Θα έπρεπε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να είχε πάρει το μάθημά της από την επικίνδυνη περιπέτεια του 2015: η “ηρωική διαπραγμάτευση” απέναντι στους θεσμούς όχι μόνο δεν έχει οφέλη, αλλά αντίθετα είναι και βλαπτική για την οικονομία και την κοινωνία εν γένει. Αλλά η κυβέρνηση αποδείχθηκε ανεπίδεκτη μαθήσεως και ακολούθησε την ίδια τακτική και στις διαπραγματεύσεις για τη δεύτερη αξιολόγηση. Και τι κατάφερε; Το απόλυτο τίποτα…
Βλέποντας κανείς τι συμφώνησαν οι υπουργοί της κυβέρνησης με τους δανειστές, διαπιστώνει ότι ανεξαρτήτως από το ποια είναι τα “κακά” και τα “καλά” μέτρα και το πότε θα τεθούν σε εφαρμογή, η καθυστέρηση στις διαπραγματεύσεις δεν εξυπηρέτησε σε κάτι τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών:
-
Στα δημοσιονομικά, οι στόχοι για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια παρέμειναν αμετακίνητοι στο 3,5% του ΑΕΠ (παρά τις αντιδράσεις του ΔΝΤ, που αμφιβάλλει πως αυτό είναι βιώσιμο), γεγονός που σημαίνει ότι για τουλάχιστον πέντε χρόνια ακόμα έχουμε μπροστά μας μία ακόμα διόλου λαμπρή εποχή σκληρής λιτότητας.
-
Επιπλέον, στα εργασιακά, για τα οποία παραδόξως φαίνονται κατενθουσιασμένοι στο Μαξίμου, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις παραμένουν στον “πάγο” και οι ομαδικές απολύσεις απελευθερώνονται εν μέρει (όσον αφορά στην έγκρισή τους από την εκάστοτε κυβέρνηση), ενώ δρομολογείται και η απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων τις Κυριακές.
-
Παράλληλα, δεν αποφεύχθηκαν ούτε οι νέες περικοπές στις συντάξεις, ούτε η μείωση του αφορολογήτου σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αλλά ούτε και οι αποκρατικοποιήσεις που στον ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν να γλιτώσουν.
Σε τι συνίσταται, λοιπόν, η επιτυχία την οποία διαφημίζουν στην κυβέρνηση ότι είχε αυτή η τακτική της καθυστέρησης; Τι ήταν αυτό που κατάφερε να αποφύγει ο Αλέξης Τσίπρας με το να καθυστερεί την ολοκλήρωση της αξιολόγησης; Ποιες ήταν οι απαιτήσεις των δανειστών που αποκρούστηκαν;
Βέβαια, αν θέλουν στην κυβέρνηση να είναι ειλικρινείς με τους εαυτούς τους, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι ήδη από την αρχή των διαπραγματεύσεων ήταν σαφές πως δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν κάτι, όχι με την τακτική των καθυστερήσεων, αλλά με καμία τακτική. Κι αυτό γιατί δεν επρόκειτο για μία διαπραγμάτευση γύρω από την κατάρτιση ενός νέου μνημονίου, αλλά απλά για μία διαπραγμάτευση που αφορούσε σε πράγματα στα οποία η κυβέρνηση είχε ήδη συμφωνήσει. Επομένως, λίγα ήταν αυτά που θα μπορούσαν να αλλάξουν ούτως ή άλλως.
Ουσιαστικά, τα μόνα οφέλη που αποκόμισε (κι αυτά με μεγάλο ερωτηματικό) η κυβέρνηση από την τακτική των καθυστερήσεων ήταν επικοινωνιακά. Στο μυαλό των στελεχών του Μαξίμου, η κυβέρνηση έδειξε πυγμή, αντιστάθηκε στις απαιτήσεις των δανειστών, δεν είπε “ναι σε όλα” όσα της ζητήθηκαν και φέρνει μία συμφωνία που είναι καλύτερη για την Ελλάδα απ’ ό,τι θα ήταν μία συμφωνία πριν από έξι μήνες. Όμως για όλους τους υπόλοιπους, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά: η κυβέρνηση καθυστέρησε αδικαιολόγητα, ενέδωσε στις πιέσεις των δανειστών, είπε “ναι σε όλα”, ακόμα και σε αυτά με τα οποία διαφωνούσε και θα τα ψηφίσει (πάλι) με… βαριά καρδιά, και φέρνει μία συμφωνία που είναι ουσιαστικά ίδια με αυτήν που θα έφερνε πριν από έξι μήνες, αλλά σε μία οικονομία που υπέστη βαρύτατο πλήγμα λόγω των καθυστερήσεων, με αποτέλεσμα να αμφισβητείται ευθέως πλέον το αν θα μπορέσει η οικονομία να αναπτυχθεί στα επίπεδα που περίμεναν όλοι στις αρχές του έτους.
Αυτή είναι τελικά η παρακαταθήκη των καθυστερήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ: το “σαμποτάζ” στην ελληνική οικονομία…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Bloomberg: Έκτακτο EuroWorking Group για την Ελλάδα στις 4 Μαΐου
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ESM: Τις επόμενες εβδομάδες η συζήτηση για το χρέος μετά τη συμφωνία – Όλη η επίσημη ανακοίνωση
ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ: Όλα όσα φέρνει το νέο Μνημόνιο για Κυριακές, ΔΕΗ, επιδόματα, φάρμακα και εργασιακά