Ασύνδετα γεγονότα, μπορεί να πει κανείς, αλλά έχετε υπομονή.

Διαβάζει κανείς για την ανοιχτή, ακομπλεξάριστη συνεύρεση του Πρωθυπουργού με προσωπικότητες της τέχνης και των επιχειρήσεων και την συγκρίνει με την κρυφή δραπέτευση του Αλέξη Τσίπρα στο γιοτ της κ. Παναγοπούλου.

Ανοιχτός στις επαφές και στις συζητήσεις, ο πρωθυπουργός προσπαθεί να ξαναβάλει την Ελλάδα στον παγκόσμιο χάρτη των επιχειρηματικών ευκαιριών, να αναβαθμίσει την πολιτισμική της παρουσία, να την επανατοποθετήσει ως επιθυμητό προορισμό.

Ιδεολογικά φυλακισμένος, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν κατάφερε να αποβάλει τον φόβο να μην χαρακτηριστεί ως αστός – κι ας απολάμβανε τον ανάλογο τρόπο ζωής.

Η διαφορά είναι ότι ο ένας χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο για να προωθήσει την χώρα, ο άλλος για να περάσει καλά αλλά στα κρυφά. Ο ένας είναι πρωθυπουργός που αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στο σύγχρονο κόσμο, ο άλλος ήταν πρωθυπουργός δέσμιος προκαταλήψεων.

Θα τολμούσε ο Αλέξης Τσίπρας να συμφάει με τους Bezos, Hanks, Diller και Cooper;

Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνας οι εργαζόμενοι ανησυχούν για το μέλλον τους. Είναι ένα μέλλον που οι ίδιοι επέλεξαν, όταν επέμειναν η πληρωμή τους να μην έχει καμία σχέση με την παραγωγικότητα.

Όχι πως δεν έγιναν και επιχειρηματικά λάθη, αλλά όπως σε όλες ανεξαιρέτως τις δημόσιες επιχειρήσεις, οι εργαζόμενοι φέρουν σημαντικό μέρος της ευθύνης για τα χάλια στα οποία τελικά εγκλωβίστηκαν.

Σε μία σύγχρονη ανοιχτή κοινωνία, όπως αυτή που αντιπροσωπεύει ο πρωθυπουργός, οι μεγάλες καθυστερήσεις στην διευθέτηση των εκκρεμοτήτων τύπου ναυπηγείων (να προσθέσουμε έτσι για να μην ξεχνιόμαστε και την ΕΒΖ) αποτελούν κατάφωρη παραφωνία.

Εύλογο, λοιπόν, το ερώτημα: όταν η χώρα έχει μπει με τεράστια επιτυχία στον ρυθμό της ψηφιακής επανάστασης, γιατί εμμένουμε σε χρονοβόρες, τεχνικά ξεπερασμένες και οικονομικά άλογες διαδικασίες;

Τι εμποδίζει την ταχύτατη εκκαθάριση και των δύο εταιρειών; Μην μου πείτε οι νόμοι, διότι θα απαντήσω ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής «έφαγε» ολόκληρο τον Όμιλο Ανδρεάδη μέσα σε μία νύχτα; Όχι πως συμφωνώ με την πράξη, αλλά δεν μπορώ παρά να θαυμάσω την αποφασιστικότητα και την ταχύτητα.

Το βαθύτερο πρόβλημα που ερμηνεύει την ακινησία είναι, βέβαια, ο φόβος για το τι θα πει η αριστερά; Είναι, όμως, καιρός να απαλλαγεί ο πολιτικός κόσμος από το σύνδρομο αυτό—που ευθύνεται τελικά για την ψευδαίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι έχει κάποιο ηθικό πλεονέκτημα.

Η διακυβέρνηση της περιόδου 2015-2019 έδειξε ότι το αντίθετο συμβαίνει.

Στην καλύτερη περίπτωση τα σάπια μήλα στο βαρέλι της αριστεράς ουδόλως υστερούν από τα αντίστοιχα στο βαρέλι της δεξιάς.

Στην ανερμάτιστη αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση απαντά σε μεγάλο βαθμό με το γάντι.

Φαντάζομαι ότι η κοινωνία επικροτεί την μετριοπάθεια – όπως και ο Γκαίτε. Συνάδει, όμως, αυτό το κατενάτσιο με την ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα της πανδημίας;

Μέγα θέμα οι εμβολιασμοί. Τα κρούσματα, όπως πολλοί από εμάς είχαν προειδοποιήσει,  έχουν αρχίσει και πάλι να αυξάνονται αλλά οι ανεμβολίαστοι εμμένουν– αρνούμενοι να παραδεχτούν ότι αποτελούν την ζωντανή μάζα που εκτρέφει τις μεταλλάξεις του κορωνοϊού.

Δικαιολογείται η διστακτικότητα στην υποχρεωτική επέκταση των εμβολιασμών; Με δεδομένη την προοπτική του τέταρτου κύματος, η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο «όχι». Το σύνολο του ιατρικού και υγειονομικού προσωπικού, των σωμάτων ασφαλείας, των ένοπλων δυνάμεων, του Λιμενικού και της Πυροσβεστικής οφείλει υποχρεωτικά να εμβολιαστεί. Όποιος αρνείται να πηγαίνει σπίτι του χωρίς αποδοχές.

Σωστή αν και λίγο καθυστερημένη η καμπάνια που ξεκίνησε για τους εμβολιασμούς.

Το παλιό ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» ταιριάζει θαυμάσια και πρέπει να εφαρμοστεί. Ο κλοιός γύρω από τους μη εμβολιασμένους πρέπει να σφίξει κι άλλο, το κόστος του μη εμβολιασμού να αυξηθεί.

Ο κοινός παρονομαστής σ’ αυτές τις ιστορίες είναι ένας: η ασυμμετρία ανάμεσα στην συμπεριφορά, τις αποφάσεις και τις πράξεις του πρωθυπουργού με μέρος του κυβερνητικού σχήματος που δεν μπορεί να προσαρμοστεί στον βηματισμό του επικεφαλής του.

Από την Αντίπαρο, ο Κυριάκος Μητσότακης – άθελα του – έστειλε ένα μήνυμα: τολμήστε, ξεφύγετε από τα τετριμμένα, χαράξτε νέα μονοπάτια, μην αφήνετε το παρελθόν, τις συνήθειες του και τις πρακτικές του να σας καθυστερούν.

Ανοιχτείτε στην κοινωνία και στα σύγχρονα ρεύματα – δεν είναι για εμάς τα κρυφά πούρα και τα δανεικά γιοτ, γιατί εμείς δεν φοβόμαστε να πούμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε.

Γιατί εμείς πολεμάμε για μία σύγχρονη Ελλάδα που θα έχει απαλλαγεί από τα βαρίδια της μεταπολίτευσης.

Η δικαιοσύνη που έκανε 18 χρόνια να αθωώσει τον Σωκράτη Κόκκαλη, ο εκκαθαριστής που έκανε 25 χρόνια να κλείσει την Πειραϊκή – Πατραϊκή, ο σωτήρας που ακόμη δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει τον Όμιλο Σκαλιστήρι, δεν έχουν θέση στην «Ελλάδα 2.0».

Καιρός είναι να δουλέψει η κυβερνητική μηχανή με νέες ταχύτητες και με νέα νοοτροπία.