Ο Νοέμβριος που πέρασε έστειλε ένα μήνυμα με την ωμότητα που συχνά έχει το ποδόσφαιρο: δεν θα χαριστεί σε κανέναν, ούτε καν σε ένα ταλέντο που κάποτε παρουσιάστηκε ως ο διάδοχος του Πελέ.

Κι όμως, σε μια βραδιά στο γήπεδο «Βίλα Μπελμίρο», ο Νεϊμάρ αποφάσισε να πάει κόντρα στη βαρύτητα, στην ιατρική λογική, ακόμη και στην κακή φήμη που τον κυνηγά. Με το δεξί του γόνατο να γκρινιάζει, με τον μηνίσκο του μισό, επέστρεψε στο χορτάρι για να σηκώσει μονάχος του μια Σάντος που ακροβατεί πάνω από το χάος. Σκόραρε, έφτιαξε άλλο ένα γκολ στη νίκη (3-0) επί της Σπορτ Ρεσίφε που μεταφράζεται σε μισή παραμονή στην κατηγορία.

1

Για ένα βράδυ, ο πιο ακριβός Βραζιλιάνος στην ιστορία –ο άνθρωπος που κόστισε συνολικά πάνω από 300 εκατ. ευρώ σε μεταγραφές– θύμισε τον πιτσιρικά που κάποτε έκανε το βραζιλιάνικο κοινό να πιστεύει ξανά στο θαύμα. Και δεν είναι μικρό αυτό. Γιατί στην ηλικία των 33, το σώμα του πλέον ξέρει να λέει «όχι». Εκείνος όμως, την κατάλληλη στιγμή, τόλμησε να ψιθυρίσει «ναι».

Τα ρεκόρ που κουβαλάει σαν βάρος, σαν κατάρα

Ο Νεϊμάρ δεν είναι απλώς ένας μεγάλος παίκτης. Είναι ο άνθρωπος που με μια μόνο μεταγραφή άλλαξε για πάντα την αγορά. Το καλοκαίρι του 2017, όταν η Παρί Σεν Ζερμέν πλήρωσε τη ρήτρα των 222 εκατ. ευρώ στην Μπαρτσελόνα, το ποδόσφαιρο πέρασε σε μια νέα εποχή. Τιμές εκτοξεύτηκαν, ισορροπίες χάθηκαν, τα μισθολόγια φούσκωσαν σαν μπαλόνι. Εκείνος έγινε το σύμβολο μιας νέας πραγματικότητας, ενός αθλητισμού βασισμένου στην υπερβολή. Έγινε η ακριβότερη μετακίνηση στην ποδοσφαιρική ιστορία.

Και πριν από αυτό, η πρώτη μεγάλη μετακίνησή του από τη Σάντος στην Μπαρτσελόνα είχε κοστίσει σχεδόν 90 εκατ. ευρώ. Αθροιστικά, κανένας Βραζιλιάνος δεν στοίχισε τόσα. Κανένας δεν σήκωσε τόσο οικονομικό βάρος στους ώμους του. Τα νούμερα έγιναν μύθος. Και ο μύθος έγινε –άθελά του– καταδίκη. Γιατί κάθε τραυματισμός έμοιαζε με προδοσία, κάθε απουσία με… αχαριστία, κάθε υπερβολή lifestyle με «εξαργύρωση».

Αλλά τώρα, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, όλα αυτά μοιάζουν μακρινά. Στην επιστροφή του στη Σάντος, η εικόνα ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για να νιώσει ξανά χρήσιμο σβήνει την έπαρση και αφήνει μόνο την ουσία: ένας παίκτης που θέλει να προλάβει το τελευταίο του Μουντιάλ.

Η ιατρική αλήθεια και ο μύθος

Τα δημοσιεύματα στη Βραζιλία θόλωσαν το τοπίο. Άλλοι έγραφαν ότι οι γιατροί του είχαν ζητήσει να μη ξαναπαίξει το 2025. Άλλοι ότι ρίσκαρε την καριέρα του για ένα παιχνίδι. Ο μύθος ενός «ανεξέλεγκτου ήρωα» στήθηκε σχεδόν από μόνος του. Ο ίδιος, όμως, έβαλε φρένο.

