Με αφορμή την ανακοίνωση των βάσεων των φετινών πανελληνίων εξετάσεων, η ηθοποιός και κόρη της Βίκυς Σταυροπούλου, Δανάη Μπάρκα έστειλε το δικό της μήνυμα για όλα τα παιδιά που βιώνουν το άγχος και τον πανικό των εξετάσεων για την εισαγωγή τους σε κάποια σχολή της προτίμησής τους.
«True story για γονείς και παιδιά‼️ Στην ηλικία αυτής της φωτογραφίας δεν ήξερα τι θέλω να κάνω όταν τελειώσω το σχολείο», άρχισε να σχολιάζει η Δανάη Μπάρκα, εξηγώντας σε όλους τους γονείς που έχουν παιδιά που έδωσαν πανελλήνιες ότι το μόνο που θα πρέπει να τους ενδιαφέρει είναι η ευτυχία των παιδιών τους, είτε πέτυχαν, είτε όχι, αποκαλύπτοντας πόσο σημαντικό ρόλο στη δική της περίπτωση, έπαιξε η μαμά της, ο μπαμπάς της και ο στενός φίλος της οικογένειας, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης.
«Δεν ήξερα τι σημαίνει πανελλήνιες, δεν ήξερα τι σημαίνει ‘δουλειά’, τι σημαίνει εξετάσεις, τι σημαίνει άγχος. Ήξερα μόνο ότι η μαμά μου, ο μπαμπάς μου και ο Χρήστος θα ήταν δίπλα μου ό,τι κι αν έκανα.
Ήξερα ότι με στηρίζουν σε κάθε μου βήμα. Ήξερα ότι ακόμα και στις σκανδαλιές θα μου εξηγούσαν με ήρεμο τρόπο το λάθος μου για να το καταλάβω και να μην επαναληφθεί.
Μεγαλώνοντας συναναστρεφόμουν με οικογένειες φίλων μου και παρατηρούσα ότι δεν είχαν την ίδια στήριξη και αγάπη που είχα εγώ απ’ την οικογένεια μου, αλλά γέμιζαν τα παιδιά με άγχος και αγωνία για τις σχολές, για το μέλλον και για να «ξεπεράσουν» τους διπλανούς τους προκειμένου να «είναι οι καλύτεροι».
Θέλω να σας πω εκ πείρας, ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΛΑΖΟΝΙΚΑ, ότι αρκετά από αυτά τα παιδιά τώρα -γιατί έχουμε επαφή μια στο τόσο- δεν είναι το ίδιο χαρούμενα με μένα που κυνήγησα το όνειρο μου και το έκανα πράξη.
Δεν κάνουν την δουλειά που σπούδασαν γιατί δεν τους άρεσε τελικά, και δεν κάνουν αυτό που ονειρεύτηκαν.
Συμβουλή για τους πιο μικρούς: κάντε αυτό που σας κάνει χαρούμενους.
Στο τέλος κάθε μέρας για το υπόλοιπο της ζωής σας θα είστε εσείς κι ο εαυτός σας/κανείς άλλος. Φροντίστε να τον κάνετε χαρούμενο.
Συμβουλή για τους γονείς: στηρίξτε τα παιδιά σας Ο,ΤΙ κι αν θέλουν να κάνουν. Αν παίρνουμε την στήριξη και την αγάπη απ’ το σπίτι μας όταν είμαστε έφηβοι δεν θα έχουμε μετά την ανάγκη για αναγνώριση σε ‘λάθος δρόμους’.
Όσο παίρνουμε αγάπη, θα δίνουμε αγάπη. Η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Θυμηθείτε πως αισθανόσασταν εσείς σε αυτή την ηλικία και πόσο ανάγκη είχατε να νιώθετε πως υπάρχουν σύμμαχοι γύρω σας.
Δεν είμαι ‘ειδική σε οικογενειακά θέματα’ ούτε είναι η δουλειά μου. Αλλά έχω υπάρξει ‘παιδί’ κάποιου, έχω υπάρξει έφηβη κι απλά λέω μια σκέψη/εμπειρία μου που μπορεί να κάνει σε κάποιον ένα ‘κλικ’ και να δει τα πράγματα αλλιώς (ελπίζω προς το καλύτερο).
Χαμογελάστε, αγκαλιάστε τα παιδιά σας ό,τι αποτέλεσμα κι αν έφεραν και ψιθυρίστε τους ότι η ζωή τώρα αρχίζει και θα είστε δίπλα τους σε ο,τι χρειαστούν.
Η ζωή δεν τελειώνει στις πανελλήνιες, τότε αρχίζει!!!».