Στη ΔΕΘ ο ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε τα πραγματικά του χρώματα.
Σίγουρα, δεν ήταν αυτή η πρόθεση. Αλλά η προσπάθεια συγκάλυψης των πραγματικών προθέσεων του δεν άντεξε.
Ιστορικά, από την πρώτη στιγμή που πλησίασε την εξουσία στην περίοδο 2024-2015, το κόμμα επιδόθηκε σε μία προσπάθεια να περάσει στον κόσμο το μήνυμα της ευθύνης. Δεν ήταν δύσκολο, διότι ο καταγγελτικός λόγος είχε τα πρωτεία και εύρισκε ευήκοα ώτα. Η σοβαρότητα ερχόταν δεύτερη. Απελπισμένος ο πολίτης με τα δράματα του 2009-2014, απλά είπε «δώσε του μία ευκαιρία». Η ευφράδεια του αρχηγού βοήθησε.
Η διαχείριση της περιόδου 2015-2019 ανέδειξε την απειρία διακυβέρνησης και την κυριαρχία της ιδεολογίας απέναντι στην πραγματικότητα. Η εξάμηνη διαπραγμάτευση Βαρουφάκη κατέληξε στο άθλιο δημοψήφισμα, όπου τότε ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε φάτσα με την αλήθεια. Αντί να εκδιωχθεί η Κα Μέρκελ έγινε δεκτή με ανοιχτές αγκάλες. Και αντί να καταργηθεί το μνημόνιο, υπεγράφη νέο, σκληρότερο των προηγούμενων.
Η υποχώρηση μπροστά στην οικονομική και γεωπολιτική νομοτέλεια επέτρεψε στο κόμμα να απαλλαγεί από τους πιο άκαμπτους ιδεολόγους του, χωρίς αυτό να το εμποδίσει να δώσει την άκαρπη μάχη για τους αρμούς της εξουσίας: τα ΜΜΕ, την παιδεία και την δικαιοσύνη. Μεγάλες κρίσεις δεν γνώρισε. Παρά ταύτα ήταν τόσο ποιοτικά υποβαθμισμένη η διαχείριση των απλών κρίσεων και τόσο εμφανής η προσπάθεια άλωσης των θεσμών που ο κόσμος αντέδρασε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε κόμμα του ενός. Το πρόσωπο του κόμματος ήταν και είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Αν λείψει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί. Ο αρχηγός έχει την άνεση του απόλυτου θράσους – π.χ. να αρνείται ότι είπε πως δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα, όταν τα ηχητικά ντοκουμέντα τον διαψεύδουν. Κινείται χωρίς ενδοιασμούς ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα – ακριβώς όπως έπραξε με το δημοψήφισμα. Αυτό είναι το γνώρισμα του και αυτός θα είναι ο ιστορικός χαρακτηρισμός του.
Για τρία χρόνια τώρα δοκιμάζει να κερδίσει ξανά την εξουσία ακολουθώντας τη μόνη συνταγή που γνωρίζει. Απέτυχε – τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Αναπόφευκτα τείνει α επιστρέψει στις ρίζες του. Αυτές αποκαλύφθηκαν την Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2022.
Πέρα από τις συνηθισμένες πλέον οικονομικά έωλες, πολιτικά ακραίες, κοινωνικά επικίνδυνες παροχές, τι άλλο μας σερβίρισε ο Αλέξης Τσίπρας—αποκαλύπτοντας τις πολιτικές που αντιπροσωπεύουν τον ίδιο και το κόμμα του;
Ως προς την Τουρκία θέλει να είναι ενδοτικός – να κρατά ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας ότι και να λέει ή και να κάνει η άλλη πλευρά. Η σιωπή μου προς απάντηση σου είναι το μότο. Η εθνική αξιοπρέπεια προφανώς βυθίστηκε στο πέλαγος.
Ως προς την άμυνα, δεν θέλει τους εξοπλισμούς—σαφώς θέλει μία Ελλάδα ανίκανη να αντιδράσει στις Τουρκικές προκλήσεις και να σκύβει κεφάλι κάθε φορά που ο Τουρκικός στόλος βγαίνει στο Αιγαίο, όπως το τόλμησε αλλά έφαγε τα μούτρα του το 2020.
Ως προς την μετανάστευση, όχι απλά δεν θέλει τον φράκτη στον Έβρο ή το Λιμενικό να φυλάει τα – ανύπαρκτα γι’ αυτόν—θαλάσσια σύνορα, αλλά θέλει να επιδείξει η Ελλάδα ανθρωπιά και να γίνει καταφύγιο μερικών εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, που θα …λιάζονται στις πλατείες.
Ως προς την εξωτερική πολιτική, δεν θέλει την Ελλάδα προσδεμένη στο δημοκρατικό άρμα της Δύσης, αλλά την θέλει φίλη προ της Ρωσία, στηρίζοντας τον Πούτιν. Οι βάσεις και η συνεργασία με τις ΗΠΑ είναι ανάθεμα για τον Αλέξη Τσίπρα. Φαντάζομαι ότι μπορεί ίσως να πάρει την θέση του Λαφαζάνη και να υποκλιθεί στον Ρώσο δικτάτορα ζητώντας του δανεικά.
Ως προς την παιδεία θέλει την διαιώνιση της αποκοπής της από τον χώρο της εργασίας, το μονοπώλιο της ιδεολογίας, τον θρίαμβο της βίας, την επικράτηση της ανομίας.
Ως προς την οικονομία, η κρατικοποίηση της ΔΕΗ δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Είναι σίγουρο ότι χρησιμοποιεί την αναγκαία αναβάθμιση του ρόλου του κράτους στην αντιμετώπιση των κρίσεων του 21ου αιώνα, ως αφορμή για να ξαναγυρίσει στην κρατική οικονομία της Σοβιετίας. Η δήθεν αφέλεια με την οποία μίλησε για την ΔΕΗ και η υποθάλπτουσα οργή που το κόμμα έχασε ερείσματα στον βαθύ συνδικαλιστικό χώρο, αποδεικνύει πόσο επικίνδυνη είναι η άγνοια του, πόσο τραγική για την χώρα μπορεί να αποδειχθεί η ιδεολογία του Αλέξη Τσίπρα και του περιβάλλοντός του.
Ο Πολλάκης, ο Τζανετόπουλος, η Γεροβασίλη μπορεί να σιώπησαν στο όνομα της προσπάθειας να εξαπατηθεί ο λαός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία προοδευτική δύναμη. Η αλήθεια είναι ότι –με εξαίρεση το ΚΚΕ– δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα πολιτικό κίνημα πιο οπισθοδρομικό από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα.
Το ΚΚΕ τουλάχιστον δεν κρύβεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του, όμως, επιδίδονται στην εξαπάτηση.
Διαβάστε επίσης