιούν την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία που είναι δωρεάν για επιβάτες. Ακόμη και πάρα πολλές νταλίκες χρησιμοποιούν το πλοίο, αν δεν πάρουν το δρόμο για Ιτέα, Δεσφίνα, Κάστρο ή Άμφισσα, Λαμία ώστε να γλυτώσουν και τα διόδια της Ολυμπίας Οδού. Δεν το χωρά ο νους, υπάρχει η υποδομή για να περάσεις σε 1 λεπτό, τον Κορινθιακό με κατεύθυνση την Βορειοδυτική Ελλάδα, αλλά δεν τη χρησιμοποιείς και περιμένεις στωικά το ferry boat για ώρα. Άρτιες υποδομές, αλλά οι Έλληνες δεν έχουν λεφτά για να τις χρησιμοποιούν.

Με πληγώνει αφάνταστα η Ελλάδα του πλαστικού: Ποτήρι, καπάκι, μπουκάλι, καλαμάκι, σελοφάν που δήθεν τυχαία, το πήρε ο άνεμος. Έχω γίνει εμμονικός με την αποκομιδή των. Νιώθω επάνω μου βλέμματα απορίας αλλά και οργής: «Τι παριστάνεις, τον οικολόγο;» μου πέταξε με μπεηλίδικο ύφος, ένας γαμπρός. Δεν απάντησα πήγα παρακάτω, τι νόημα θα είχε… να του πω για μεταλλικό ποτήρι;

Με πληγώνει αφάνταστα να βλέπω παιδιά χωρίς ζώνη στο πίσω κάθισμα, μαμάδες να κρατούν αγκαλιά το μωρό στο εμπρός κάθισμα, ακατάλληλα φορτωμένα αυτοκίνητα, αγενείς συμπεριφορές στο δρόμο με το κινητό στον ώμο και άλλα πολλά. Πάρκαρε ο άλλος μπροστά στο Δημαρχείο, στη θέση του Δημάρχου, συμπτωματικά φτάνει με το αυτοκίνητο, ο Δήμαρχος εκείνη τη στιγμή, ευγενικά του λέει ότι δεν μπορεί να παρκάρει εκεί: «Δυο λεπτά μεγάλε, να πάρω ένα χαρτί και κατεβαίνω».

Με προβληματίζει ιδιαίτερα η εικόνα των γεωργικών μηχανημάτων που κινούνται ανεξέλεγκτα εντός των χωριών. Το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις τον Αύγουστο καθώς γεμίζουν τα χωριά με όσους επισκέπτονται τα πατρικά τους ή τα εξοχικά τους. Θυμίζω ότι ο νόμος προβλέπει πως εντός οικισμού ή σε επαρχιακό, εθνικό δίκτυο εφόσον τα γεωργικά μηχανήματα καταλαμβάνουν πάνω από το μισό της οδού, υποχρεωτικά κινούνται μόνο κατόπιν ειδικής άδειας και με συνοδεία αστυνομικών οργάνων. Προφανώς πρέπει να υπάρχουν ειδικοί χώροι στην άκρη του χωριού για την στάθμευσή τους.

Με πληγώνει το δίκτυο δρόμων της Προσηλιακής Μάνης, εκεί που δεν πάτησε πόδι, Τούρκος ή Γερμανός σήμερα δυσκολεύεται κάθε επισκέπτης. Ξέρω τη νοοτροπία «ούτε σπιθαμή γης», δοκιμάστε να μπείτε στο Σκουτάρι και να κατεβείτε στην παραλία και θα με θυμηθείτε.

Έμειναν 16 μέρες για φθινόπωρο…