Σε μια ιστορική συζήτηση για μια ιστορική συμφωνία για την στρατηγική σχέση Ελλάδας-Γαλλίας αναρωτιέται κανείς γιατί να επιλέγεται μια εξαιρετικά ακραία εκδοχή της χυδαιότητας προκειμένου να ασκηθεί πολιτική κριτική.
Προς τί αυτή η ακραία πρόκληση από τον Αλέξη Τσίπρα, προς τί όλη αυτή η εμμονή να φτιαχτεί μια ολόκληρη επικοινωνιακή επιχείρηση με υπαινιγμούς για «μίζες», σκάνδαλα κ.λ.π, προκειμένου να ενοχοποιηθεί ο πρωθυπουργός και ολόκληρη η οικογένεια του («ο κ. Μητσοτάκης γελάει γιατί θεωρεί ότι τα λεφτά του ελληνικού λαού είναι χρήματα της οικογένειας του»);
Ποια γκεμπελική καινοτομία προωθείται και δοκιμάζεται σε βάρος της κοινωνικής ειρήνης, αλλά και της κοινωνικής αισθητικής; Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Μήπως, δηλαδή, όλο το χρεοκοπημένο, δήθεν ιδεολογικό, εποικοδόμημα, δεν έχει παρά να εκποιήσει τα αποθέματα βάναυσου λαϊκισμού που του περίσσεψαν στις μουχλιασμένες κομματικές αποθήκες του ΣΥΡΙΖΑ;
Δυο μπορεί να είναι οι εξηγήσεις: ή έχουμε να κάνουμε με εξαχρειωμένες ηθικά και πολιτικά περιπτώσεις, ή με μια απεγνωσμένα χρεοκοπημένη πολιτική θεωρία που εκπνέει παραδομένη στην ακράτεια.
Υ.Γ1: Ο Αλέξης Τσίπρας, εκτός των άλλων ελεγχόμενων απόψεών του για τα εθνικά μας θέματα, συνέκρινε -και το κάνει συχνά- τις Πρέσπες με την ελληνοτουρκική κρίση, κάτι το οποίο συνιστά εγκληματική έλλειψη αίσθησης μέτρου και στοιχειώδους κατανόησης των εθνικών υποθέσεων. Μπορεί η θάλασσα, σύνορα να μην γνωρίζει, όπως η αγάπη, μπορεί να ταξιδεύουμε από την Λέσβο στη Μυτιλήνη κάνοντας μια στροφή 360ο , αλλά δεν μπορεί να παίζουμε με τα εθνικά θέματα.
Υ.Γ2: Το ότι η χώρα οφείλει να επικεντρώσει στα σοβαρά που έχει να αντιμετωπίσει και δεν χρειάζεται εσωτερικές συγκρούσεις, δεν σημαίνει «περασμένα ξεχασμένα». Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι συνέβη μ΄ εκείνη την ομιχλώδη πώληση όπλων στην Σαουδική Αραβία το 2017- τότε που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προσπαθώντας να πιάσει από τα μαλλιά τον πνιγμένο υπουργό του και συγκυβερνήτη, Πάνο Καμμένο, αποκαλούσε τις αγοραπωλησίες εξοπλιστικών… «εθνικά απόρρητα»!