Η καλή και η κακή βία του ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχει τελικά “καλή” και “κακή” βία; Βία που πρέπει να καταδικάζεται απερίφραστα από όλους και βία που “έλα μωρέ, και τι έγινε, δεν πάθαμε και τίποτα”; Βία που είναι επικίνδυνη και βία που είναι “ακίνδυνη”; Ακούγοντας κανείς τις δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών για την επίθεση κατά του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη θα νόμιζε ότι έχουν πάρει το μάθημά τους σε σχέση με παλαιότερες τοποθετήσεις τους. Κι όμως: ακόμα και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Μόνο αν προέρχεται από την “άλλη” πλευρά.

Και δε χρειάστηκαν παρά λίγες ώρες για να αποδειχθεί αυτό περίτρανα και πάλι, όταν μέλη του Ρουβίκωνα και άλλων αναρχικών ομάδων πραγματοποίησαν “παρέμβαση” (τι εύσχημος τρόπος για να μην πεις “επίθεση”) στο Συμβούλιο της Επικρατείας, πετώντας μπογιές και προκαλώντας ζημιές. Αυτή τη φορά όμως δεν είχαμε ούτε οργίλες δηλώσεις, ούτε κατηγορηματικές δηλώσεις, ούτε τίποτα από την πλευρά της κυβέρνησης. Σαν να μην έγινε τίποτα. Λες και δεν υπήρξε εισβολή στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας, λες και δεν υπήρξε ευθεία απειλή προς τη Δικαιοσύνη, λες και δεν υπήρξε καμία βίαιη και καμία παράνομη ενέργεια.

Πραγματικά, ούτε επίτηδες να το έκανε ο Ρουβίκωνας: πάνω που η κυβέρνηση έστηνε ένα ολόκληρο αφήγημα πάνω στη μηδενική ανοχή απέναντι στη βία, η επίθεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας ήρθε σαν ενοχλητική υπενθύμιση ότι η ανοχή της κυβέρνησης είναι μηδενική μόνο στη βία που προέρχεται από τα δεξιά, και όχι στη βία που προέρχεται από τα ίδια… σπλάχνα που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, όσο κι αν το αρνούνται στην κυβέρνηση, οι “συμπάθειες” προς τον Ρουβίκωνα, σε σχέση με άλλες εγκληματικές ομάδες, δεν κρύβονται.

Είναι άλλωστε διαχρονική η περίεργη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη βία, κάθε μορφής. Κατά το παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βρεθεί στις πλατείες που έστηναν κρεμάλες για τους πολιτικούς και φώναζαν συνθήματα κατά του κοινοβουλευτισμού, έχει βρεθεί στο πλευρό βίαιων διαδηλώσεων, έχει δικαιολογήσει επιθέσεις κατά πολιτικών και δημοσιογράφων ως “δίκαια αγανάκτηση”. Δε θα πρέπει επομένως να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η κυβέρνηση είναι τόσο επιλεκτική στην οργή της απέναντι στη βία.

Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απομακρυνθεί από τη ριζοσπαστική αριστερά και ρέπει προς τη σοσιαλδημοκρατία, απευθύνεται πια σε ένα άλλο κοινό από αυτό στο οποίο απευθυνόταν το 2008, το 2012, αλλά και το 2015. Απευθύνεται σε έναν κεντρώο χώρο που αποστρέφεται τη βία και δεν την αποδέχεται σε καμία περίπτωση και για κανένα λόγο. Πώς θα πείσει αυτό το κοινό ότι είναι ένα κεντρώο κόμμα, όταν διστάζει να καταδικάσει ακόμα και τόσο κραυγαλέες επιθέσεις όπως η χθεσινή στο ΣτΕ; Τα κροκοδείλια δάκρυα για την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη και η απίστευτη κατηγορία του Αλέξη Τσίπρα προς τη ΝΔ για την επίθεση αυτή δεν πείθουν κανέναν…