O Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ανήκει στην – πολυάριθμη  – ομάδα  των γραμματέων του ΠΑΣΟΚ που υπηρετούν πλέον άλλους πολιτικούς χώρους.

Όμως, αν  φτιαχνόταν ένα κλαμπ των πρώην, ο ίδιος δεν θα περνούσε ούτε την πόρτα: όλοι οι υπόλοιποι – οι γνωστοί, αλλά και εκείνοι που δεν έχουν κάνει ακόμα το βήμα, μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτός επέλεξε τη Νέα Δημοκρατία – για την ακρίβεια, τον επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την δουλειά που τον έκανε γνωστό στο πανελλήνιο: την δημόσια ασφάλεια, που στην σημερινή εποχή μεταφράζεται σε δύο λέξεις  – Εξάρχεια και  προσφυγικό. 

Βέβαια, ο άνθρωπος είναι πολιτικός – και όχι αστυνόμος. Και η επιλογή του, σε ό,τι αφορά την φυσιογνωμία της κυβέρνησης, ήταν από τις καθοριστικές για το σχήμα που προέκυψε από τις εκλογές της 7ης Ιουλίου: ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να δείξει ότι δεν κάνει άλλη μία δεξιά κυβέρνηση, αλλά …μια άλλη κυβέρνηση, στην οποία χωρούν και ΠΑΣΟΚοι, αρκεί να έχουν τα προσόντα για τη δουλειά. 

Στην πραγματικότητα, η επιλογή Χρυσοχοΐδη δείχνει κάτι βαθύτερο – είναι το νήμα που ενώνει την κυβέρνηση Μητσοτάκη με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, αλλά χωρίς τον Σαμαρά και χωρίς τον Βενιζέλο.

Όμως, ένας αέρας, έστω αεράκι, συνεργασίας πλανάται πάνω από την Ελλάδα – ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς τον Πιερρακάκη και την Μενδώνη. 

Και ύστερα ήλθαν οι μέλισσες: το έκτακτο ΚΥΣΕΑ δεν έβγαλε σπουδαία πράγματα – θα μετακινηθούν από τη Λέσβο κάπου 1000 μετανάστες, σα να λέμε εν ολίγοις, οι αφίξεις της τελευταίας εβδομάδας. Αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα τα hot spot δεν αφθονούν – ούτε προσφέρουν μία αξιοπρεπή διαβίωση. 

Η αλήθεια είναι ότι για το προσφυγικό, υπάρχουν περισσότερες  πιθανότητες να χειροτερέψει μέσα στο επόμενο διάστημα, παρά να καλυτερέψει.

Και για την διαχείρισή του απαιτείται χρόνος και χρήμα – μπορεί ο χρόνος να είναι χρήμα, αλλά η κυβέρνηση δεν διαθέτει ούτε το ένα, ούτε το άλλο… 

Την ίδια στιγμή, σαν σε ταινία του Κώστα Γαβρά, οι γνωστοί – άγνωστοι επέστρεψαν από τις διακοπές τους και ξανάρχισαν τις επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις πέριξ των Εξαρχείων.

Οι καταλήψεις που καταλήφθηκαν δεν έχουν ακόμα ανακαταληφθεί – αλλά κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μπορεί και να ανακαταληφθούν κάποια στιγμή… 

Επομένως, δύο στα δύο; Είναι καταδικασμένος ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στην επιστροφή του στην Κατεχάκη, να διαχειρίζεται καταστάσεις όπως –όπως, χωρίς να μπορεί να κάνει έναν κανονικό σχεδιασμό για τους δύο γόρδιους δεσμούς που αν λύνονταν, μαζί με τη μείωση της  φορολογίας θα μπορούσαν να συμβολίσουν μία επιστροφή στην κανονικότητα; 

Μπορεί κανείς να θεωρητικολογεί ώρες επ’ αυτού, αλλά ένα είναι σίγουρο : Όσοι του ασκούν κριτική με το επιχείρημα ότι παίρνει αποσπασματικές αποφάσεις, μάλλον έχουν ξεχάσει το – σχετικά πρόσφατο – παρελθόν του: η εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη ήταν ένα ψηφιδωτό, που είχε σχεδόν ολοκληρωθεί όταν ο Σάββας Ξηρός έκανε το λάθος με την βόμβα στο λιμάνι του Πειραιά. Ο άνθρωπος έχει τη μέθοδό του. 

Είναι το προσφυγικό η νέα 17 Νοέμβρη; Ούτε κατά διάνοια. Είναι μήπως τα Εξάρχεια; Όχι, βέβαια – αν και υπάρχουν στην περιοχή κάποιοι θαυμαστές του Κουφοντίνα.

Αλλά το ζήτημα δεν είναι πως βλέπουμε τα προβλήματα εμείς – το ζήτημα είναι πως τα βλέπει εκείνος που έπιασε τη 17 Νοέμβρη.