Απ’ ότι γνωρίζω στην Ελλάδα δεν νομοθετούν ούτε οι φοιτητές ούτε οι αγρότες. Η νομοθεσία είναι δουλειά της κυβέρνησης. Και η εφαρμογή των νόμων εναπόκειται στους ανάλογα εξουσιοδοτημένους θεσμούς του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Στην Ελλάδα οι φοιτητές αποφάσισαν να διαδηλώσουν, να τα σπάσουν, να τα κάψουν για θέμα που δεν τους αφορά – τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Παιδιά είναι και, ίσως, κάπου μπερδεύτηκαν. Ως νέοι θεωρούν πως ο κόσμος τους ανήκει. Στην συγκεκριμένη περίπτωση θα κατανοούσα ακόμα και την ποικιλόμορφη εκδήλωση διαφωνίας αν αφορούσε –π.χ. – την κατάσταση στα δημόσια πανεπιστήμια: τα κτίρια, τον εξοπλισμό, τους κοιτώνες, τα κόστη. Αλλά καυγάς για αχυρώνα τρίτου…;
Βέβαια, τα κόμματα, που φρόντισαν με μένος να φτιάξουν τις δικές τους παρατάξεις μέσα στα πανεπιστήμια, αυτά τους δίδαξαν. Οπότε, τώρα, η κομματική διαπάλη έχει μεταφερθεί στον δημόσιο χώρο – μιας και στο κοινοβούλιο είναι περίπου ανύπαρκτη. Ότι σπείρεις θα θερίσεις.
Επειδή η παρούσα κυβέρνηση έχει επιδείξει μετριοπάθεια στην κομματικοποίηση των πανεπιστημίων και επειδή ορθά κινείται για να υπερβεί το κατάπτυστο άρθρο 16 του Συντάγματος, η επιλογή της ψυχραιμίας είναι ότι το καλύτερο. Η γνώμη της κοινωνικής πλειοψηφίας μετρά και σ’ αυτήν εκτίθενται οι μπαχαλάκηδες.
Με ψυχραιμία αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και το θέμα των αγροτών. Κι εδώ οι μεν διαδηλώσεις έχουν αντικείμενο – ως προς την προβολή των προβλημάτων που είναι μακρόχρονα και ταυτόχρονα άμεσα– αλλά όχι η βία. Δεν ζούμε, βέβαια, τις ευρωπαϊκές ακρότητες που προβάλει η τηλεόραση, αλλά το μέσο της φραγής των οδών κάνει τους κατά τα άλλα αποδεκτούς και σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα αγανακτισμένους αγρότες –μη συμπαθείς στο κοινωνικό σύνολο.
Η έλλειψη κεντρικής αντιπροσώπευσης, η πανσπερμία των αιτημάτων, το παρελθόν με τα ψέματα για τις επιδοτήσεις (που έγιναν π.χ. πολυτελή αυτοκίνητα), οι χρεοκοπίες των συνεταιρισμών, η εκμετάλλευση των ξένων εργατών, δεν βοηθούν ως προς την τωρινή αξιοπιστία των εκπροσώπων και των αιτημάτων.
Ο διάλογος είναι αναπόσπαστο στοιχείο μίας οργανωμένης, ευνομούμενης, κοινωνικά ευαίσθητης κοινωνίας. Η προσφυγή στην βία γίνεται αποκρουστική όταν αποτελεί την επιθυμητή επιλογή και, πάντως, υπονομεύει το δίκαιο του όποιου αιτήματος. Δοκιμάστηκε στην περίοδο 2010-2015 και απέτυχε οικτρά. Το κόστος, βέβαια, πληρώθηκε απ΄ όλη την κοινωνία.
Αυτά, βέβαια, είναι θεωρίες. Φοιτητές και αγρότες, ιδιαίτερα οι έντονα κομματικοποιημένοι ή και απλά άναρχοι, προτιμούν την επαναστατική γυμναστική. Είναι θέμα…αθλήματος!
Τρίτο μεγάλο θέμα ο γάμος των ομοφυλόφιλων. Όλα τα κόμματα αντιμετωπίζουν εκπλήξεις. Δεν είναι παράδοξη αν ληφθεί υπόψη η ύστερη συμμετοχή των Ελλήνων στην κοινωνική νεωτερικότητα. Στην κατηγορία των λεγόμενων «παραδοσιακών» (traditionalists) πολιτών, η χώρα μας υπερέχει κατά πολύ του μέσου ευρωπαϊκού όρου και ειδικά μάλιστα στην μεσαία τάξη: 35% έναντι 22% στην Ε.Ε.
Τα κομματικά μασάζ έχουν αποτέλεσμα έως ένα βαθμό. Από εκεί και πέρα υπεισέρχεται η συνείδηση. Και η απόλυτα οπισθοδρομική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Μην ζητάμε πολλά από τα κομματικά παιδιά.
Διαβάστε επίσης