Πολλά είναι τα γεγονότα που δίνουν το στίγμα της ημέρας. Πρώτα-πρώτα όλα τα νέα του αστυνομικού δελτίου—που εδώ και καιρό, εξάλλου, με την πληθώρα τους καθορίζουν και τα δελτία ειδήσεων ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Η σύγκρουση κυβέρνησης – τραπεζών που έριξε τις μετοχές τους. Οι κατάλογοι με τις αναπόδεικτες υποκλοπές.
Όλα αυτά, όμως, αποτελούν πλέον κανονικά σήριαλ. Το στίγμα της ημέρας δίνει η ανάρτηση Μητσοτάκη για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης την περασμένη εβδομάδα.
Είναι πια απόλυτα σαφές ότι ο πρωθυπουργός δεν πρόκειται να ασχοληθεί ούτε με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ούτε, κατά τα φαινόμενα, με τα Νίκο Ανδρουλάκη και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Και οι δύο έχουν επιλέξει το γήπεδο της έντονης αντιπαράθεσης, με αιχμή την προσωπική επίθεση κατά του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη. Οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούνται μόνο ως αήθεις χαρακτηρίζονται. Η ακρότητα των ισχυρισμών ως εξωπραγματικοί. Η συχνότητα των επιθέσεων μόνο ως καταιγιστική ταξινομείται.
Πολύ ορθά, λοιπόν, ο πρωθυπουργός επέλεξε να τους αφήσει να μιλάνε μόνοι τους. Να μην απαντά, ουσιαστικά να αγνοεί τις προσωπικές επιθέσεις. Η τακτική της αντιπαλότητας προϋποθέτει τουλάχιστον δύο αντιπάλους, ώστε το πολιτικό παιγνίδι να είναι ελκυστικό στο ευρύ κοινό που διψάει για…αίμα. Όταν, όμως, φωνάζεις χωρίς αντίπαλο, κάποια στιγμή η ηχώ σου θα κουράσει – όσους άκουγαν αλλά τώρα θα κλείσου τα αυτιά. Θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πόσο γρήγορα αυτή η Τσιπραία τακτική θα ευτελιστεί.
Παραμένοντας σιωπηλός απέναντι στις άναρθρες κορώνες του ΣΥΡΙΖΑ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρεί ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκθέτει τελικά τον εαυτό του. Η σιωπή, όμως, απέναντι στην –αποδεδειγμένα ηπιότερη— στάση του Νίκου Ανδρουλάκη έχει και μία άλλη διάσταση: δεν δημιουργεί πρόσθετες, κομματικές και προσωπικές συγκρούσεις, καθιστώντας έτσι σχετικά ευκολότερη την οποιαδήποτε μετεκλογική συνεννόηση.
Η σιωπή απέναντι στην ακρότητα δεν συνεπάγεται απραξία, πάντως. Με την ανάρτηση του, ο Μητσοτάκης έδωσε άλλο ένα σαφές στίγμα των προθέσεων του: την αντιπαραβολή μεταξύ της διακυβέρνησης Τσίπρα και της δικής του διακυβέρνησης. Θα είναι μία από τις ελάχιστες φορές όπου ελληνικό πολιτικό κόμμα θα προσπαθήσει να πάρει τους πολίτες με το μέρος του με βάση τα όσα έχει κάνει και όχι τα όσα υπόσχεται ή τα όσα αρνητικά αποδίδει στον αντίπαλο.
Η δίκη για το Μάτι δίνει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη Ν.Δ. να θυμίσει στον κόσμο την ποιότητα (και τους κινδύνους) της διαχείρισης ΣΥΡΙΖΑ – όπου το θέατρο ερμηνεύτηκε ως αλήθεια και οι υποσχέσεις ήταν για τα παραμύθια.
Θεωρώ ότι, από εδώ και πέρα, το σύνολο της Ν.Δ. θα μπει στο παιγνίδι. Με αυξημένη συχνότητα θα βλέπουμε να προβάλλονται κατά κόρον τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, η οποία θα επιμένει να πείσει το εκλογικό σώμα, προβάλλοντας τα επιτεύγματά της και απαξιώντας με την αδιάφορη σιωπή της την οξύτητα λόγων και πράξεων της αντιπολίτευσης – και δει της αξιωματικής.
Παράλληλα, είναι εξίσου σαφές ότι ο πρωθυπουργός έχει θέσει ένα κρυφό χρονοδιάγραμμα για την υλοποίηση μίας σειράς στόχων – από νομοθετικές ρυθμίσεις μέχρι την υπογραφή μεγάλων συμβάσεων, από την προώθηση της εκμετάλλευσης των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης μέχρι την αποτελεσματική στήριξη των ευάλωτων νοικοκυριών. Εκλογές θα γίνουν μετά. Μέχρι τότε ας φωνάζουν οι άλλοι. Στο τέλος θα είναι στο κενό.
Διαβάστε επίσης
Οι μεγαλοστομίες ότι ο λαός δεν θέλει την κυβέρνηση διαψεύδεται, από τις δημοσκοπήσεις