Συζητούνται την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2025, ενώπιον του E΄ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, τέσσερις υποθέσεις, με εισηγητή τον Σύμβουλο Χ. Παπανικολάου, οι οποίες αφορούν το τέλος ταφής απορριμμάτων που θεσπίστηκε με τον ν. 4819/2021, σε βάρος των Φορέων Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΦοΔΣΑ), των Δήμων και των νομικών προσώπων που ανήκουν στους ΟΤΑ και ασκούν τις αρμοδιότητες των ΦοΔΣΑ.

Το εν λόγω τέλος θεσπίστηκε, κατ’ εφαρμογήν της Οδηγίας 2008/98/ΕΚ (όπως τροποποιήθηκε με την Οδηγία 2018/851/ΕΕ), ως μέτρο για την παροχή κινήτρων για την πρόληψη και την ανακύκλωση των αποβλήτων και τη διατήρηση της υγειονομικής ταφής ως τη λιγότερο προτιμώμενη επιλογή για τη διαχείριση των αποβλήτων. Σύμφωνα με τον ν. 4819/2021, από το 2022 επιβάλλεται τέλος ταφής για τις ποσότητες συγκεκριμένων αποβλήτων που διατίθενται σε Χώρους Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤ) και το τέλος αυτό αποδίδεται στον Ελληνικό Οργανισμό Ανακύκλωσης (ΕΟΑΝ), με σκοπό τη διάθεση αυτού, μεταξύ άλλων, για τη χρηματοδότηση δράσεων σχετικών με την πρόληψη, χωριστή συλλογή και ανακύκλωση αστικών αποβλήτων, καθώς και για την εν γένει αναβάθμιση του περιβάλλοντος.

1

Στις υποθέσεις αυτές προσβάλλονται, μεταξύ άλλων, από την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδος και από πολύ μεγάλο αριθμό Δήμων όλης της Χώρας, αποφάσεις του Αναπληρωτή Υπουργού Εσωτερικών, με τις οποίες προσδιορίστηκαν τα οφειλόμενα από τους Δήμους προς τον ΕΟΑΝ ποσά από τη μη καταβολή του τέλους ταφής απορριμμάτων, παρακρατήθηκαν αυτά από τον λογαριασμό επιχορηγήσεων των Δήμων του Υπουργείου Εσωτερικών και εγκρίθηκαν οι σχετικές επιχορηγήσεις του ΕΟΑΝ για την εξόφληση των οφειλόμενων αυτών ποσών. Στη δίκη παρεμβαίνει ο ΕΟΑΝ.

Το Δικαστήριο καλείται να αποφασίσει, μεταξύ άλλων: i) εάν η Οδηγία 2008/98/ΕΚ, όπως τροποποιήθηκε με την Οδηγία 2018/851/ΕΕ, έχει ενσωματωθεί ορθώς στην ελληνική έννομη τάξη, ιδίως από την άποψη αν το επίμαχο τέλος αποτελεί πράγματι οικονομικό κίνητρο για τη μη προτίμηση της υγειονομικής ταφής των απορριμμάτων έναντι εναλλακτικών μεθόδων διαχείρισης, ii) εάν το τέλος ταφής επιβάλλεται ως διοικητική κύρωση και δη υπερβολικά υψηλή, σε βάρος των Δήμων, κατά παράβαση των συνταγματικών αρχών της ισότητας, του κράτους δικαίου, της αναλογικότητας, καθώς και της ΕΣΔΑ και του ενωσιακού δικαίου, iii) εάν παραβιάζονται οι αρχές «ο ρυπαίνων πληρώνει» και της «διευρυμένης ευθύνης του παραγωγού», δεδομένου ότι το τέλος ταφής δεν επιβάλλεται και σε βάρος των παραγωγών των αποβλήτων, iv) εάν θίγεται η κατοχυρωμένη στο άρθρο 102 του Συντάγματος διοικητική και οικονομική αυτοτέλεια των ΟΤΑ, μέσω της υποχρεωτικής παρακράτησης των ποσών που αντιστοιχούν στο τέλος ταφής.

Διαβάστε επίσης: 

Νίκη Κεραμέως: Δεν χρειάζεται τέταρτη δημόσια Νομική Σχολή

ΔΗΛΑRTΒΕΡΗ: Ένα νέο φεστιβάλ πολιτισμού στο πάρκο Δηλαβέρη στον Πειραιά

Εξεταστική ΟΠΕΚΕΠΕ – Θανάσης Καπρέλης: Καμία πολιτική παρέμβαση δεν είχα στα 6 χρόνια θητείας μου