Από την πρώτη στιγμή της δημοσίευσης των θεμάτων που αφορούν στο Μητρώο Πολιτικών Στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, θεώρησα πως αποτελεί μία ιδέα, όχι απλά καινοφανή για τα ελληνικά δεδομένα, αλλά τέτοιας εμβέλειας, που θα μπορούσε να επιφέρει μία ισχυρή, συθέμελη αλλαγή στον πυρήνα του τρόπου άσκησης της πολιτικής στον τόπο μας, ενεργοποιώντας νέους ανθρώπους, αμέτοχους των κομματικών διαδικασιών, ανθρώπους της δουλειάς, να ασχοληθούν με την πολιτική. Το «Μητρώο» κινητροδότησε, όχι μονάχα τους ίδιους, που δήλωσαν συμμετοχή, να γίνουν κομμάτια ενός ευρύτερου, πολυκύτταρου πολιτικού οργανισμού, αλλά και όσους απαξίωναν και απαξιώνουν μέχρι σήμερα την πολιτική και τον τρόπο άσκησής της. Αν, δηλαδή, η πολιτική γεμίσει με επαγγελματίες πολίτες και όχι επαγγελματίες πολιτικούς, τότε θα πάψει να είναι ο τομέας που αγαπάμε να μισούμε, καθώς μόνο τότε δεν θα σφύζει συνδιαλλαγής, μηχανισμών και κομματικών στρατών.

Σκέφτομαι 

Σκέφτομαι επίσης, ίσως λαθεμένα, ίσως ορθά, πως αυτή η λογική είναι ένα κομμάτι της λύσης στα προβλήματά μας και όχι κομμάτι των προβλημάτων μας. Και αυτό θα πρέπει να είναι ο πυρήνας των προσπαθειών μας. Πώς, δηλαδή, θα καταστήσουμε ελκυστική την πολιτική σε ανθρώπους που την απεχθάνονται. Πώς θα μεταστρέψουμε τη φιλοσοφία τους απέναντι σε αυτήν και θα τους κάνουμε να επιθυμούν να αποτελούν μέρος της, ώστε να αποτελέσουν και μέρος της λύσης. Διότι στο στυγερό ζόφο που ζούμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν περισσεύει κανείς. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, όσο πιο νωρίς επιστρατεύσουμε όλο το ανθρώπινο δυναμικό μας, τόσο πιο προσιτή θα καταστήσουμε τη λύση.

Μακάρι, λοιπόν, όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι να προσφέρουν το δικό τους λιθαράκι σε μία καλώς εννοούμενη αλλαγή, όχι μονάχα της κομματικής λογικής, αλλά της ίδιας της ασκούμενης πολιτικής. Και, φυσικά, πρωταρχικό μέλημα της διαδικασίας οφείλει και πρέπει να είναι οι νέοι άνθρωποι, που, συνήθως, απηυδισμένοι από τους κομματικούς μηχανισμούς, αποστρέφουν το βλέμμα από κάθε τι που συνδέεται με αυτούς. Μόνο εάν απεκδύσουμε τις διαδικασίες και τις εστίες παραγωγής πολιτικής από την παλαιοκομματική λογική των μηχανισμών είναι δυνατή η προσέλκυση του νέου πολιτικού κεφαλαίου.

Είναι, όμως, το «νέο» ο απαραίτητος αυτοσκοπός μίας διαδικασίας; Όχι, βέβαια.  Αρχικά, η ισοπεδωτική λογική ότι απαραιτήτως ένας νέος άνθρωπος φέρει το πολιτικό αλάθητο είναι όχι μονάχα λανθασμένη, αλλά υπό προϋποθέσεις και επικίνδυνη. Ακόμα και ο σημερινός πρωθυπουργός, που πολλές φορές πρότασσε το νεαρό της ηλικίας του, προκειμένου να καταδείξει μία δήθεν αντίστιξη στο «παλαιό κομματικό κατεστημένο», απεδείχθη ό,τι πιο παλαιό, αναχρονιστικό και οπισθοδρομικό έχει να επιδείξει η μεταπολιτευτική μας ιστορία.

Οι νέοι άνθρωποι 

Οπωσδήποτε, στους νέους ανθρώπους, πρέπει να δίδονται τα μέσα και το βήμα για να ακουστούν οι ιδέες τους. Είναι ξεκάθαρο πως πρέπει να τους παραχωρείται προτεραιότητα. Άλλωστε, όσα γίνονται και για όσα όλοι μας παλεύουμε, γίνονται για αυτούς. Συνεπώς, πρέπει πάντοτε να προηγείται όποιος καλείται να αντιμετωπίσει τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των αποφάσεων που λαμβάνονται τώρα. Και πρέπει να προηγείται, όχι απλά για να ακουστεί η γνώμη του, αλλά για να συνδιαμορφώσει την απόφαση.

Τέλος, αυτός ο αυθορμητισμός και η θέληση για αλλαγή και εκσυγχρονισμό αντιλήψεων είναι που πρέπει να προτάσσεται, μήπως και τελικά καταφέρουμε να περισώσουμε ό,τι μπορούμε. Όπως προανέφερα, όμως, η παραχώρηση της προτεραιότητας στους νέους δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελεί πανάκεια. Ο κατάλογος των έμπειρων και άξιων πολιτικών στελεχών είναι ατελείωτος. Είναι τόσο γεμάτος, που μπορεί κανείς να αντλήσει αμέτρητα «κιλά» εμπειρίας και αξιοσύνης. Και τελικά, αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος: το πάντρεμα του αυθορμητισμού με την εμπειρία. Του νεανικού ενθουσιασμού με τη σοφία. Στη δικηγορία, αυτός ο συνδυασμός φέρνει πάντα το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στη Δίκη. Όταν, δε, πρόκειται για τη διακυβέρνηση ενός χειμαζόμενου Κράτους, είναι ο απολύτως απαραίτητος.

Γράφει η Δικηγόρος Αθηνών, Σοφία Χ. Νικολάου www.sofianikolaou.com