«Τι είναι η πανεπιστημιακή αστυνομία; Είναι μία φούσκα. Εγώ λέω να στείλουμε αυτά τα παιδιά που προσλήφθηκαν στις γειτονιές για το έγκλημα όχι στα πανεπιστήμια στους φοιτητές».
Οποίος λαϊκισμός! Οποία εξυπνακίστικη νοοτροπία και κοροϊδία! Τι αρχηγός κόμματος είναι αυτός, που δεν αντιλαμβάνεται, ότι ο κόσμος είναι έξαλλος με όσα συμβαίνουν στα πανεπιστήμια. Ότι έχει θυμώσει, που ενώ στέλνει τα παιδιά του για σπουδές με τα χίλια βάσανα, έχει να ανησυχεί επιπλέον, για την ανομία, που επικρατεί εκεί μέσα. Και κυρίως, ότι απαιτεί να λειτουργούν κανονικά ως οφείλουν, χωρίς καταλήψεις και τραμπουκισμούς, να είναι χώροι τους καθαροί κι όχι βανδαλισμένοι, και βέβαια να μην υπάρχουν τα κομματικά μαγαζάκια, οι γιάφκες των αντιεξουσιαστών έως και τα κρησφύγετα κακοποιών του κοινού ποινικού δικαίου.
Ο κ. Τσίπρας δυστυχώς δεν έχει καταλάβει τίποτε από όλα αυτά, δεν έχει αντιληφθεί ότι η κοινωνία έχει πιάσει από καιρό πατάρι στα όρια ανοχής της, και ότι, όσο κι αν την παραμυθιάζει με δήθεν πολιτικές σκοπιμότητες των αντιπάλων του, έχει μάτια και βλέπει, μυαλό και καταλαβαίνει. Όταν την ίδια μέρα των συλλήψεων των κακοποιών στην Φοιτητική Εστία του Ζωγράφου η νεολαία του κόμματός του κάνει διαδήλωση (!) εναντίον της πανεπιστημιακής αστυνομίας, αυτό είναι μία πράξη, που μπορεί να την χαρακτηρίσει κανείς και ως αυτοκτονία. Όταν κραυγάζουν συνθήματα κατά της αστυνομικής βίας, ενώ μόλις πριν από λίγες ώρες είχε αποκαλυφθεί ακριβώς ο λόγος που επέβαλλε τη οργάνωση πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν είναι περίεργο, που στα μάτια των απλών ανθρώπων αυτό φαίνεται σαν …συγκάλυψη να το πω, στραβά μάτια να το πω…
Ποσώς με ενδιαφέρει όμως, αν ο κ. Τσίπρας χάσει, εξ αιτίας αυτού ψηφοφόρους. Δικό του πρόβλημα. Πρόβλημα όλων ωστόσο, είναι η τριτοκοσμική –επαναστατική κατά τον ίδιο _αντίληψή του για την εκπαίδευση, η οποία λειτουργεί αρνητικά σε κάθε προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων. Γιατί βέβαια το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Σιγά σιγά απλώθηκε και μεγάλωσε σαν αρρώστια, χωρίς καμιά εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να το έχει αντιμετωπίσει, συν το γεγονός, ότι η πολιτική νοοτροπία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, τα συνδαύλισε αντί να τα αναστείλει. Και παρ΄ότι η απόσταση μεταξύ αναστολής και καταστολής είναι μεγάλη, ήταν επόμενο ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν κι αυτή η ώρα.
Η οποία ειρήσθω εν παρόδω, ουδεμία σχέση θα μπορούσε να έχει με την εξαιρετική αμερικανική ταινία «Φράουλες και αίμα» του ΄70, παρά τα όσα είδα να γράφονται στο διαδίκτυο. Μπορεί να σε πιάνουν γέλια με την άγνοια και την ασχετοσύνη μερικών ανθρώπων, όμως τελικά δεν είναι αστείο να συγκρίνονται οι διαμαρτυρίες στα αμερικανικά πανεπιστήμια εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ, της στράτευσης των νέων και του ρατσισμού με την επέμβαση της αστυνομίας στην Ελλάδα για τη σύλληψη …συμμοριών.
Αν υπάρχουν άνθρωποι στην ελληνική κοινωνία που κάνουν αυτούς τους ανιστόρητους συσχετισμούς, θεωρώντας ότι οι κακοποιοί και οι εγκληματίες μπορεί να αντιπαραβληθούν στην νεολαία εκείνης της εποχής, που ζητούσε μια ειρηνική κοινωνία χωρίς πολέμους και διακρίσεις είναι για λύπηση. Αλλά γιατί να πηγαίνω μακριά. Το Πολυτεχνείο έγινε για να πέσει η χούντα και να επιστρέψει η δημοκρατία στη χώρα. Ή μήπως όχι;