Στάθης Χριστοδουλόπουλος: To Da Capo, η ρευματοκλοπή και ο espresso που “κόστισε” ένα σπασμένο χέρι

Ω! Ναι! Η πλατεία Κολωνακίου, δεν είναι εδώ και καιρό η παλιά, των εποχών που ο Ελύτης και ο Σεφέρης, έπιναν τα καφεδάκια τους εκεί και συγχρωτίζονταν με όσους «… έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές…». Και πιο μετά, ένα μποέμ πλήθος, ένα κομψό αληταριό, κάποιοι εκκεντρικοί καλλιτέχνες, πολλοί αστοί πολιτικοί, τα πιο ωραία παιδιά της πόλης από συνοικίες και προάστια, να ξενυχτάνε, να γελάνε, να ζούνε τις νύχτες τους, συχνά στα άκρα. Η πλατεία με κρίση κήρυξε ανένδοτο στον δήμαρχο κύριο Καμίνη, είδε τις σικ μπουτίκ να κλείνουν και να γίνονται σουβλατζίδικα και «βρώμικα», τα στέκια για καφέ, να γίνονται υποφωτισμένα άνδρα συχνά ανομίας και κάποιους από τους κατοίκους της, ακόμα και να ξυλοφορτώνεται από τους φουσκωτούς των μπαρ. Ω! Ναι! Η πλατεία δεν θα είναι ποτέ ίδια και μετρά το μεσημέρι, της περασμένης Τρίτης, όταν ένα περιπολικό και ένα συνεργείο του ΔΕΔΔΗΕ στάθμευαν έξω απ το εμβληματικό Da Capo, γωνία Τσακάλωφ και Πατριάρχου Ιωακείμ. Λίγο αργότερα ο υπεύθυνος του καταστήματος οδηγούνταν στο Α.Τ. Συντάγματος κατηγορούμενος για… ρευματοκλοπή. Το μαγαζί – σύμβολο μιας εποχής είχε πατέντα και έκλεβε ρεύμα με το “ρολόι” της επιχείρησης να δείχνει κατανάλωση… σχεδόν κλειστού καταστήματος.

Ο κοινωνικός, αεικίνητος, δαιμόνιος Στάθης Χριστοδουλόπουλος, που έμαθε στους Αθηναίους τον εσπρέσο και τα πιάτα ή τα σνακ με mozzarella και prosciutto Brioche, με τη ρευματοκλοπή αυτή, τράβηξε στην ουσία, μια κόκκινη γραμμή, οριακή, στο παρελθόν της πλατείας, του ιστορικού του μαγαζιού και του άγριου, μπερδεμένου, σύγχρονο της κρίσης που δε λέει να υποχωρήσει, τώρα…

Ο άνθρωπος που έμαθε την Αθήνα να πίνει εσπρέσο

Τα όλο χαιρεκακία σχόλια βουίζουν μοχθηρά! Φυσικά, τέτοιοι είναι και καλά να πάθουν, εκεί που έπιναν καφέ οι «μπουρζουάδες» και οι «τέντα» και που δε σέρβιρε νέες καφέ και σ αγριοκοιτάζαν άμα ζητούσες λαϊκό φραπέ! 

Φυσικά ότι όλοι, σε ένα τέλος εποχής, σε μια κρίση που καταπίνει κάθε τι, έχουν τη μπότα της στο σβέρκο, αλλά δεν αναγνωρίζουν πως και οι υπόλοιποι, ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι, παίζει να ζορίζονται. Το γεγονός πάντως παραμένει! 

Ο Στάθης Χριστοδoυλόπουλος και το μαγαζί του, το Da Capo, που θα πει «Κατ αρχήν», είχε κάνει παρέμβαση στον μετρητή, τουλάχιστον εδώ και 5 χρόνια. 

Μάλιστα, όσον αφορά το τελευταίο διάστημα, η αξία του ρεύματος που δεν καταγράφηκε, ξεπερνά τις 40.000 ευρώ! 

Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 90, που το Da Capo, στο καλύτερο σημείο της πόλης, μαζί με το ΝΕΟΝ στην Ομόνοια, προτείνουν στην Ελλάδα, για πρώτη φορά τον  εσπρέσο, το σφηνάκι του καθαρού καφέ, με έντονο άρωμα και γεύση που, ήδη, από το 1905 που κυκλοφόρησαν στην αγορά οι μηχανές του Bezzera, ο οποίος τον πρωτοέφτιαξε, είναι ο  αγαπημένος των Ιταλών.

 Έγινε και των Ελλήνων, που δεν βιάζονταν να τον πιούν, αλλά στο Da Capo, έπιαναν και κουβεντούλα με τους διακεκριμένους εταίρους μύστες του Ιταλικού, βιαστικού, δυνατού καφέ. Ο  Στάθης Χριστοδουλόπουλος τους έμαθε πως πίνεται, πως σερβίρεται, με τι συνοδεύεται αριστοτεχνικά. 

Η ίδια για το όνομα του μαγαζιού, ήταν της συζύγου του, της Όλγας, που ωραία, ψηλή και λεπτή, πάντα καλοχτενισμένη και καλοντυμένη, έγραψε άπειρες εργατοώρες, στο Da Capo, μιας και η ίδια βρίσκονταν στην ταμειακή μηχανή, κάθε μέρα, ενώ ο σύζυγος της λειτουργούσε όλα τα υπόλοιπα και χάρη στην κοινωνικότητα του, οι πελάτες γίνονταν φανατικοί θαμώνες! Το ζευγάρι είναι μαζί πάρα πολλά χρόνια, τόσα που φαντάζουν σχεδόν από πάντα. 

Η Όλγα κατάγεται από τη Χαλκίδα, με πτυχία, σπουδές, γλώσσες και στάθηκε η οργανωτική ψυχή του Da Capo. 

Ο Στάθης Χριστοδουλόπουλος, εκτός απ την εξυπνάδα να συστήσει ένα προϊόν στους Έλληνες που λατρεύουν τον καφέ και να βρεθεί στο καλύτερο σημείο της πόλης, πάντα ζητώντας τη γνώμη της Όλγας, έχει βοηθήσει πολύ κόσμο στην ανάγκη του και είναι αφανώς δραστήριος όπου υπάρχει πόνος και αγωνία επιβίωσης. 

Από φορείς, μέχρι άστεγους της πλατείας και της ευρύτερης περιοχής.  

Έγινε και ο ίδιος εμβληματική προσωπικότητα του Κολωνακιού και είχε φήμη γιατί, ενώ στο καφέ του, σύχναζαν όλοι πολιτικοί, μιας και η Βουλή είναι κοντά, εκείνος συναναστρεφόταν με όλους, με την ίδια άνεση, ευγένεια και αποδοχή. 

Καθημερινά από το Da Capo θα περνούσαν εκτός από πολίτικους, οι ισχυροί των media, οι σημαντικότεροι επιχειρηματίες της χώρας, οι ωραίες και οι ωραίοι της μόδας και φυσικά δημοσιογράφοι μιας και το ρεπορτάζ εκεί, αφθονούσε. 

Ο Κώστας Σημίτης, ο Γιώργος Παπανδρέου, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Δημήτρης Σιούφας, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Σταύρος Ψυχάρης, ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος, μονίμως ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, συχνά συναντιόντουσαν και βρισκόντουσαν στα διπλανά τραπεζάκια ενωμένοι απ τον εσπρέσο και την κοινωνικότητα του Στάθη, σε ανακωχή συγκρούσεων ιδεολογιών και πολιτικών. Η ψυχη του μαγαζιού φυσικά ηταν ο τεως ποδοσφαιριστής Νίκος Αναστόπουλος.

Ο φόβος των πολιτικών, ο ατρόμητος Άδωνις Γεωργιάδης και το κυνηγητό του Καμίνη

Ανεργία, έξοδα, υπερφορολόγιση, υπερτιμήσεις, διαδηλώσεις, φασαρίες.  Το κέντρο δε θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Ήδη από το 2013, οι πολιτικοί κόβουν τις πολλές εμφανίσεις και το συγχρωτισμό με τους πολίτες. Το Da Capo σημειώνει απουσίες. Οι πολιτικοί φοβούνται τις γιούχες και την οργή για τις αφόρητες συνθήκες διαβίωσής και τα απεχθή μέτρα που επιβάλλονται. 

