Οι τελευταίες ημέρες αποκάλυψαν γύμνια: γύμνια ηθικής, γύμνια παιδείας, γύμνια πολιτισμού. Πάνω απ’ όλα, γύμνια πολιτικής.
Για πολλές δεκαετίες συγκαλύπτονται τα σεξουαλικά σκάνδαλα της αιμομιξίας και της παιδεραστίας. Στην ύπαιθρο η ομερτά ήταν απόλυτη. Και επεκτεινόταν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες που κρυβόντουσαν φυλακισμένα σε κάποιο υπόγειο, μήπως και χαλάσει το όνομα της οικογένειας.
Για πολλές δεκαετίες, είναι ανεκτή η είσοδος στα πανεπιστήμια αγράμματων και ημιμαθών, η εθελοτυφλία στην πανεπιστημιακή βία, στην κατάλυση της πανεπιστημιακής ελευθερίας, στην κατάργηση της διακίνησης ιδεών. Ασθμαίνουσα είναι η απονομή πτυχίου, κι ας δίνει μόνο δικαίωμα στην ανεργία. Πτυχίο για να ικανοποιηθούν τα φευγαλέα όνειρα για κοινωνική ανέλιξη.
Για πολλές δεκαετίες επικροτείται ο εκχυδαϊσμός του πολιτισμού, με τους πανίσχυρους νονούς της νύχτας, τα πάμπολλα θέατρα που ιδρύονται για να λέγονται οι δευτεροκλασάτοι καλλιτέχνες θιασάρχες και πρωταγωνιστές, την εγκαθίδρυση δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας στα κρατικά πολιτιστικά ιδρύματα, τα φεστιβάλ της δεκάρας και τις συναυλίες της παρέας.
Σε πρώτο πλάνο φαντάζει η πολιτική γύμνια. Πολιτικός διάλογος που διεξάγεται στην πλάτη της προσωπικής ηθικής, πολιτικές θέσεις που ακυρώνουν το κράτος του δικαίου, πολιτικές αντιπαραθέσεις που παίζουν με τον θάνατο.
Οργή πλημμυρίζει τον τόπο. Είναι η οργή της άγνοιας, αντανάκλαση όχι για την τύχη των θυμάτων αλλά για την χαρά που φέρνει η πτώση των ειδώλων. Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει, αυτό είναι ο φθόνος. Γι’ αυτό η ομαδική δουλειά δεν βρίσκει ρίζες, ο εγωϊσμός κυριαρχεί σε όλες τις δράσεις, ο συντονισμός φαντάζει ως έννοια απόκοσμη.
Ακραίες καταστάσεις και ακραίες εκφράσεις. Έχει ξεπεραστεί η απίστευτη συνωμοσιολογία των ΗΠΑ και έχει επιτευχθεί νέα ρεκόρ άγνοιας, εμπάθειας, αρρωστημένης φαντασίας. Τα πάντα θυσιάζονται στο όνομα του ξεκατινιάσματος.
Μεγάφωνο όλων και κλειδαρότρυπα όλων η τηλεόραση. Αντικατοπτρίζει, με στρεβλό έστω τρόπο, την ίδια την κοινωνία. Προϊόν της δημοκρατίας, σταδιακά εξελίσσεται σε μητροκτόνο. Δεν ενημερώνει, δεν εκπαιδεύει, δεν διασκεδάζει καν. Δεν ξεχωρίζει το γεγονός από την άποψη, δεν ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό περίγυρο, τα πολιτικά δρώμενα, τα οικονομικά χάσματα, αλλά για την θέαση της στιγμής – όποια και να είναι η εικόνα.
Όλα δήθεν στο όνομα της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι ας καταπατούνται καθημερινά σε όλες τους τις εκφάνσεις: από το τεκμήριο της αθωότητας μέχρι την περιφρόνηση των νόμων.
Στις πραγματικά ελεύθερες, ώριμες, συντεταγμένες κοινωνίες, κυριαρχεί ως νοοτροπία και φιλοσοφία ζωής η περίφημη φράση του κινηματογραφικού Thomas More «Δίνω στον Διάβολο το όφελος του νόμου, ώστε να αισθάνομαι εγώ ασφαλής»
Όταν, όμως, οι νόμοι αντιμετωπίζονται ως κουστούμια κατά παραγγελία, όταν η εφαρμογή τους ζητείται να γίνεται με κοπτοραπτική, όταν το εκτιμώμενο πολιτικό όφελος τείνει να υπερκεράζει τον ίδιο το νόμο, τότε κινδυνεύει η ίδια η δημοκρατία.