Τη δεκαετία του 1890, το 16% των γυναικών που νοσηλεύτηκαν στο νοσοκομείο St. Bartholomew’s στο Λονδίνο, υπέφεραν από μία σπάνια πάθηση. Εμφάνισαν ταυτόχρονα συμπτώματα αναιμίας, αμηνόρροια, ανορεξία, κόπωση και αλλοτριοφαγία – δηλαδή την ανάγκη να φάνε πράγματα που, υπό κανονικές συνθήκες, δε θα έτρωγαν, όπως κερί. Επιπλέον, το δέρμα τους απέκτησε μία πράσινη απόχρωση.
Σήμερα, αν ψάξουμε στο Google τη λέξη χλώρωση, θα μάθουμε πως πρόκειται για μία νόσο των φυτών. Τότε, όμως, έπασχαν και άνθρωποι. Μάλιστα, μέχρι σήμερα υπάρχουν ορισμένα κρούσματα αλλά εκείνη την εποχή, ήταν επιδημία.
Ο αιματολόγος William Crosby, το 1980, έγραψε τη διατριβή του με τίτλο «Τελικά, τι συνέβη στη χλώρωση;» κι έδωσε μερικές απαντήσεις στο ερώτημα που μπορεί να γεννήθηκε και σ’ εμάς, μερικά δευτερόλεπτα πριν.
Επί αιώνες, η πάθηση αυτή ήταν αρκετά συχνή. Οι διαγνώσεις, όμως, ποίκιλλαν και το επίπεδο της ιατρικής δεν επέτρεπε την απαιτούμενη έρευνα. Έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά το 1554, ενώ μέχρι το 1700 ήταν γνωστή ως «η νόσος των παρθένων» και ο κόσμος πίστευε πως μοναδική θεραπεία, ήταν η σεξουαλική επαφή.
Διαβάστε τη συνέχεια στο Portraits.gr