“Εάν δεν θέλει θα προσπαθήσω να τον πείσω”
Με αυτή την πολύ γλυκιά φράση απάντησε στο ερώτημα εάν θα απέλυε έναν εργαζόμενο από το εστιατόριό του στην περίπτωση που θα αρνείτο να κάνει το εμβόλιο ένας πολύ γνωστός Έλληνας σεφ, o Λευτέρης Λαζάρου.
Και εάν τελικά δεν κατάφερνε να τον πείσει, τότε τι θα γινόταν;
Θα τον άφηνε να κυκλοφορεί στην κουζίνα ανάμεσα στους υπόλοιπους εμβολιασμένους, χωρίς να συμβαίνει τίποτα;
Εντάξει εάν είναι ένας μόνο, ίσως το πρόβλημα είναι διαχειρίσιμο, τι θα γινόταν όμως εάν οι μισοί μάγειροι και οι μισοί σερβιτόροι του ταλαντούχου επιχειρηματία της εστίασης δεν πείθονταν;
Τότε το πρόβλημα θα χρειαζόταν πιο δραστικές λύσεις.
Έτσι είναι τα μεγάλα και δύσκολα κοινωνικά ζητήματα, μπορείς να συνεχίσεις να τα αγνοείς όταν είναι μικρά σε μέγεθος, και αποτελούν μειοψηφίες.
Όταν όμως αποκτούν βαρύτητα, σημασία και αλλάζουν τις ισορροπίες τότε η γλυκιά φράση «θα προσπαθήσω να τον πείσω» δεν είναι αρκετή για να δώσει λύσεις.
Αυτό που έχει όμως ουσιαστικό ενδιαφέρον είναι να σκεφτούμε μέσα σε ποιο επικοινωνιακό αλλά και ουσιαστικό πλαίσιο θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε όλους εκείνους που αντιδρούν ή απλά απέχουν από τον εμβολιασμό.
Άραγε πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το άρθρο έχετε κάποιο γνωστό, συνάδελφο, μακρινό συγγενή που δεν θέλει να κάνει το εμβόλιο;
Τα γνωστά μας παραδείγματα φίλων και συγγενών που αντιδρούν σε κάτι που καταφανώς και πασιδήλως λειτουργεί είναι εξαιρετικά λίγα.
Άρα το πιθανότερο είναι πως η πλειοψηφία των αρνητών να μην ανήκουν στο αναγνωστικό κοινό του mononews και των παρεμφερών επικοινωνιακών μέσων.
Πως θα τους προσεγγίσουμε όμως ; πως θα τους παρακινήσουμε; αλλά και στο τέλος πως θα τους αντιμετωπίσουμε αν το μέγεθός τους είναι σημαντικό για την συνολική μάχη κατά της πανδημίας;
Ποια είναι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν και ποια θα πρέπει να είναι η στρατηγική εκείνων που χαράζουν την επικοινωνία για την αντιμετώπιση της πανδημίας;
Καταρχήν πρέπει να είμαστε πιο αποφασιστικοί και πιο στοχευμένοι και σε προσωπικό επίπεδο αλλά πρωτίστως από την μεριά της κυβέρνησης αλλά και από την πλευρά των δημοσιογράφων που καλύπτουν ανάλογα θέματα.
Ο εμβολιασμός των υγειονομικών είναι το πρώτο θέμα το για το οποίο γίνεται μεγάλη συζήτηση, γιατί εκτός από ουσιαστική σημασία έχει και μεγάλη συμβολική αξία.
Η κυβέρνηση έχει δηλώσει πως θα εξετάσει την υποχρεωτικότητα το φθινόπωρο.
Τι θα αλλάξει το φθινόπωρο;
Θα έχουν κάνει μπάνια και ηλιοθεραπεία οι υγειονομικοί το καλοκαίρι και θα προστρέξουν να εμβολιαστούν γιατί θα είναι ξεκούραστοι και με γεμάτες τις μπαταρίες τους;
Μακάρι να συμβεί αυτό το απίθανο σενάριο και να βγει η κυβέρνηση από τη δύσκολη θέση και η μαγική δύναμη του ελληνικού καλοκαιριού να κάνει το θαύμα και να μεταπείσει τους ανεμβολίαστους υγειονομικούς.
Το βασικό όμως ερώτημα σχετικά με τους υγειονομικούς αφορά την επιστημοσύνη τους.
