Λαϊκά δικαστήρια! Αυτά μάλιστα! Στημένα στην πλατεία Συντάγματος ή σε γήπεδο ακόμη καλύτερα, εν είδει ρωμαϊκής αρένας. Διότι ο λαός ξέρει.
Και η γνώμη του είναι αυτή που μετράει πάνω απ’ όλους και όλα! (ασχέτως αν οι επιτήδειοι την κατευθύνουν επιτυχώς).
Μας το είπε ξεκάθαρα το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, που ως… ανώτατο δικαστικό όργανο με υψηλού επιπέδου νομικές περγαμηνές έκρινε, πως οι δικαστικές αποφάσεις «οφείλουν να είναι ευθυγραμμισμένες προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα».
Εύσχημος τρόπος για να πει κανείς, ότι ο «λαός», μια γενική έννοια στην οποία ενυπάρχει ο νοήμων και δημοκρατικός πολίτης αλλά μέσα σ’ αυτήν βρίσκουν επίσης καταφύγιο κομματικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες και πας άλλος που μπορεί να έχει ίδιον όφελος, είναι σε θέση να κρίνει αδέκαστα, χωρίς φόβο και πάθος και κυρίως χωρίς καμία νομική γνώση έναν δολοφόνο, έναν βιαστή.
Κι απ΄όσο ξέρω η «μέθοδος» όχι μόνον δεν ισχύει στον πολιτισμένο κόσμο, παρά καταδικάζεται ως ακραία έκφραση λαϊκισμού, που πάει σετάκι με τον φασισμό. Εδώ είμαστε λοιπόν: Επέμβαση στη Δικαιοσύνη.
Μας έχουν προϊδεάσει όμως οι άνθρωποι. «Αφέθηκε ελεύθερος γιατί ήταν κολλητός της εξουσίας», δήλωσε ο Τσίπρας μετά την προσωρινή αποφυλάκιση του Λιγνάδη, εννοώντας σαφώς, ότι Δικαιοσύνη και εξουσία αλληλοσυνδέονται.
Τι περίεργο να θέτει τέτοιο ζήτημα… Αλλά όπως μάθει κανείς… Η άλωση της Δικαιοσύνης είναι το πρώτο που επιχείρησε ο ΣΥΡΙΖΑ επί των ημερών διακυβέρνησής του αλλά δεν τα πολυκατάφερε, εξ ου και του ξεφεύγουν τέτοια σχόλια.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία», μας είχε πει ήδη από το 2018 η Μπαζιάνα, εκφράζοντας τη δυσφορία της, που δεν γινόταν εφικτή η ολοκληρωτική ισοπέδωση της χώρας…
«Τη δεύτερη φορά να ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας», μας θύμισε ο Τσίπρας από τη θέση της αντιπολίτευσης πλέον, προκαλώντας ανατριχίλα με τον κυνισμό του.
Για να μην αναφέρω το «Δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι και αλλιώς και μέχρι τέλους» του φαιδρού έτσι κι αλλιώς Πολάκη.
Ή την Τασία –λιάζονται οι μετανάστες στην Ομόνοια- Χριστοδουλοπούλου, που ανερυθρίαστα πρότεινε -αν και εφόσον ξαναγίνονταν κυβέρνηση- να βάλουν δικούς τους ανθρώπους στη Δικαιοσύνη και στη δημόσια διοίκηση, υποστηρίζοντας, ότι οι θεσμοί του κράτους πρέπει να στελεχώνονται μόνο με πρόσωπα που είναι πιστά στο κόμμα!
Με τέτοιο ιδεολογικό υπόβαθρο ολοκληρωτικών καθεστώτων τίποτε πια δεν μου φαίνεται παράξενο. Μια δικτατορία ονειρεύονται οι άνθρωποι, άλλου τύπου βέβαια από την στρατιωτική που μας είχε επιβληθεί το ΄67, κομμένη και ραμμένη στα δικά τους μέτρα, όπου είναι φανερό όμως, ότι δεν θα χωρούν όλοι. Και όσοι δεν χωρούν θα υφίστανται τις συνέπειες.
Η υπόθεση Λιγνάδη, ο οποίος κρίθηκε και θα ξανακριθεί από τη Δικαιοσύνη μπορεί να σοκάρισε το πανελλήνιο αλλά μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε σ’ αυτήν πολιτικά κατεβάζοντας το επίπεδο σε βάθη ανήλιαγα και προωθώντας, με τους γνωστούς πλάγιους τρόπους, εμετικά συνθήματα.
Τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί το «ΝΔ παιδεραστές» ή τα χυδαία υπονοούμενα για τη σύνδεση ασυνόδευτων προσφυγόπουλων με το Μαξίμου και βέβαια η προσωπική επίθεση σε Μητσοτάκη και Μενδώνη, ότι δήθεν συγκαλύπτουν βιαστές. Αηδία.
Πόσες ψήφους νομίζει ότι κέρδισε ο Τσίπρας εξευτελίζοντας την πολιτική ζωή; Πώς είναι σίγουρος ότι οι βιαστές έχουν μόνον δεξιά κομματική ταυτότητα; (Ξέχασε τον πρέσβη της Βενεζουέλας και τα κατορθώματά του πάνω στο ελληνικό προσωπικό; Χώρια που μπορεί να του προκύψει και… ενδοκομματικός βιαστής, γιατί όλα μπορεί αν συμβούν σ’ αυτόν τον κόσμο).
Και πώς είναι βέβαιος, ότι αυτός ο κατήφορος του λαϊκισμού δεν θα συμπαρασύρει και τον ίδιο; Πρόβλημά του, θα πείτε. Όταν απειλείται όμως η δημοκρατία γίνεται πρόβλημα όλων μας.
Διαβάστε επίσης:
Ο Μινχάουζεν Τσίπρας, το φυσικό αέριο στο σπίτι σας και άλλες ιστορίες
Ο θίασος Τσίπρα σε περιοδεία, ιστορίες τρόμου κι ένα αδειανό πουκάμισο