Για πρώτη φορά ο Πύρρος Δήμας μίλησε για τη μάχη που έδωσε επί 3,5 χρόνια η σύζυγός του, Αναστασία με τον καρκίνο. Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο protagon.gr, ο Ολυμπιονίκης άνοιξε την καρδιά του για τις δύσκολες στιγμές που έζησαν μαζί με τα τέσσερα παιδιά τους.
- Πόσα χρόνια πάλευε η Αναστασία;
Η Αναστασία το πάλεψε τρία χρόνια και πέντε μήνες. Ξεπέρασε κατά μερικούς μήνες την αρχική πρόγνωση των γιατρών.
- Θυμάσαι την αρχή; Πότε έμαθες – μάθατε τα δυσάρεστα νέα;
Το μάθαμε στις 3 Ιανουαρίου 2015. Ογκος στον εγκέφαλο. Για φαντάσου, στο πιο ωραίο μυαλό που υπήρχε στη ζωή μου. Γυρίσαμε από το νοσοκομείο στο σπίτι. “Θα πεθάνω” μου λέει. “Τότε θα πεθάνω και εγώ” της είπα. Δεν υπερβάλλω όταν σου λέω ότι οι δυο μας ζήσαμε τόσα πολλά και απίστευτα μαζί που ήδη είχαμε χορτάσει ζωή. Από την άλλη, πώς να χορτάσεις τον Νικόλα, που είναι τώρα εννέα, πες μου. Γίνεται να μη θες να απολαύσεις την Ελένη, τη Μαρία, και τον Βίκτορα που τώρα χτίζουν τις ζωές τους; Αποφασίσαμε να το παλέψουμε, να το πάμε όσο πιο μακριά γίνεται. Για εκείνη, για μας τους δύο και φυσικά για τα παιδιά.
- Ποια στιγμή λύγισες;
Δεν υπάρχει μία στιγμή. Είναι πολλές στιγμές. Κάποιες φορές ξεχνάς και πώς είναι να μην αισθάνεσαι λυγισμένος. Συχνά αναρωτιέσαι ποιες είναι οι στιγμές που αισθάνεσαι καλά. Σε αυτές τις βαριές ανίατες ασθένειες, όπως ο καρκίνος, έχουμε μάθει και κοιτάζουμε μόνο αυτόν που βρίσκεται στο κρεβάτι. Είναι όμως και οι άλλοι γύρω του που σηκώνουν το δικό τους ψυχολογικό βάρος. Είναι αυτός που ξενυχτάει δίπλα στο μαξιλάρι, είναι και το παιδί με την αγωνία στα μάτια. Και εμείς στο σπίτι είχαμε φτιάξει μία δεξαμενή θάρρους που ο ένας έδινε στον άλλον. Όποιος λύγιζε, έπαιρνε κουράγιο από εκεί.
- Από πού ρουφάς θάρρος και δύναμη στα δύσκολα; Ποια φράση λες μέσα σου σαν ένα εσωτερικό πρόσταγμα; Ενα δικό σου «μαρς!». Τι δικό σου «πουσάρισμα» στον εαυτό σου.
Όταν έχεις παιδιά, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο. Αυτό από μόνο του σε κινητοποιεί και σε σπρώχνει.
- Παιδιά και θάνατος. Τι σοφό άκουσες από τα χείλη τους, τα χείλη των παιδιών σου σ΄αυτή τη μάχη του θανάτου ενάντια στη ζωή; Πώς βγαίνετε από αυτό το δράμα; Τι στοιχεία σας κράτησαν και θα σας κρατήσουν ενωμένους;
Είμαστε μία ενωμένη και αγαπημένη οικογένεια που είχε στο κέντρο της την Αναστασία. Ο κόσμος μπορεί να γνωρίζει εμένα, αλλά στην οικογένεια, μέσα στο σπίτι, τα πάντα γύριζαν γύρω από την Αναστασία. Ο φόβος που έφερε ο χαμός της μας έκανε να κρατηθούμε ο ένας από το χέρι του άλλου. Γι’ αυτό και η Αναστασία αναπαύεται εδώ στο Μαρούσι και όχι στο Λιτόχωρο που γεννήθηκε. Για να υπάρχει για όλους μας ένα σημείο αναφοράς, ένα σημείο επιστροφής. Ενωμένοι θα μείνουμε πάντα, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι θα ζούμε και μαζί. Ο καθένας παίρνει σιγά-σιγά τον δρόμο του.
- Νομίζω η απουσία των ανθρώπων που αγαπάμε βαθιά είναι ο πιο ανατριχιαστικός εκκωφαντικός ήχος μέσα μας. Ποιες στιγμές σου λείπει περισσότερο η Αναστασία;
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες στιγμές. Μπαίνεις στο σπίτι και συνειδητοποιείς ότι λείπει. Σε πληγώνει. Συμβαίνει κάτι. Θα ήθελες να την πάρεις τηλέφωνο. Δεν μπορείς. Κάθεσαι στην πολυθρόνα και σκέφτεσαι ότι αν ήταν η Αναστασία θα έκανες κάτι άλλο. Είναι ακόμα νωρίς, αλλά νομίζω ότι η απουσία είναι κάτι που δεν συνηθίζεται ποτέ. Είναι ένας πόνος που μπορεί να φεύγει, αλλά δεν χάνεται.
- Τι σε φοβίζει; Περνιέσαι για άφοβος.
Δεν υπάρχει άφοβος γονιός. Όποιος έχει παιδιά, φοβάται μην του συμβεί κάτι και μείνουν ξεκρέμαστα…
- Αν θυμάμαι καλά, η ενασχόληση σου με την πολιτική καθυστέρησε την άφιξή σου στην Αμερική. Από τότε είχες την τιμητική πρόταση για τεχνικός διευθυντής της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας της Αρσης Βαρών. Μάλιστα γνωρίζω, ότι η σύζυγός σου ήταν κάθετα αρνητική. Τι εμπειρίες έλαβες από την πολιτική;
Ναι, η αλήθεια είναι ότι η Αναστασία έβλεπε ότι ερχόταν ένα τοξικό κύμα και δεν ήθελε να μπω στην πολιτική. Με στήριξε βέβαια όταν πήρα την απόφαση, ήταν δίπλα μου. Οι εμπειρίες; Και καλές και κακές. Το συμπέρασμα είναι ότι για να το κυνηγήσεις και να παραμείνεις στην πολιτική, πρέπει να έχεις το μικρόβιο. Εγώ δεν το έχω αυτό το μικρόβιο. Και μπορεί να λες ότι θέλεις να προσφέρεις και μάλιστα στα δύσκολα, αλλά έρχεται και μία στιγμή που σηκώνεις τα χέρια».