Δηλαδή όλοι εμείς εμπιστευόμαστε την επιστήμη και όλοι εκείνοι που είναι ειδικοί και σπουδαγμένοι δεν την εμπιστεύονται;
Φανταστείτε τους ιπτάμενους συνοδούς και φροντιστές να μην θέλουν να πετάξουν με ένα καινούργιο μοντέλο αεροπλάνου και να περιμένουν τους επιβάτες να ταξιδεύουν πρώτοι , μόνο με τους πιλότους…
Σίγουρα φαντάζει πιο πιθανό κάποιος που δεν έχει λάβει ανώτερη μόρφωση να διακατέχεται από κάποιας μορφής προκατάληψη, αλλά ο επιστήμονας υγειονομικής κατεύθυνσης να αρνείται να εμβολιαστεί είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να εξηγηθεί.
Μια απλή λύση θα ήταν κάθε αρνητής εμβολίου που ανήκει στον υγειονομικό κλάδο να υποχρεούται να δηλώνει στους ασθενείς του και στις οικογένειές τους πως αντιτίθενται στο εμβόλιο και παράλληλα να παραθέτει και τους και τους λόγους που δικαιολογούν αυτή τους την απόφαση.
Τότε θα εναπόκειται στους ασθενείς και στους συνανθρώπους τους να αποφασίζουν εάν θέλουν να συνεχίσουν να δέχονται τις υπηρεσίες φροντίδας τους ή όχι.
Το πρόβλημα τότε θα έπαιρνε τις κανονικές του διαστάσεις και η λύση θα ερχόταν με πιο αποφασιστικό τρόπο.
Τα νούμερα μεγάλωσαν, χάθηκαν τα πρόσωπα
Ας πάμε και στην επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας.
Εάν θυμάστε το πρώτο θύμα του covid ήταν ένας συνταξιούχος καθηγητής που είχε πάει εκδρομή στους Αγίους τόπους.
Είχαμε μάθει όλοι το όνομα του την ιστορία του. Οι νεκροί μας τρόμαζαν και μας συντάραζαν.
Όσο τα νούμερα μεγάλωναν , χάθηκαν τα πρόσωπα , μειώθηκε ο τρόμος και έμεινε μόνο μια θλίψη.
Μετά ήρθαν τα κρούσματα που κανείς δεν καταλάβαινε εάν ήταν πολλά ή λίγα γιατί είχαν σχέση με τον αριθμό των τεστ που δεν ήταν πάντα γνωστός.
Στην συνέχεια οι διασωληνομένοι, οι εισαγωγές οι εξαγωγές.
Τώρα οι εμβολιασμένοι, με μια δόση, με δύο δόσεις , πόσα ραντεβού κλείστηκαν , πόσοι εμβολιάστηκαν σήμερα.
Η επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης είναι σε γενικές γραμμές λιγότερο πετυχημένη από την συνολική διαχείριση της πανδημίας
Ό κυριότερος λόγος είναι πως δεν εξέλιξε τα καθημερινά μηνύματα που μας ανακοίνωνε ,επιμένοντας σταθερά στα ίδια: κρούσματα , διασωληνωμένοι και θάνατοι , ενώ η επικοινωνιακή τους δυναμική είχε ξεφτίσει.
Πόσες φορές δεν κουραστήκαμε να ακούμε πως όσοι έχαναν την ζωή τους ήταν πάνω από 70 ετών ή είχαν κάποιο υποκείμενο νόσημα, λες και όσοι ήταν κάτω από 70 ή δεν είχαν υποκείμενο νόσημα δεν κινδύνευαν.
Αυτή η φράση έχει χαραχτεί στο υποσυνείδητο μας και θα μας πάρει πολύ χρόνο για να την ξεχάσουμε ολοκληρωτικά.
Σήμερα που στόχος είναι η δημιουργία συλλογικής ανοσίας μέσω του εμβολιασμού το μόνο στοιχείο που θα έπρεπε να ακούγαμε κάθε ημέρα θα ήταν πόσοι από εκείνους που εισήχθησαν στο νοσοκομείο είχαν εμβολιαστεί, πόσοι από τους διασωληνωμένους και πόσοι από εκείνους που έχασαν την ζωή τους είχαν κάνει το εμβόλιο.
Όλοι όσοι έφυγαν θα είχαν σωθεί… αυτό πρέπει είναι το μήνυμα των ημερών μας
Σχετικά με τους δημοσιογράφους , ειδικά των τηλεοπτικών καναλιών το ζήτημα είναι διαφορετικό
Στην περίπτωσή τους η θεματολογία έλκεται από την διαφορετικότητα, την δραματικότητα και την σύγκρουση.