«Δεν είναι όλα καλά με το γόνατό μου. Αλλά δεν θα έμπαινα ποτέ σε κίνδυνο. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε όλοι μαζί. Μην πιστεύετε όσα γράφονται. Είχα το πράσινο φως».

Η αλήθεια, τελικά, ήταν πιο γήινη: ο Νεϊμάρ δεν επέστρεψε για να παίξει τον… Σούπερμαν. Επέστρεψε γιατί ένιωθε πως χρωστά στη Σάντος, στη δική του ιστορία, στη δική του αξιοπρέπεια μια πράξη συμμετοχής. Μετά από μήνες χωρίς ρυθμό, μετά από ένα πέρασμα στη Σαουδική Αραβία που κατέληξε σε πλήρη διάλυση του σώματός του, χρειάστηκε μια στιγμή αυτοθυσίας για να ξανασυνδεθεί με το κοινό του.

Ο Αντσελότι και το Μουντιάλ που πλησιάζει

Στο κομμάτι της εθνικής Βραζιλίας, η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Ο Κάρλο Αντσελότι δεν τον έχει καλέσει ούτε μία φορά στις τέσσερις διεθνείς περιόδους που έχει διαχειριστεί ως τώρα. Η μόνη ευκαιρία που απομένει είναι το παράθυρο του Μαρτίου, λίγο πριν βγει η τελική λίστα για το Μουντιάλ. Από εκεί και πέρα, το μέλλον θα γραφτεί με μελάνι, όχι με μολύβι.

Ο Ιταλός έχει πει το αυτονόητο: ο Νεϊμάρ δεν χρειάζεται παρουσίαση. Χρειάζεται όμως πόδια που να αντέχουν. Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, είπε, το ταλέντο δεν φτάνει αν το σώμα δεν σε ακολουθεί. Αν φτάσει σε καλή φυσική κατάσταση, είναι καλοδεχούμενος. Αν όχι, θα δει το Μουντιάλ από τον καναπέ.

Ο Μαρκίνιος, από τη μεριά του, το είπε πιο ζεστά. Τον θέλουν. Τον αγαπούν. Η χώρα ολόκληρη θέλει να τον δει να παλεύει άλλη μια φορά, όχι από nostalgia αλλά από πίστη πως ακόμη έχει κάτι να δώσει.

Το τέλος που δεν θέλει να γίνει τέλος

Αυτό που ζει τώρα ο Νεϊμάρ δεν είναι κάθοδος. Είναι αναμέτρηση. Με τον χρόνο. Με τα λάθη του. Με τις απαιτήσεις της κοινής γνώμης που τον αποθεώνει όταν λάμπει και τον κατασπαράζει όταν σκοντάφτει. Είναι η πάλη ενός παίκτη που θέλει το τελευταίο κεφάλαιο της καριέρας του να γραφτεί στο γήπεδο, όχι σε ιατρικά ανακοινωθέντα και στατιστικές χαμένων ετών. Γιατί αν κάτι τον καθορίζει, πέρα από τα ρεκόρ μεταγραφών, πέρα από την τρομακτική τεχνική του, πέρα από τα εκατομμύρια που άλλαξαν την αγορά, είναι η αίσθηση ότι πάντα έμεινε λίγο πιο πίσω από το μεγαλείο που προοριζόταν να φτάσει.

Τώρα που η καριέρα του ακουμπά στην άκρη της λεπίδας, ο Νεϊμάρ ζητά κάτι μικρό, σχεδόν ταπεινό: να νιώσει χρήσιμος. Να αποδείξει ότι αξίζει άλλο ένα καλοκαίρι με τη φανέλα της Βραζιλίας. Να γράψει τον επίλογό του με τελεία και όχι με αποσιωπητικά.

Κι όσο το σώμα του –κουρασμένο, σημαδεμένο, γεμάτο ρωγμές– του επιτρέπει ακόμη να κλωτσάει την μπάλα, το όνειρο του Μουντιάλ παραμένει ζωντανό. Όχι σαν ουτοπία, αλλά σαν χρέος σε όσα ήταν, σε όσα θα μπορούσε να ήταν, σε όσα ίσως είναι ακόμη.