Οι δημοσιογράφοι, οι ρεπόρτερ και οι τηλεσταρ συνεχίζουν φυσικά να έχουν εδώ το στέκι τους, ενώ είδηση γίνεται ότι συχνάζει εκεί, πλέον και ο ατρόμητος Άδωνις Γεωργιάδης με τίτλους όπως «Τρεντι στο Da Capo και ο Άδωνις». 

Φτάνουμε σιγά, σιγά και στην κήρυξη του ανένδοτα αγώνα των  ιδιοκτήτων των φημισμένων καφέ-εστιατορίων της πλατείας απέναντι στον δήμαρχο Αθηναίων Γιώργο Καμίνη που έχει βαλθεί να ξηλώσει τις πέργκολες των μαγαζιών και φυσικά και του «Da Capo». 

Οι άνθρωποι του δήμου, μάλιστα συστήνουν στους καταστηματάρχες να αντικαταστήσουν μόνοι τους τα στέγαστρα με μεγάλες ομπρέλες που καλύπτουν 16 τ.μ. η καθεμιά και να χουν όλες το ίδιο σχήμα και χρώμα ώστε να υπάρχει ομοιομορφία, για την αισθητική της πλατείας, μιας και στο κέντρο της Αθήνας, το Κολωνάκι και η αισθητική του ήταν το πρόβλημα.

Κάποια στιγμή, ο κύριος δήμαρχος των Αθηναίων, τι να σου κάνει, περνάει απ την Τσακάλωφ! Πετάγονται από το «Da Capo» η  Όλγα και ο Στάθης Χριστοδουλόπουλος και τρέχουν να τον προλάβουν. Τρέχει κι αυτός. 

Πιο γρήγοροι οι δικοί μας, τον φτάνουν! «Εμείς έχουμε άδεια για τα στέγαστρα εδώ και 21 χρόνια βάσει σχεδίου του δήμου. Με ποια λογική θες να τα κατεδαφίσεις;» ρωτάει ο κύριος Χριστοδουλόπουλος. 

«Καταργούμε την απόφαση που σας επέτρεψε να βάλετε τα στέγαστρα. Πρέπει να τα αντικαταστήσετε με ομπρέλες» απαντά ο κύριος Καμίνης. 

«Στην παραλία βάζουν ομπρέλες, όχι στο Κολωνάκι. Μα στέκονται ομπρέλες εδώ, κύριε δήμαρχε;» ρωτάει ο ιδιοκτητης του Da Capo, ενώ ο δήμαρχος αδημονούσε να του ξεφύγει…

Όταν ένα τραπέζι κοστίζει ένα σπασμένο χέρι

Όλοι θέλουν να πιούν εσπρέσο στο Da Capo, ή έστω να μοστραριστούν στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, με την επιφανή πελατεία! 

Μια μέρα φτάνει εκεί, μακαρίτης πλέον, πολύ ευκατάστατος και βαρύς ιδιοκτητης νυχτερινών κέντρων! 

Σύμφωνα με κάποιους ήθελε να τον σερβίρουν, ενώ το μαγαζί είναι self service, ενώ κάποιοι άλλοι αναφέρουν πως ήθελε τραπέζι, ενώ δεν υπήρχε χώρος ούτε για να σταθεί όρθιος. 

Το απαίτησε. Ο Χριστοδουλόπουλος, πάντα ευγενής και ευχάριστος άνθρωπος, εξήγησε πως δεν γινεται να σηκώσει άλλους, για να καθίσει ο ευκατάστατος άρχοντας της νύχτας. 

Εκείνος επέμενε, οι τόνοι σηκώθηκαν, αλλά στο τέλος, εκείνος έφυγε απ το μαγαζί,  στο οποίο δεν έπεφτε καρφίτσα. Δυο μέρες αργότερα, δυο πολύ καλογυμνασμένοι και βλοσυροί κύριοι, συναντούν τον Στάθη Χριστοδουλόπουλο, πέφτουν πάνω του και του σπάνε το χέρι ενω το πρόσωπο του … έπεσε πάνω σε λίγες μπουνιές.

«Την άλλη φορά να βρίσκεις πιο εύκολα τραπέζι» φέρεται να του είπαν… Και όλα αυτά για έναν εσπρέσο γοήτρου στο Da Capo…