Σε μια μέρα που μπορεί να έχασαν την ζωή τους 50 συνάνθρωποί μας και ήταν όλοι ανεμβολίαστοι , εκείνοι εστιάζουν στο δράμα ενός άλλου χαροκαμένου που έχασε την σύζυγό του από πιθανές παρενέργειες ενός εμβολίου.
Είναι οι δύο όψεις του νομίσματος , μόνο που ενώ τα νούμερα στην πραγματική ζωή γέρνουν τραγικά υπέρ του εμβολίου το ενδιαφέρον των καναλιών στρέφεται στην μοναδικότητα που έχει ονοματεπώνυμο , παίρνει προσωπική διάσταση και μπορεί να γίνει ελκυστικό ρεπορτάζ.
Δεν μπορεί να γίνει κάτι για να αλλάξει ο τρόπος που χτίζονται οι εκπομπές αλλά ούτε και ο τρόπος που έλκονται οι τηλεθεατές.
Αυτό που θα βοηθούσε είναι να συμπεριλαμβάνεται μια υπενθύμιση στο τέλος κάθε αντίστοιχης εκπομπής με θέμα τις παρενέργειες των εμβολίων για τον αριθμό των αχρείαστων θανάτων εκείνων που δεν είχαν εμβολιαστεί.
Εάν θελήσουμε να πάμε και στις βαθύτερες αιτίες που κρατάνε μακριά τους ανθρώπους από τον εμβολιασμό θα βρούμε δεκάδες διαφορετικά υπόβαθρα αστοιχείωτων συνειρμών που μπορεί να ξεκινάνε από βαθιά καχυποψία για τα πάντα, μικρή κοινωνική ενσωμάτωση, απομονωτισμός, υπερεγωισμός, έλλειψη στοιχειωδών γνωστικών αντικειμένων, ιατρικά προβλήματα που θεωρούν ότι ίσως μεγεθυνθούνε με το εμβόλιο ή ακόμα και απλή φοβία στις ενέσεις και σε κάθε είδους ιατρική φροντίδα.
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από τον καθένα από εμάς που ίσως γνωρίζει κάποιους που δεν εμπιστεύονται το εμβόλιο για να τους μεταπείσουμε όχι μόνο με επιστημονική καθοδήγηση αλλά κυρίως με το παράδειγμά μας και την θετική μας διάθεση.
Πρέπει να τους στηρίξουμε και να τους βοηθήσουμε , γιατί εάν στην αντίθετή περίπτωση οι αριθμοί παραμείνουν σημαντικοί τότε οι αποφάσεις θα είναι δύσκολες για όλους.
Σχετικά με τη ύπαρξη προνομίων για τους εμβολιασμένους αυτά θα έρθουν νομοτελειακά είτε από τις επιχειρήσεις τις ίδιες είτε από τους καταναλωτές.
To Club και οι διαφημίσεις
Εάν αύριο ένα club ξεκινήσει βραδιές μόνο για εμβολιασμένους , η προσέλευση του κοινού θα την κάνει κοινή πρακτική που θα την ακολουθήσουν και άλλοι επαγγελματίες ή όχι.
Βέβαια πάντα θα μπορεί να υπάρξει και ένα club που να διαφημίζει βραδιές ειδικά για μη εμβολιασμένους. Θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε ποιος θα πήγαινε σε μια τέτοια βραδιά ρίσκου και κινδύνου…
Στην προσπάθεια να είμαστε όλοι πολιτικώς ορθοί, χρησιμοποιούμε και άρθρα από το Σύνταγμά μας όντας πολύ χαρούμενοι που μπορούμε να επιχειρηματολογήσουμε έχοντας το Σύνταγμα σύμμαχο μας.
Ξεχνάμε όμως πως αυτές είναι πρωτόγνωρες καταστάσεις και δεν είναι δυνατό το Σύνταγμα να τα έχει προβλέψει όλα.
Ποιος θα φανταζόταν μια πανδημία και ταυτόχρονα μια εμβολιαστική εκστρατεία που να μπορεί να σώσει τον κόσμο ολόκληρο;
Εσείς πιστεύετε πως ο συνταγματολόγος θα είχε διαφορετική άποψη από το να σώσει τον κόσμο όσο γίνεται πιο σύντομα και να γλιτώνει ανθρώπινες ζωές;